เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นThe masterplankaweesiri
"หนังสือของแจ็ค"
  • แจ็คเป็นชายหนุ่ม อายุ 30ที่เกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง บ้าน,รถและเงินทองแต่เขามักไม่มีความสุขกับสิ่งที่เขานั้นมีเป็นบุคคลที่รักสันโดษและหลงใหลในวาทะศิลป์

    แจ็ค ได้คิดหางานอดิเรกทำในยามที่เขานั้นทุกข์ร้อนใจเขาค้นพบการเขียนหนังสือเพื่อให้ตัวเองได้ระบายในสิ่งที่เขาเก็บไว้ในใจ

    เขาได้คิดริเริ่มหา ideaในการเขียนหนังสือ สักเรื่องแต่ภายในหัวของเขาเต็มไปด้วย idea ที่ล้มเหลวเขาใช้เวลาอยู่หลายสัปดาห์

    และในคืนหนึ่งขณะที่เขากำลังนั่งคิดหา ideaไปพร้อมกับเสียงฝนตกที่โหมกระหน่ำก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงเรียกชื่อ แจ็คดังมาจากประตูบ้านแจ็ค รีบมาเปิดประตูแจ็คคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างดีเมื่อเปิดประตู แจ็ค ได้พบกับ ลินดาเธอเปียกโชกไปด้วยฝนทั้งตัวแจ็ค ได้พาเธอเขามาในบ้านพร้อมกับนำเสื้อผ้ามาให้เธอเปลื่ยนแจ็ค รู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ถึงจะมีความคิดที่ขัดแย้งกับตัวเองแต่ แจ็ค ก็มีความสุขที่ได้พบเธออีกทั้งคู่ นั่งคุยกันตามประสาคนที่รู้จักและไม่ได้พบเจอกันมานาน
    แจ็คถามลินดาว่า

    “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละทั้งที่ฝนตกหนักขนาดนี้ มีธุระอะไรสำคัญหรอ” ลินดาตอบด้วยใบหน้าที่สดใส
  • “เรารู้ว่าแจ็คกำลังคิดถึงเราอยู่เราก็เลยมาไง”แจ็คยังงงๆ กับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

    จริงๆแล้วแจ็คได้แต่ชอบลินดาอยู่ฝ่ายเดียว แจ็คก็เลยถามลินดาไปว่า

    “แล้วรู้ได้ไงว่ากำลังคิดถึง”

    ลินดายิ้มแววตาลินดาเหมือนผู้มีเลศนัย ลินดาบอกกับแจ็คไปว่า

    “เรารู้ว่าสิ่งที่แจ็คกำลังทำมันจะมีความหมายกับเรามากเราขอบใจนะ”

    ลินดาลุกขึ้นยืนแล้วกำลังจะออกจากบ้านท่ามกลางสายฝน

    แจ็คบอก”เดียวสิเรายังไม่เข้าใจเลยมันหมายความว่าไง”

    ลินดาบอกกับแจ็คว่า

    “ไม่ต้องกังวลหรอก เราทิ้งเธอไปไหนไม่ได้หรอกถึงเราจะไม่ใช่คนรักกัน”

    แจ็คเริ่มสับสน เลยบอกลินดาไปว่า
  • “ถึงเธอจะไม่ได้เลือกเรา เราก็ไปไหนจากเธอไม่ได้เหมือนกัน เรานั้นรักลินดามาตลอดและเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เรานั้นจะรัก”

    ลินดายิ้มให้แจ็คอีกครั้งและเดินหายไปพร้อมกับสายฝน

    แจ็ครู้สึกมีความสุขมากในช่วงเวลาที่เขาได้อยู่และพบเจอกับลินดาอีกครั้งแต่แจ็คก็มีความรู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับการกระทำของลินดา

    เปรี้ยง ! เสียงฟ้าผ่า

    ทำให้ไฟในบ้านนั้นดับความมืดเข้าปกคลุมทำให้มีแต่ความมืดมิดเวลาเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา

    เปรี้ยง ! 

    คราวนี้ แจ็ค ได้หลุดจากภวังค์ของความฝันเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็ตื่นจากโต๊ะเขียนหนังสือที่เขาเผลอฟุบหลับไป 

    แจ็ค ดูนาฬิกา เวลาผ่านไปครึ่ง ชม.ตั้งแต่ช่วงที่เขาเผลอหลับแจ็ค ได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่เขารู้สึกและพบเจอในฝันมันทำให้เขาได้ idea ใหม่ในการเขียนแจ็ครู้ว่าการเขียนเรื่องนี้ถึง ลินดามันต้องมีผลกระทบต่อใจเขาแน่ๆแต่ถึงยังงั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะเขียนมันถึงลินดา
  • ( Love is pain, but it's beautiful )

    แม้จะใช้เวลานานหลายเดือนสุดท้ายแจ็คก็ได้เขียนหนังสือจนจบแจ็ค ได้ไล่อ่านต้นฉบับที่เขาได้เขียนในเช้าวันหนึ่งพร้อมกับกาแฟคู่ใจเวลาผ่านหลายชั่วโมงจนมาถึงต้นฉบับหน้าสุด

    ต้นฉบับหน้าที่(930)

    ดวงตาที่แสนวิเศษและงดงามคู่นั้น
    มันเหมาะสมที่จะคู่ควรกับใครสักคนอยู่เสมอ
    แม้จะไม่ใช่เขาคนที่เธอคาดหวังไว้
    ไม่เป็นไรหรอกนะ
    ความหวังที่ฉันมีในตอนนี้
    คือการหวังว่าเธอจะเจอกับใครสักคนที่รักเธอ
    .เหมือนอย่างที่ฉันคนนี้
    รู้สึกอย่างนั้นตลอดมา
    หวังเพียงเท่านี้
    หากฉันจะหวังอะไรที่มากมายกว่านี้
    จากความสัมพันธ์ของฉัน
    ที่มีเธอเป็นเจ้าของความรู้สึกทั้งหมดนั้น
    ความหวังนั้นคงเป็นจริงได้
    หากฉันนอนหลับฝันแค่เพียงบนเตียง
    Love is pain, but it's beautiful
    .................................Ending..................................
  • เมื่ออ่านจบแจ็ค รู้สึกพอใจกับสิ่งที่เขาได้เขียนเขาเอาต้นฉบับหน้าสุดท้ายเก็บเข้าที่พร้อมคว้ากุญแจรถยนต์เพื่อไปส่งต้นฉบับ

    ขอบคุณลินดาที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันมาเสมอถึงแม้บางครั้งความรักจะเจ็บปวดแต่มันก็ยังคงสวยงามอยู่ดี

    แจ็ค พูดในขณะที่รถกำลังแล่นไปพร้อมกับรอยยิ้ม

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in