“โอ๊ยยย!! เบาๆสิพี่”
“นี่ก็เบาสุดๆแล้วมั๊ยไอ่เขี้ยว”
“บอกกี่ครั้งแล้วให้เล่นระวังๆ”
“ไม่ต้องเบาหรอกพี่อิม แรงๆไปเลยจะได้จำ”
“เธ๊ออออ”
อูจินโอดครวญพร้อมสีหน้าเหยเกเมื่อยองมินเริ่มนวดที่ข้อเท้าอีกครั้ง
ฮยองซอบได้แต่ยืนมองนิ่งๆไม่ได้พูดอะไรจนยองมินจัดการพันข้อเท้าอูจินเสร็จเรียบร้อย
“เอ้า เสร็จแล้ว”
“คราวหลังถ้าเป็นแบบนี้อีกพี่ไม่ช่วยแล้วนะ”
“เสียเวลาคุยกับเซอุนชะมัด”
ประโยคหลังยองมินพึมพำเบาๆขณะที่เดินขึ้นห้องของตนไป
“.....”
“.....”
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนสองคน ฮยองซอบยืนมองอูจินที่ก้มหน้ารู้สึกผิดอยู่บนโซฟาตรงหน้าเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เจออูจินโหมดลูกหมาหงอยหูลู่หางตกแบบนี้แล้วอดใจอ่อนไม่ได้ทุกที...
“เจ็บมากเปล่า”
ฮยองซอบเปลี่ยนไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆกับอูจินแล้วถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
อูจินเงยหน้าขึ้นมามองแต่ไม่ได้ตอบคำถามมือใหญ่ยกขึ้นมาลูบแก้มเขาเบาๆก่อนจะปาดน้ำตาออกให้
เป็นเรื่องของอูจินทีไรดูเหมือนว่าฮยองซอบจะอ่อนไหวง่ายกว่าปกติทุกที
“ขี้แยชะมัด”
“ก็ดูสิเราบอกแล้วไงให้เล่นดีๆระวังเจ็บตัว”
“สุดท้ายก็เจ็บจนได้”
ฮยองซอบทำหน้ามุ่ยเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากอูจินได้เป็นอย่างดี
“เป็นห่วงล่ะสิ”
“ก็รู้นี่!”
“ครับๆ เราขอโทษนะ”
“คราวหลังจะเล่นให้ระวังกว่านี้”
“พูดแล้วนะ”
“อือฮึ”
ทั้งคู่เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“แล้วนี่อูจินจะหายเมื่อไหร่อ่ะ”
“ไม่รู้สิ คงอีก 3-4 วันล่ะมั้ง”
“งั้นเราจะปั่นจักรยานให้อูจินซ้อนไปเรียนเอง”
“แต่หลังจากนั้นอูจินต้องเลี้ยงขนมเราเป็นค่าตอบแทนนะ”
“คร้าบบบ ฮยองซอบว่าไงเราก็ว่างั้น”
ยองซอบยิ้มตาหยีอย่างมีความสุขส่วนอูจินก็นั่งมองรอยยิ้มนั้นก่อนจะเผยรอยยิ้มโชว์เขี้ยวออกมา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in