ผู้คนต่างบอกว่าความกระหายอยากของมนุษย์เป็นเหมือนก้นไร้หลุม ลึกล้ำเกินมาตรวัดใดจะตีค่าออกมาเป็นตัวเลขได้

แต่แล้วไงล่ะ ความกระหายอยากพวกนั้นไม่ได้ดูดกลืนตัวตนของใครเสียหน่อย

ความรู้สึกว่างเปล่าภายในใจที่ฉันรู้สึกอยู่นี่ต่างหากที่กำลังกัดกินตัวตนของฉันไปทีละนิด

ตัวตน

ความฝัน

ความหวัง

ทีละเล็กทีละน้อย

จนฉันในตอนนี้แทบไม่เหลือเรี่ยวแรง กลายเป็นใครอีกคนที่ฉันไม่อยากรัก ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากเข้าใจ

ฉันไม่อยากอ่อนแอ แต่ฉันอ่อนแแอ

ฉันไม่อยากยอมแพ้ แต่ฉันยอมแพ้

ฉันไม่อยากสิ้นหวัง แต่ฉันสิ้นหวัง

ฉันไม่อยากยอมรับว่าฉันผิดหวังในตัวเอง แต่ ใช่ ฉันผิดหวัง ฉันมันน่าผิดหวัง

ฉันเหนื่อย

ตอน ม.3 คุณครูเคยบอกฉันว่า โลกของเราหนัก 1 พันล้านล้านตัน ฉันร้องว้าวด้วยความตกใจ นึกถามตัวเองว่า 1 พันล้านล้านตันนี่จะหนักขนาดไหนกันนะ

น่าขำที่ฉัันในอีก 7 ปีต่อมากลับนึกถึงคำถามที่ต่างกันออกไป

คำถามที่ว่า 1 พันล้านล้านตันนี่มันหนักมากกว่าความคาดหวังที่ฉันแบกอยู่ตอนนี้หรือเปล่านะ