“ซอบ”
“ว่า”
“กูลืมกุญแจห้องอีกแล้วว่ะ”
ทันทีที่อูจินเอ่ยประโยคยอดฮิต(?)ออกมาฮยองซอบก็หันไปทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ทันที
“มึงนี่ลืมกุญแจห้องบ่อยพอๆกับลืมสมองเลยนะ”
“ไอ่สัส”
“นี่มึงด่ากู”
“ใช่ไม่ใช่?”
“แล้วแต่มึงจะคิดเลย”
พูดจบก็หันไปกินขนมในมือต่อ ท่าทีนั้นมันน่าหมั่นไส้จนอูจินอดไม่ได้ที่จะโบกหัวมันไปทีจนหัวสั่นหัวคลอน
“สัสอู”
“กล้าตบหัวกูเหรอวะ!!”
ฮยองซอบตะโกนใส่อีกคน แต่ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาด่าพวกเขาหรอกนะเพราะตอนนี้เป็นช่วงใกล้เข้าเรียนคาบบ่ายแล้วบริเวณโรงอาหารคณะจึงแทบจะร้างผู้คน
ถามว่าทำไมพวกเขาไม่มีเรียนคาบบ่ายเหรอ?
ตอบเลยว่ามี แต่จะรอไอ่อึยอุงไลน์มาบอกก่อนว่าอาจารย์เข้าค่อยขึ้นไป
“แล้วแต่มึงจะคิดเลย”
ขอยืมประโยคมึงมาใช้หน่อยนะฮยองซอบ
เพื่อเพิ่มความสะใจของกูเอง
“เออ!”
“แล้วมึงบอกกูทำไม”
“คิดว่ากูจะช่วยมึงได้?”
“เออดิ”
“ท่ดนะ”
“กูไม่ใช่แฮร์รี่ที่จะเสกคาถาสะเดาะกลอนให้มึงได้ครับเพื่อน”
“แล้วนี่มึงไปไม่ขอกุญแจสำรองกับเจ้าของหอวะ?”
“คือกูไปหาป้าเขาแล้วเมื่อเช้า”
“แต่แม่งติดป้ายว่า ‘ไปงานบวชลูกชาย กลับวันพรุ่งนี้จ้า’ ไง”
“.....”
“ชีวิตมึงน่าสงสารสัสๆอ่ะ”
ฮยองซอบแสร้งทำหน้าเศร้าก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งๆที่ขนมเต็มปาก สุดท้ายก็สำลักจนอูจินยื่นน้ำให้ดื่มแทบไม่ทัน
“แม่ง เอาไงดีวะ”
“มึงกับอุงก็เป็นเมทกัน”
“กูไปนอนด้วยคงไม่ได้”
“อืม”
“หรือกูไปขอจีฮุนค้างด้ว—”
“ห้าม!!!”
“ห้ามไปค้างกับจีฮุน!!!”
ว่าจบก็เบะปากด้วยความไม่พอใจ ซึ่งอูจินก็ได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจอารมณ์อีกคนที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมายิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มาเสียอีก
“เอ้า”
“ทำไมกูจะไปค้างกับจีฮุนไม่ได้วะ”
“เขาอยู่หอใกล้ๆกูด้วย สะดวกจะตาย”
สัส
ก็กูหวงมึงไง
“กูบอกว่าห้ามก็ห้ามสิวะ”
“เดี๋ยวกูหาทางช่วยมึงเอง”
“เออๆๆ”
“แล้วแต่มึงเลย”
จบประโยคนั้นมือถือของฮยองซอบก็มีแจ้งเตือนเข้ามาจากอึยอุงพอดี ทั้งสองจึงรีบเก็บของแล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนไป
.
.
.
.
“อึยอุง”
“สัสอุง”
ฮยองซอบกระซิบเรียกอึยอุงที่ตอนนี้กำลังจะหลับคาโต๊ะเลคเชอร์อยู่รอมร่อ ส่วนอูจินนั้นนั่งได้ 5 นาทีก็ฟุบหลับเป็นตายไปเลย
“ห—ห้ะ”
“มีไรวะ”
อึยอุงหันหน้ามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยตาที่เยิ้มเต็มทีซึ่งฮยองซอบก็ใจดีตีแก้มมันไปทีเพื่อเรียกสติจะได้คุยกันรู้เรื่องจนอึยอุงกระซิบเสียงรอดไรฟันให้หยุดเสียที
“คืนนี้มึงไปนอนห้องจัสได้ป่ะ”
“ทำไมวะ” อึยอุงถามออกมาด้วยความสงสัย
“ไอ่อูมันลืมกุญแจห้อง”
“กูจะให้มันมาค้างด้วย”
“เอ้า มาก็มาดิ”
“ทำไมต้องให้กูระเห็จไปอยู่ที่อื่น”
“เผื่อมึงลืมนะอุง”
“ห้องเรานี่เล็กเหี้ยๆ แค่เดินก็จะชนกันละ”
“มึงจะให้ไอ่อูมาทำให้มันอัดกว่าเดิมเหรอวะ”
ฮยองซอบว่าเพื่อให้อึยอุงคิดตามซึ่งอีกคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยแ ต่ก็ยังมีข้อสงสัยอื่นเพิ่มมาอีก
“ทำไมมึงไม่ให้ไอ่อูไปนอนที่อื่นแทนล่ะวะ”
“ก็มันบอกจะไปนอนห้องจีฮุน”
“......”
“อ่อเก็ท”
“มึงหวงถูกมั๊ย?”
“เออ”
และเพราะเหตุนี้เอง คืนนั้นอูจินจึงได้ไปนอนค้างห้องของฮยองซอบแทนรูมเมทอย่างอึยอุงที่ต้องย้ายตัวเองไปนอนที่ห้องจัสติน
เรื่องอูจินทีไรลำบากกูทุกทีเลย สัสเอ๊ยยย!! – กล่องความคิดของอึยอุง
— — — — — — — — —
สงสารน้องอุงเขานะคะ 5555555555 เรื่องนี้แต่งด้วยความอ๊องสุดฤทธิ์ สภาพตอนแต่งก็แบบน้องอุงในเรื่องอ่ะค่ะ ง่วงนอนตาเยิ้มปรือๆ ฮืออ
เอ็นจอยรีดดิ้งเหมือนเดิม ใครอยากเม้นต์ติชมก็ตามไปที่เด็กดีได้นะคะ รัก ♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in