“พวกมึง”
“กูจะไปเซเว่น
“เอาไรป่ะ?”
อูจินเอ่ยปากถามเพื่อนอีกสามคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ส่วนตัวเขาที่อ่านจบไปแล้วก็เบื่อเกินกว่าที่จะมานั่งทวนเลยขอออกไปเดินเล่นเสียหน่อยดีกว่า
ไว้กลับห้องค่อยทวนอีกรอบก็ได้
“......”
แต่ดูเหมือนว่าคำถามของอูจินจะถูกปล่อยผ่านไปโดยไม่ได้รับคำตอบ จนเขาต้องเคาะโต๊ะสองสามครั้งเพื่อเรียกความสนใจ
“ห้ะ?”
“มึงว่าไรนะ”
เป็นฮยองซอบที่ถามออกมาแทนจีฮุนและแซมที่ดูเหมือนจะเบลอจากการอ่านหนังสือติดต่อกันนานหลายชั่วโมง
“กูจะไปเซเว่น”
“เอาไร”
“อ่อๆๆ”
“กูเอาโค้กป๋องนึงกับคอนเน่”
“กูขอขนมสองสามอย่าง”
“หยิบๆมาเหอะ”
“ส่วนกูไม่เอานะ”
“รอแย่งไอ่ฮุนมัน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ยังไม่ทันที่ซามูเอลจะหัวเราะจนสุดก็โดนฝ่ามือของจีฮุนฟาดเข้าให้ที่ท้ายทอย
“เงินก็มีซื้อแดกเองบ้างเหอะ!!”
อูจินส่ายหัวมองภาพหมากับแมว(?)ที่ทะเลาะกันด้วยเหนื่อยใจ ก่อนขายาวจะเดินออกไปเอารถที่จอดไว้ข้างคณะ
.
.
.
.
ตอนนี้อูจินกำลังเดินหิ้วตะกร้าสีส้มเดินเตาะแตะไปมาอยู่แถวตู้เครื่องดื่มส่วนมืออีกข้างก็จับโทรศัพท์แนบไว้ข้างหู
รอสักพักเสียงสัญญาณรอสายก็หายไปแทนที่ด้วยเสียงคุ้นหูของอีกคน
( โหล—ว่า? )
“โค้กหมด”
“เอาอย่างแทนได้ป่ะวะ”
( ..... )
คนปลายสายนิ่งไปเหมือนกำลังใช้ความคิด ซึ่งอูจินก็ไม่ได้เร่งอะไรเพียงแค่ถือสายไว้แล้วไล่สายตามองไปยังเครื่องดื่มที่เรียงรายอยู่ในตู้กระจกตรงหน้า
“.....”
( ไม่เอา )
( กูจะกินโค้ก )
หัวคิ้วขมวดทันทีที่ได้ยินเสียงติดจะงอแงของอีกคน
“เอาอย่างอื่—”
( ก็บอกว่าจะกินโค้ก )
( โค้ก โค้กโค้ก !!! )
ฮยองซอบลุกออกมาจากโต๊ะตั้งแต่ที่อูจินโทรมาเพราะกลัวจะไปรบกวนเพื่อนอีกสองคนที่ตอนนี้เหมือนจะหลับคาหนังสืออยู่รอมร่อ
เพราะงั้นเขาเลยสามารถขึ้นเสียงงอแงใส่คนในโทรศัพท์ได้โดยไม่ต้องเกรงใจใคร
คนตัวขาวก็พองแก้มพร้อมกับปากแดงๆนั่นก็เบะออกมาด้วยความขัดใจ ซึ่งถ้าอูจินมาเห็นก็คงจะบีบปากงุ้ยๆนั่นด้วยความหมั่นไส้เป็นแน่
ปกติแล้วฮยองซอบไม่ใช่พวกงอแงแบบนี้
แต่เพราะอาการล้าจากการอ่านหนังสือติดกันมาทั้งวัน
จึงไม่แปลกที่จะอยากงอแงเพื่อให้ได้ดื่มเครื่องดื่มโปรดของเจ้าตัว
ยังไงวันนี้ฮยองซอบก็ต้องได้กินโค้ก!!!
“เห้ออออ”
อูจินถอนออกใจออกมาพลางนึกถึงอีกคนที่ตอนนี้คงกำลังทำหน้าตาเหมือนกระต่ายหิวแครอทอยู่
( อย่ามาถอนหายใจใส่กูนะ! )
“ท่ดๆ”
“ละนี่ตกลงจะเอาโค้กให้ได้ใช่ป่ะ?”
( ใช่ )
“ได้เดี๋ยวกูหาไปให้แดก”
“แต่มึงต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...” เขาค่อยๆยกยิ้มขึ้นเมื่อคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้
( อะไร )
“กูอยากกินโค้กเหมือนกัน...”
( เออได้ )
( แต่แค่มึงซื้ออีกป๋องก็จ— )
“กินจากปากมึง”
( ไอ่สัส!!! )
ยังไม่ทันที่ฮยองซอบจะพูดจบประโยคก็โดนอูจินพูดแทรกประโยคชวนขนลุกขึ้นมา
ด้วยความตกใจเขาจึงสบถใส่เสียงดังแล้วกดตัดสายไปเลย ก่อนจะย่ำเท้าปึงๆด้วยความโกรธกลับไปหาจีฮุนและแซมที่โต๊ะ
“เป็นไรวะ”
“หน้าโครตแดง”
จีฮุนเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเล่มหนา มองเพื่อนตัวขาวที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างเร่งรีบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำไหนจะปากที่เม้มจนแน่นนั่นอีก
“แล้วนี่มึงจะกลับแล้ว?”
“ไม่รอไอ่อูจินเอาของมาให้ก่อนวะ”
“ไม่รงไม่รอแล้วแม่ง!!”
แซมเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยอีกคน ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนไลน์ของใครซักคนจะดังขึ้นมาและเมื่อเช็คดูแล้วก็เป็นของคนที่สร้างความสงสัยให้กับตัวเขาและจีฮุนนั่นแหละ
ฮยองซอบที่กำลังจะสะพายกระเป๋าเดินออกไปล้วงมือถือของตนออกมากดเข้าไปยังแชทไลน์ของคนที่เขาเพิ่งตัดสายไป
รูปโค้กขวดหนึ่งที่ถูกกำอยู่ในมือใหญ่ของอูจินปรากฏขึ้นบนหน้าต่างแชทพร้อมข้อความที่ทำให้เขาต้องวางกระเป๋าเอาไว้ที่เดิมแล้วนั่งกระฟัดกระเฟียดด้วยความขัดใจพร้อมกับใบหน้าที่ดูเหมือนจะเห่อร้อนมากกว่าเดิม
‘อย่าลืมข้อแลกเปลี่ยนล่ะ’
‘แล้วก็อย่าคิดจะหนีด้วย’
‘ไม่งั้นจะไม่จบแค่ที่ปากนะครับ :-)’
ไอ่เหี้ยอูจิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in