เสียงกล่าวขอบคุณของพนักงานร้านกาแฟที่ฮยองซอบเข้าไปนั่งเล่นตั้งแต่ช่วงสายจนตอนนี้บ่ายโมงแล้วดังขึ้นเมื่อเขากำลังจะเดินออกจากร้าน ฮยองซอบหันไปยิ้มพร้อมโค้งหัวเล็กๆให้อีกคนก่อนจะผลักประตูร้านออกไป
“อืมมม”
“วันนี้ต้องทำอะไรต่ออีกนะ”
หลังจากเดินออกมาได้ซักพักฮยองซอบก็นึกถึงสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ มือเรียวลดกระเป๋าสะพายข้างตัวลงเพื่อควานหาสมุดแพลนเนอร์เล่มโปรด
ฮยองซอบเป็นพวกขี้หลงขี้ลืม เขาจึงมักจดสิ่งที่ต้องทำก่อนออกจากบ้านในแต่ละวันลงแพลนเนอร์แล้วพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
ไม่เจอ...
เขาหาแพลนเนอร์ไม่เจอ
แต่ดูเหมือนวันนี้นอกจากจะลืมว่าต้องทำอะไรต่อแล้ว ฮยองซอบก็ยังทำสมุดแพลนเนอร์หายอีกด้วย
“หายไปไหนเนี่ย”
เขาลองค้นในกระเป๋าอีกครั้งแต่ก็ยังไม่พบของที่เขาต้องการอยู่ดี
“หรอว่าจะลืมไว้ที่ร้านกาแฟ?”
คิดได้ดังนั้นฮยองซอบก็หมุนตัวมุ่งหน้าเดินกลับไปยังทิศทางเดิมเพื่อตรงไปยังร้านกาแฟที่เขาเพิ่งเดินออกมาเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว
.
.
.
.
ทันที่เปิดประตูร้านเข้าไปฮยองซอบก็พุ่งตัวไปยังเคาท์เตอร์ทันที ดีที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มบางตาลงมากเขาเลยไม่ค่อยเขินอายเสียเท่าไหร่
“ขอโทษนะครับ”
“พอจะเห็นสมุดแพลนเนอร์ของผมบ้างมั๊ยครับ?”
“ผมหามันไม่เจอ”
“เลยคิดว่าน่าจะลืมไว้ที่ร้านน่ะครับ”
พนักงานที่ฮยองซอบคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเพราะเห็นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้ามากินกาแฟที่นี่เงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีของร้าน คนหลังเคาท์เตอร์ทำหน้าสงสัยก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งรอยยิ้มที่มีเขี้ยวเล็กๆให้กับเขา
“งั้นรอสักครู่นะครับ”
“เดี๋ยวผมไปดูหลังร้านให้”
“เผื่อพนักงานทำความสะอาดจะเก็บไว้”
“โอเคครับ”
ฮยองซอบรออยู่ไม่นานพนักงานคนนั้นก็ออกมาจากหลังร้านพร้อมสมุดสีเหลืองเล่มหนึ่งในมือ เขาชูสมุดเล่มนั้นพร้อมถามคำถามกับฮยองซอบ
“ใช่เล่มนี้รึเปล่า?”
“ใช่ๆๆ”
“เล่มนี้แหละครับ”
คนตัวขาวพยักหน้ารัวๆพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่แสดงถึงความดีใจ การกระทำนั้นมันน่าเอ็นดูมากจนคนที่อยู่หลังเคาท์เตอร์อดที่จะยิ้มกว้างตามไม่ได้
“ฮืออ”
“ไอ่เหลืองลูกพ่อ” ฮยองซอบเอื้อมมือไปรับสมุดเล่มนั้นมากอดไว้แนบอก
“ฮะๆ ตั้งชื่อให้สมุดด้วยเหรอครับคุณน่ะ”
“อ่า...”
เพราะดีใจจนลืมตัวฮยองซอบเลยเผลอแสดงท่าทางเด็กๆออกไปพร้อมกับเรียกชื่อเจ้าแพลนเนอร์เล่มโปรดออกมา มันคงจะตลกเสียจนทำให้คนผิวเข้มหลุดขำและถามออกมาแบบนั้น
“ครับ”
ฮยองซอบหน้าแดงด้วยความเขินอายเขาได้แต่ยืนเงียบซักพักก่อนจะตอบอ้อมแอ้มๆออกมา
“ไม่ได้จะว่าอะไรนะครับ”
“ผมว่ามันก็น่ารักดี”
“อะ—อืม”
เป็นอีกครั้งที่เขาหน้าแดงและทำอะไรไม่ถูกแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่เป็นสายตาเอ็นดูและรอยยิ้มของพนักงานตรงหน้านี้ต่างหาก
“ขอบคุณนะครับที่เก็บสมุดไว้ให้”
“คุณ...”
“คุณอูจิน”
ฮยองซอบเหลือบมองป้ายชื่อพนักงานก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกคนไป
“ไม่เป็นครับ”
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“ครับ”
ขณะที่เขากำลังจะผลักประตูร้านออกไปก็มีประโยคจากพนักงานตรงเคาท์เตอร์ที่สร้างความสงสัยเล็กๆให้กับฮยองซอบ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคืออัตราเร็วการเต้นของหัวใจเขาที่มันเพิ่มขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว
“มาคราวหน้าก็อย่าลืมของสำคัญแบบนั้นไว้อีกนะครับ”
“คุณฮยองซอบ”
มาแล้วค่าาาา ของวันที่ 19 อ่ะเนอะ ฮืออ ช่วงนี้เรางานหนักทุกวัน เดดไลน์ใกล้เข้ามาทุก ขอโทษที่ล่าช้านะคะ ;___;
เอ็นจอยรีดดิ้งเหมือนเดิม ใครอยากเม้นต์ติชมก็ตามไปที่เด็กดีก็ได้นะคะ รัก ♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in