.

.

.

－ ??????? ?? ???? －

.

.

.

“ทำไมคุณถึงไม่ทำมันเสียเองล่ะครับศาสตราจารย์” เสียงอดีตนักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟนั้นเต็มไปด้วยความฉงนเหตุใดพ่อมดที่ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจที่สุดของยุดนั้นอย่าง ’อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์’ คนนี้ถึงได้ไหว้วานให้เขาไปทำบางอย่างที่สำคัญมากอย่างการกำจัด ‘เกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์’ พ่อมดสุดร้ายกาจที่กำลังก่อจลาจลให้กับโลกของผู้วิเศษเช่นตอนนี้

“คุณแน่ในแล้วหรอคะอัลบัส?” เสียงนุ่มถามดัมเบิ้ลดอร์อย่างกังวลใจ ‘มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล’ หยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดกระโปรงยาวแล้วเดินเคียงข้างศาสตราจารย์หนุ่มออกไปยังด้านนอกปราสาท

อากาศเย็นขึ้นจนเสื้อคลุมตัวยาวแทบจะเอาไม่อยู่ คงใกล้ถึงฤดูหนาวอีกแล้วสินะ

“เขาจะทำมิเนอร์ว่า...เขาจะไปปารีส” อัลบัสผูกผ้าพันคอสีเข้มรอบๆคอของเขา ควันขาวพวยพุ่งออกจากปากเมื่อยามเขาเอื้อยเอ่ยวาจา

“แต่อัลบัส เขาถูกกระทรวงสั่งห้ามเดินทางออกนอกประเทศนะ?” หมวกปีกกว้างถูกสวมบนหัวของมิเนอร์ว่า เธอง่วนอยู่กับการผูกเชือกของหมวกที่ใต้คางแต่ด้วยลมเจ้ากรรมที่หอบพัดผ่านมาทำให้การผูกเชือกหมวกนั้นไม่ง่ายอย่างที่ใจคิดเลย

“เขามีวิธีของเขา...เช่นที่เขามีมาเสมอน่ะที่รัก” อัลบัสหันไปส่งยิ้มให้กับศาสตราจารย์สาวก่อนจะหยุดเดิน เขาเบี่ยงตัวเข้าบังลมแรงแล้วเอื้อมไปผูกเชือกหมวกให้ศาสตราจารย์สาวที่เดินมาด้วยกัน

“ขอบคุณค่ะ...คุณดูมั่นใจในตัวเขามากเลยนะ” ทั้งคู่เดินต่ออย่างเชื่องช้า ดื่มด่ำบรรยากาศรอบข้างและบรรดานักเรียนที่วิ่งเล่นรอบๆสนามหญ้าทิศใต้ ด้านนอกตัวปราสาท

“แน่นอนว่าผมมั่นใจในตัวเขามิเนอร์ว่า” อัลบัสกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น

“เขาจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง ผมเชื่อแบบนั้น” เขาว่าต่อด้วยรอยยิ้ม

มิเนอร์ว่าถอนหายใจก่อนจะหันไปส่งยิ้มบางๆให้ดัมเบิ้ลดอร์ ใบหน้าเหนื่อยล้าของชายหนุ่มทำให้หัวใจของเธอปวดร้าวอยู่ลึกๆ

“ฉันอยู่นี่ ถ้าคุณต้องการอะไร...คุณบอกฉันได้เสมอนะคะ” เธอเอื้อมไปแตะที่ข้อศอกของศาสตราจารย์หนุ่มเบาๆ รอยยิ้มถูกส่งกลับมาจากเขาให้เธอ

“ขอบคุณนะมิเนอร์ว่า คุณแค่...อยู่กับผมก็พอ” มือหนากระชับมือเรียวบนข้อศอกของตนให้แน่นขึ้น ทั้งคู่เดินแนบชิดกันไปจนกระทั่งถึงร้านไม้กวาดสามอันในหมู่บ้านฮอกมีดส์ซึ่งตั้งอยู่ไม่ใกล้จากปราสาทฮอกวอตส์


อัลบัสรู้สึกดีใจที่เขามีเพื่อนที่ดีอย่างมิเนอร์ว่า มักกอนนากัล เธอเป็นคนสวย และเป็นคนนิสัยดี เธอเข้าอกเข้าใจคนอื่นและดูเหมือนเธอจะเข้าใจในตัวเขาเป็นพิเศษ

สายตาคมกริบราวกับสายตาของเหยี่ยวยามเมื่อเธอจ้องมองมา มันให้ความรู้สึกว่าเธอสามารถอ่านความคิดของเขาได้ และมันทำให้เขารู้สึกอับอายอยู่หน่อยๆที่ต้องบอกความลับที่ซ่อนลึกไว้ในใจออกไปในที่สุด



‘อัลบัส ฉันต้องหารือกับคุณเรื่องคริสมาสต์ปีนี้ มีนักเรียนลงชื่ออยู่กันแค่ 5 คน เราจัดคริสมาสต์เล็กๆได้...อัลบัส?’ มิเนอร์ก้มอ่านข้อความจากจดหมายในมือพลางเดินลึกเข้าไปในห้องทำงานของศาสตราจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด เธอชะลอฝีเท้าพลางกวาดสายตาสอดส่องไปรอบๆอย่างนึกสงสัย

‘อัลบัส คุณอยู่ไหม?” เธอถามอีกครั้ง

ทั้งห้องเงียบสงัดจนเกือบจะวังเวง ตัวกรินดี้โลว์แหวกว่ายอยู่ในถังน้ำที่มุมห้องส่งเสียงชวนจั๊กจี้ มิเนอร์ว่าขมวดคิ้วเข้าด้วยกันเมื่อสายตาพลันสะดุดกับตู้กระจกทรงสูงหลังหนึ่งที่ด้านในสุดของห้อง รูปทรงของตู้เป็นที่สะดุดตาในครั้งแรกที่มอง และยิ่งไปว่ารูปทรงของตู้นั้นคือสิ่งที่อยู่ด้านใน ด้านในของมันบรรจุบางสิ่งที่คล้ายกับอ่างสีเงินก้นตื้น มีของเหลวไหลวนอยู่ในนั้นหากแต่มันไม่ใช่ของเหลว มิเนอร์ว่าเดินเข้าไปใกล้จนกระทั่งเห็นบางสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้น

มันคล้ายกับภาพความทรงจำ ภาพที่เก่าคร่ำครึกบ่งบอกว่าความทรงจำนี้ไม่ต่ำกว่า 10 ปีมาแล้ว เด็กหนุ่มสองคนวิ่งเล่นไล่จับกันไปมาในอ่างนั้น รอยยิ้มที่มีความสุขถูกส่งมาจากเด็กหนุ่มทั้งสอง มิเนอร์ว่าสามารถบอกได้ในครั้งแรกที่เห็นว่าหนึ่งในเด็กหนุ่มทั้งสองนั้นคืออัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์

แล้วเด็กหนุ่มอีกคนเป็นใครกัน?

ไม่ถึงสองนาที เสียงของอัลบัสในความทรงจำนั้นก็ดังขึ้น เสียงของเขาในตอนนั้นเหมือนกันเสียงของเขาในตอนนี้เพียงแต่มันฟังดูเด็กกว่าและสดใสกว่า

‘จับฉันให้ได้สิเกลเลิร์ต’ อัลบัสว่าก่อนที่ตัวเขาจะวิ่งหนี