One Shot: Fade

Lai Kuanlin x Yoo Seonho

            ลมยามค่ำคืนกลางเดือนธันวาคมหอบเอาไอความเย็นพัดมาปะทะใบหน้าหนาวจนบาดหลังมือที่โผล่พ้นชายแขนเสื้อ ยูซอนโฮยืดตัวตรง แขนที่เคยใช้ค้ำราวระเบียงที่กั้นตัวเขาไม่ให้ร่วงลงไปจากความสูง 28 ชั้นขยับไปมาเพื่อถูฝ่ามือหวังไล่ความหนาว หากแต่สัมผัสยะเยือกเหล่านั้นก็ดื้อด้านเสียจนน่ารำคาญ

ชายหนุ่มทอดสายตามองแสงไฟจากตึกรามบ้านช่องที่ตัดกับท้องฟ้าดำมืด นึกสงสัยว่าหากเป็นเขาเมื่อสองปีก่อนที่ยืนอยู่ตรงนี้ ภาพตรงหน้าจะให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปไหม

จะเหงาน้อยกว่านี้ไหม

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่ยูซอนโฮซุกมือทั้งสองข้างลงกระเป๋ากางเกง สองขายาวเดินไปยังทิศทางของเสียง หัวเสียนิดหน่อยเมื่อพบว่าที่ประจำของมันอย่างพื้นที่บนโต๊ะทำงานด้านขวาข้างแมคบุ๊กว่างเปล่าไร้วี่แววของอุปกรณ์ที่กำลังแผดเสียงอย่างต่อเนื่อง และก่อนที่จะหงุดหงิดมากไปกว่านั้น ดวงตาสีน้ำตาลก็พบตัวต้นเสียงนอนหงายอยู่บนเตียง

ยูซอนโฮพ่นลมหายใจออกแรง อยากจะตำหนิตัวเองที่เผลอวางของใช้ไม่เป็นที่แต่กระแสความคิดก็สะดุดลง

วางไม่เป็นที่

ไม่ใส่ใจ

น่าขำเหลือเกิน

มือขวาดึงผ้าห่มสีขาวที่คลุมตัวเครื่องไปเกือบครึ่งออก ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอไม่ได้ทำให้ใจเต้นแรงเหมือนก่อน มุมปากไม่ได้ยกสูงขึ้น แววตายังคงเรียบนิ่ง

เป็นครั้งที่สามที่ยูซอนโฮถามคำถามเดิมกับตัวเอง

และเป็นครั้งที่สามที่ตัวเขาพบว่าคำตอบของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

“เสร็จแล้วเหรอ”

“…”

“อ๋อ”

“…”

“ไม่เป็นไร”

“…”

            “อืม”                                                                                                     

“…”

“ให้ไปรับไหม”

“…”

“โอเค”

“…”

“เดี๋ยว ควานลิน”

“…”

“เปล่า ไม่มีอะไร ไว้เจอกัน”

ปลายสายตัดไปแล้ว บทสนทนาเมื่อครู่ไม่ได้ต่างไปจากที่เขาคาดเดาสักเท่าไร ยูซอนโฮวางโทรศัพท์ลงบนที่ที่มันควรจะอยู่ก่อนจะยิ้มเยาะกับตัวเองที่นึกอิจฉาได้แม้กระทั่งอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เย็นชืดไร้ชีวิต

นั่นสิ แม้แต่สิ่งของเย็นชืดไร้ชีวิตยังได้รับการเอาใจใส่มากกว่ามนุษย์ที่มีความรู้สึกอย่างเขาเลย

ยูซอนโฮพ่นลมหายใจยาวออกมาอีกครั้งหลังพบว่าความคิดฟุ้งซ่านในหัวดื้อด้านพอกันกับอากาศหนาวเหน็บนอกระเบียงนั่น ชายหนุ่มหมุนตัวไปยังห้องทานอาหาร มองความว่างเปล่าในนั้นอย่างคุ้นชินโต๊ะทานข้าวที่มีอาหารเพียงพอหรืออาจจะมากเกินพอเสียด้วยซ้ำสำหรับสองคนยังคงวางอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเมื่อสามชั่วโมงก่อน ยูซอนโฮทรุดตัวลงนั่งตำแหน่งประจำของตัวเองแล้วลงมือจัดการอาหารตรงหน้า แต่ทานไปได้ไม่นานก็ตัดสินใจรวบช้อนแล้วทิ้งหลังกับพนักเก้าอี้

เขารำคาญ

ความเงียบงันที่ดังก้องไปทั่วห้องมันน่ารำคาญเกินจะทนไหว

- - - - - - - - - - - - - - -

            “ซอนโฮไม่โกรธเหรอ”

            ไลควานลินชะงักเล็กน้อยก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันไปตอบคำถามของเพื่อนร่วมงาน

            “ก็ไม่นะ”

“แต่ผิดสัญญากับเขาอีกแล้วไม่ใช่เหรอ”

ชายหนุ่มรัวปลายนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดทิ้งให้ความเงียบเป็นตัวสานต่อบทสนทนาของอีกคนอยู่พักใหญ่

“แล้วแดเนียลโกรธหรือเปล่าที่เลิกดึก”

“ก็ไม่เชิง น้อยใจปนคิดถึงอะไรทำนองนั้นมากกว่า” เสียงถอนหายใจดังชัดพอกันกับเสียงสบถของใครบางคนจากอีกฟากของห้อง “แต่อย่างว่า งานเรามันทีเวลาพักที่ไหน ลูกค้ารื้อบรีฟตอนสองทุ่มแล้วจะเอาภายในเที่ยงคืน หัวหน้าก็รับปากเขาไปดิบดี ไม่ถามลูกน้องสักคำ”

อีกครั้งที่ไลควานลินเลือกให้ความเงียบทำหน้าที่เป็นคู่สนทนาที่ดีแทนเขา ดวงตาสีนิลจับจ้องไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ เมินเฉยชิ้นส่วนความคิดที่เกาะกลุ่มเป็นก้อน ปล่อยให้เสียงจากปลายนิ้วที่เคาะตัวอักษรบนแป้นพิมพ์กะเทาะจนเปลือกนอกเริ่มปริร้าว

“แล้วเสียใจไหม”

ปลายนิ้วกระทบแป้นพิมพ์ครั้งแล้วครั้งเล่า

“อะไร”

ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ที่ทำให้แดเนียลรู้สึกแย่ไง เสียใจไหมซองอู”

และรอยร้าวที่เพิ่มมากขึ้น

“ก็ต้องเสียใจสิที่ทำให้แฟนรู้สึกไม่ดี”

มากขึ้น

“เหรอ”

มากจนไลควานลินนึกกลัว

“ใช่สิ ทำไม ไม่รู้สึกแย่หรือไงที่ทำซอนโฮเสียใจ”

กลัวสิ่งที่เขาพยายามเพิกเฉยมาตลอด

เสียงรัวแป้นพิมพ์หยุดลงแล้ว พร้อมกับที่รอยร้าวกินพื้นที่จนทั่วบริเวณ

ปริแตก

แยกออก

วินาทีนั้น ไลควานลินค้นพบคำตอบของความรู้สึกว่างเปล่าภายในใจ

- - - - - - - - - - - - - - -

            “ทำคุณตื่นเหรอ โทษที”

ไลควานลินที่เพิ่งวางกระเป๋าลงบนโซฟากลางห้องรับแขกเอ่ยทักใครอีกคนที่เปิดประตูห้องนอนออกมา ยูซอนโฮเพียงส่ายหน้าเบา ๆ ตอบรับ ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งครู่หนึ่ง ปล่อยให้เสียงเข็มวินาทีตอกย้ำถึงกระแสเวลาที่ไหลผ่านตัวคนทั้งคู่ ย้ำเตือนให้รู้ถึงการมีตัวตนท่ามกลางความสับสนวุ่นวายที่แสนเรียบนิ่ง

“หิวไหม”

“แวะแมคไดรฟ์ทรูมาแล้วเมื่อกี้”

ยูซอนโฮยันตัวขึ้นจากการยืนพิงขอบประตู

“งั้นคุณไปอาบน้ำเถอะ จะได้พักผ่อน”

แล้วหันหลังเตรียมกลับเข้าห้อง

ไม่ใช่เพราะต้องการหลีกหนีจากความอึดอัด เปล่าเลย ความเงียบงันที่โอบล้อมรอบตัวพวกเขาไม่ใช่ความอึดอัด แต่เป็นความคุ้นเคย

และที่ตลกร้ายไปกว่านั้น ยูซอนโฮพบว่าในบางครั้ง ความเงียบงันนี้เป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยมากกว่าใครอีกคนเสียอีก

“ซอน…โฮ”

เสียงเรียกชื่อเบาหวิวราวกับไม่แน่ใจแต่ก็ชัดเพียงพอที่จะตรึงสองขาของเจ้าของชื่อเอาไว้กับที่

“ตอนคุยโทรศัพท์กันมีอะไรจะพูดหรือเปล่า”

ยูซอนโฮหันกลับไปสบตาใครอีกคน ดวงตาสีดำสนิทของคนตรงหน้ายังคงทำให้เขานึกถึงห้วงจักรวาลอันแสนกว้างใหญ่ แต่เขาพบว่าจักรวาลที่เขาเคยหลงใหลจนอยากปล่อยใจให้ล่องลอยท่ามกลางดวงดาวนับล้านเมื่อสองปีก่อน ในตอนนี้กลับดูอ้างวางและหนาวเหน็บ

บาดลึกเสียยิ่งกว่าลมหนาวเดือนธันวาคม

“คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหม”

ไร้ซึ่งวี่แววของความลังเลใจและยูซอนโฮเองก็ไม่ได้แปลกใจ เขาไม่ได้ผิดหวัง ชายหนุ่มรู้คำตอบของคนตรงหน้าดี หรืออาจจะรู้ก่อนด้วยซ้ำ

แม้ว่าการสบตากับคนตรงหน้าในเวลานี้จะเหมือนแกว่งเอาตะกอนที่เคยนอนนิ่งอยู่ตรงก้นให้ลอยขึ้นมาปะปนในวังวนความรู้สึก ขุ่นมัวจนน่าสับสน แต่เพราะคำตอบของคำถามเดิมที่เขาถามตัวเองซ้ำเป็นครั้งที่สี่ยังคงเหมือนเดิม ยูซอนโฮจึงพบว่า ตะกอนเหล่านั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึก ย้ำเตือนว่ามีอยู่จริง ยังคงอยู่หาก แต่แหลกสลายและแตกกระจายเกินกว่าจะประกอบขึ้นใหม่

“งั้น…”

“ค่อยคุยต่อพรุ่งนี้เถอะ คุณควรไปพัก”

ไลควานลินพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้าวไปสวมกอดคนที่เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตเขาตลอดสองปีที่ผ่านมา

“ขอโทษ”

สองแขนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบบนแผ่นหลัง

“คุณไม่ได้ผิด”

แต่เขาทั้งคู่รู้ดีว่ามันไม่แน่นพอ

“เราไม่ได้ผิด”

ไม่แน่นพอมาตั้งแต่ต้น

“ไม่มีใครผิดทั้งนั้น”

ไม่แน่นพอจนปล่อยให้ความว่างเปล่าเติบโตขึ้นทีละน้อย

“ผมก็จะไม่ขอโทษเหมือนกัน”

และโอบกอดเขาไว้แทนใครอีกคน

- - - - - - - - - - - - - - -

#cloudytue

ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดี

tuesdayblue’