( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี :
♡ )
ใครๆก็บอกว่าอูจินตัวติดกับฮยองซอบมากเกินไป
อูจินคิดว่าไม่นะ
แค่เวลาที่ฮยองซอบไปไหนเขาก็จะไปด้วย หรือเวลาฮยองซอบจะทำอะไรเขาก็จะคอยไปช่วยดูอยู่ใกล้ๆแค่นั้นเอง
ส่วนสาเหตุที่อูจินต้องทำแบบนั้นก็เพราะฮยองซอบโครตจะซุ่มซ่าม ถ้าไม่มีเขาอยู่ด้วยเจ้าตัวคงได้แผลกลับบ้านทุกวัน
อูจินคอยอยู่ใกล้ๆฮยองซอบมาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว
“โอ๊ะ!?”
นั่นไง...
พูดยังไม่ทันขาดคำคนที่กำลังเดินกินไอศกรีมอยู่ข้างๆกันก็เดินสะดุดก้อนหินเสียอย่างนั้น แขนยาวเลื่อนไปโอบรอบเอวฮยองซอบเอาไว้ด้วยความเคยชิน
“เดินระวังๆหน่อยสิ
“ขอโทษทีนะอูจิน”
“มัวแต่กินไอติมเพลินอ่ะ .__.”
“อืม ไม่เป็นไร”
.
.
.
.
.
“นี่อูจิน...”
ฮยองซอบหยุดเดินอูจินจึงหยุดด้วย เขาหันไปมองคนตัวเล็กกว่าแล้วเลิกคิ้วให้เป็นเชิงสงสัย
“ว่าไง”
“อูจินเบื่อที่เราเป็นคนซุ่มซ่ามแบบนี้มั๊ยอ่ะ”
“แล้วอูจินเหนื่อยมั๊ยที่ต้องคอยดูแลเรา”
“เคยรู้สึกว่าไม่อยากอยู่กับเราบ้างรึเปล่า”
“ทำไมจู่ๆถามแบบนี้”
เขาเลือกไม่ตอบคำถามของฮยองซอบแต่กลับตั้งคำถามใหม่เสียเอง
“ก็...”
“ไม่รู้สิอูจิน”
“เราแค่รู้สึกว่าเราเป็นภาระให้อูจินน่ะ”
“นี่ ฟังนะ”
“.....”
“ฮยองซอบไม่ได้เป็นภาระ”
“เราไม่เคยเบื่อที่จะอยู่ดูแลฮยองซอบเลย”
“ชอบด้วยซ้ำเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ”
“แล้วเราก็ชอบฮยองซอบที่เด๋อๆแบบนี้ด้วย”
“มัน น่า รัก”
พูดจบก็หัวเราะออกมาพร้อมกับเอามือไปขยี้หัวอีกคนด้วยความเอ็นดู เรียกเอาริ้วสีแดงๆปรากฏขึ้นบนแก้มใสทันที
แล้วอูจินก็ถูกฝ่ามือขาวฟาดเสียยกใหญ่ข้อหาที่ทำให้เขินนั่นเอง
“ถ้างั้นก็อยู่กับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยนะ”
“ครับ”
“เราจะอยู่เป็นคนสารพัดประโยชน์ของฮยองซอบ”
“ที่ทั้งดูแล ทั้งคอยเตือน ทั้งปกป้อง ทั้งสอนนู่นนี่นั่น ทั้ง—”
“พอๆๆ หยุดพูดแล้วเดินกลับบ้านกันได้แล้ว ฮึ่ย!”
อา... เขาชอบเวลาที่ฮยองซอบเขินชะมัด :-)
— — — — — — — — —
#fictober เรื่องที่สองแล้ววว เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย 55555555 เอ็นจอยรีดดิ้งกันเหมือนเดิมนะคะ ♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in