ในคืนหนึ่งที่ในฝนตกปรอยๆ...สมเกียรติได้เดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์คันโปรด มอไซต์คันนี้คือ ดูคาติ795 ก่อนที่สมเกียรติจะขึ้นไปขี่มอเตอร์ไซต์ เขานั้นได้จุดบุหรี่และขับมอเตอร์ไซต์ออกไปท่ามกลางฝนที่ตกปรอยๆ
เขาได้เริ่มขี่ออกไป ในตัวเมืองซึ่งมีรถน้อยมากเพราะฝนเริ่มตก บุหรี่ที่เขาสูบก็เริ่มเปียกแต่เขาไม่สนใจ เขาขี่ตรงไปแม้ไม่รู้ว่าเป้าหมายหรือปลายทางคืออะไร
เมื่อความเร็วอยู่ที่ 20กม/ชม.
เขาสัมผัสได้ถึงความสบาย ควันบุหรี่ที่ลอยตัวอยู่ตรงหน้าเขาถนนที่มีแสงสะท้อนช่างดูสวยงาม แต่รอบข้างนั้นดูน่ารำคาญสิ้นดี
เมื่อความเร็วแตะที่ 60กม/ชม.เขารู้สึกว่าทุกอย่างดูคงที่ ลมที่เย็นสบายพัดผ่านหน้าเขาไปสัมผัสของอากาศช่างบริสุทธิ์ เหมือนกับจูบแรกของสายลม
เมื่อความเร็วแตะที่ 100กม/ชม.
ความรู้สึกที่เริ่มตื่นตัวกลับมา อะดรีนาลีนเริ่มพลุกพล่าน เขาไม่สามารถมองรอบข้างได้อีกต่อไป
เมื่อความเร็วแตะที่ 150กม./ชม.
ทุกอย่างตรงหน้าเริ่มช้าไปหมด แต่รอบข้างกลับเร็วขึ้น สายฝนที่ซัดเข้ามาก็ไม่อาจเทียบกับความเร็วในตอนนี้ได้มีก็แต่ความหนาวเท่านั้นที่เป็นอุปสรรค
เมื่อความเร็วแตะที่ 230 กม./ชม.
สายลมได้บาดตา ความหนาวได้กลืนกิน แววตาเริ่มพล่ามัวทุกอย่างดูน่ากลัวและยากที่จะควบคุม ไม่ว่าจะเป็นข้างหน้าหรือข้างทาง กลับน่าหวาดเสียว สายฝนที่ซัดเข้ามาก็ดูเหมือนจะกลืนกินให้เขาจมไปกับถนน
สมเกียรติเริ่มบิดมอเตอร์ไซค์จนมิดไมล์ เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าความเร็วจะเท่าไหร่ เขาบิดสุดข้อมือ เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าข้างหน้าจะทางตันไหม หรือมีรถไหม หรือจะเป็นโค้งไหม เขาหลับตาและปล่อยมือให้รถมันไหลไป
ทุกอย่างดูเหมือนจะลอยตัวขึ้นบนอากาศ ทั้งรถทั้งตัวเขาลอยตัวสูงขึ้น แสงสว่างเจิดจ้า ไม่มีเมฆฝนและค่ำคืนนี้อีกแล้ว ทุกอย่างดูเงียบสงบ สมเกียรติได้ขี่รถตกเนินเขาเสียชีวิต
ความจริงแล้วมันควรเป็นยังงี้สินะ.....
แต่ระหว่างที่สมเกียรติลอยตัวขึ้น สมเกียรติได้หยิบคอปเตอร์ไม้ไผ่ที่เพื่อนรักโนบิตะให้มา ทำให้สมเกียรติลอยตัวขึ้น ส่วนรถนั้นระหว่างลอยตัวสมเกียรติได้ใช้ไฟฉายย่อส่วน รถและเอาใส่กระเป๋ากลับมาด้วยสมเกียรติใช้คอปเตอร์ไม้ไผ่บินกลับบ้านและไปนอนฝันดี พร้อมรถคู่ใจของเขา.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in