เจ็บ...
ความรู้สึกแรกของเขาขณะที่กำลังกดใบมีดลงไปบนข้อมือของตัวเอง
ปลายมีดคมกริบจรดลงบนผิวหนังด้วยน้ำหนักมือที่ยังกล้าๆ กลัวๆ
ของเหลวสีแดงสดไหลทะลักออกมาตามรอยบาดเล็กๆ อย่างรวดเร็ว
เจ็บ จนต้องนิ่วหน้ากัดริมฝีปากของตัวเอง
ใช่...
มันเจ็บ แต่มันอาจจะเจ็บน้อยกว่าการจะมีชีวิตอยู่ต่อไป..
หวังให้มันเป็นอย่างนั้น...
เขากลั้นใจกดใบมีดซ้ำลงไปอีกครั้งกับน้ำหนักมือที่มากขึ้นกว่าครั้งแรก
และครั้งนี้ไม่รู้ว่ามีดมันฝังลงไปลึกขนาดไหน ถึงได้ทำให้เลือดมันไหลออกมาจากข้อมือราวกับน้ำ
ไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า จนเลอะไปทั่วพื้นห้อง
ปริมาณของเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลทำให้เขาตกใจซะจนลืมความเจ็บปวด
ก่อนจะเริ่มสติแตก เพราะว่าเลือดมันไหลออกมาเรื่อยๆ แล้วก็มากขึ้นเรื่อยๆ
ใจเย็น...มันเป็นแบบนี้แหละ
เมื่อกี้นายก็แค่กดใบมีดลงไปแรงเกินไป เลือดมันก็เลยไหลออกมาเร็ว
แต่ไม่เป็นไร
อีกไม่นาน นายก็จะหายเจ็บ...
ก็แค่กดใบมีดลงไป....จนสุด
เลือดมันจะไหลออกมาเรื่อยๆ
โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย
แม้กระทั่งพยายาม
แต่ก็ไม่รู้อีกอยู่ดีว่าหลังจากที่สติหายไป
หลับไปตลอดกาลแบบที่ไม่ตื่นขึ้นมาอีก
มันยังจะต้องหวาดกลัว
หรือว่ายังต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อยู่อีกหรือเปล่า...
เป็นการทดลองที่ไม่รู้ผลลัพธ์อะไรเลย
ผลลัพธ์ของมันก็ไม่มีใครเคยบอกเลย
และเพราะแบบนั้นมันก็เลยน่ากลัว
เพราะเราจะไม่มีทางรู้ผลลัพธ์ของมันจนกว่าจะได้ลองเองจริงๆ
เป็นการทดลองบ้าๆ แบบที่ไม่ได้ใช้ความกล้าใดๆ เป็นแรงผลักดัน
แต่เป็นความเศร้าที่ไม่สิ้นสุด
ผลักให้ลงมือทำ
แล้วก็พร้อมที่จะกดมันลงไป
เพราะมันฟังดูง่ายกว่า
ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in