29/3/61
นั่งเครื่องบินไปจีนแผ่นดินใหญ่
ตั้งใจไปเปิดตา-หูให้รู้สิ้น
ทั้งกว่างโจว หนานหนิง และกุ้ยหลิน
กับเจ้าถิ่นและเพื่อนอีกสองคน

30/3/61
ลงจากเครื่องก็ประทับตราที่ทางออก
เจ้าหน้าที่บอก ฉันพูดตั้งสามหน
"Take off your glasses" เหมือนทุกคน
กว่าจะพ้นจุดนั้นได้น่าอายนัก

ขึ้นแท็กซี่เห็นมีลูกกรงกั้น
คงไว้กันวิวาทะอันหน่วงหนัก
สักพักใหญ่จึงมาถึงที่พัก
เจอเพื่อนรักทักทายหายเหนื่อยล้า

จัดข้าวของเตรียมตัวเดินทางต่อ
ไม่รีรอรีบไปสถานีรถไฟฟ้า-
กว่างโจวใต้อันใหญ่โตมโหฬาร์
ถึงแล้วหาห้องสุขาเพราะปวดท้อง

ในห้องน้ำสถานีมีส้วมหลุม
ไม่มีปุ่มกดน้ำน่าเศร้าหมอง
แต่มีคันให้เหยียบดูน่าลอง
เหยียบปุ๊บน้ำไหลล่องลงหลุมไป

ระหว่างรอรถไฟมา หาที่นั่ง
เก็บสตางค์มื้อเช้านี้เรากินไก่
เรียก "เข่าจี" อร่อยดี ไม่มีที่ไทย
แล้วจึงไปชานชาลาหาที่รอ

CRH มาถึงเกือบรุ่งสาง
หัวสองข้างคล้ายปากเป็ดวิ่งเร็วปร๋อ
ชั่วโมงหนึ่งวิ่งไกลสุด 300 กม.
ระหว่างรอถึงที่หมายอ่านวรรณกรรม

"พันครั้งที่หวั่นไหวกว่าจะเป็นผู้ใหญ่"
ชีวิตวัยหนุ่มสาวไม่น่าขำ
รับผิดชอบ รอบคอบ เจ็บแล้วจำ
มุ่งมั่นทำตามฝัน สู้เข้าไว้

สองข้างทางเป็นภูเขาเหลี่ยมสลับ
ไม่อาจนับได้ว่ามีเท่าไหร่
มีบ้านคนปะปนบ้างประปราย
และส่วนใหญ่เป็นตึกแถวแบบเดียวกัน

ถึงกุ้ยหลินถิ่นต้นแบบแบงค์ 20
ดุจแดนทิพย์ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์
เขาแหลมสูงกับสายน้ำเคียงคู่กัน
สะท้อนเงาราวภาพฝันอันตระการ

จากนั้นจึงไปล่องแพกินปลาย่าง
หยิบเข้าปากกันอย่างสนุกสนาน
ชมหมู่ไม้ต้นไผ่ใจสำราญ
ก่อนขึ้นเขาเบิกบานชมทิวทัศน์

นั่งรถไฟเข้าไปในบุรี
ชมแสงสีในสวนอันสงัด
เห็นตึกจีนคู่ฟ้าสวยชะมัด
แว่วเสียงเพลงจึงนัดกันไปดู

คือชมรมดนตรีคนชรา
มีกีตาร์พระจันทร์ ซอเอ้อหู
ฮาร์โมนิกา ขลุ่ย นักร้อง ช่างน่าดู
เสนาะหูสำเนียงหวานยามค่ำคืน