ตอนนั้นเองที่แสงไฟอีกดวงหนึ่งส่องสว่างขึ้น ไฟเล็กๆดวงนั้นเผยให้เห็นริมฝีปากหยักที่กำลังสูบยาสูบ และดวงตาสีเขียวเข้มที่กำลังจ้องมองมานิ่ง ร่างสูงนั้นค่อยๆก้าวเดินออกมาจากเงามืดของมุมห้อง ปลายเท้าที่ก้าวลงบนไม้กระดานนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่เกิดเสียง ในที่สุดชายแปลกหน้าคนนั้นก็คีบยาสูบออกจากปาก แล้วถามขึ...

8 ภาพแรกที่เธอเห็นนั้นคือแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ทอแสงเจิดจ้า ความอุ่นร้อนของมันอาบไล้ไปทั่วผิวหน้าและกายเธอ จนเธอแทบไม่รู้สึกหนาวเย็นอีกต่อไป แล้วเธอก็เห็นใบหน้าหนึ่งปรากฏขึ้น ใบหน้านั้นก้มลงมองเธอ เรือนผมสีดำยาวปรกลงมาบดบังใบหน้าจนเกือบหมด หากแต่เธอก็รับรู้ได้ว่านี่คือใบหน้าของเด็กหญิงคนหนึ่ง ...

7 เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มันดังสนั่น จนปลุกให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา หญิงสาวเบิกตาโพลง จ้องมองฝ่าความมืดสลัวไปยังเพดานไม้เหนือศีรษะ นิ่งมองอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนจะรับรู้ได้ในนาทีถัดมาว่านี่คือห้องนอนของเธอเอง หญิงสาวเงี่ยหูฟัง -- ทว่าเสียงลึกลับที่ดังก้องกังวานคล้ายเสียงโลหะเสียดสีกั...

6 เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ในจังหวะเดียวกันกับที่เธอขยับตัวหนีชายตรงหน้า! หากแต่เขารั้งร่างเธอกลับมาอย่างรวดเร็ว ท่อนแขนอันแข็งแรงกอดรัดเธอไว้แน่น ร่างสูงเคลื่อนตัวตามมาทาบทับร่างเธอ จนแทบขยับตัวหรือหายใจไม่ได้ เอวาเจ็บปวดไปทั่วร่างจากเรี่ยวแรงที่อีกฝ่ายรั้งเธอไว้อย่างแน่นหนา ความปวดจากห...

5 เอวาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “คุณบอกคนอื่นถึงสิ่งที่คุณฝันเห็นในแต่ละคืนไปแล้วใช่ไหม” เมิฟถาม “คุณสารภาพเรื่องที่คุณเห็นเหตุร้ายกับโจนาห์ -- นักบุญที่คุณไว้วางใจว่าเขาจะปกป้องคุณคนนั้น” เอวาไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่นั่นก็มากพอสำหรับเมิฟ “ทำไมถึงต้องเป็นโจนาห์” เขาถาม เพราะฉันทนความกลัวที่ครอบง...

4 ความรู้สึกหวาดกลัวครอบงำเธออีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคนั้นออกมา เด็กหญิงชุดแดง -- “เด็กหญิงชุดแดงใช่ไหม ที่ทำให้คุณซ่อนตัวจากโลกใบนี้” เมิฟถาม เอวาจ้องมองเขาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกระซิบออกมาว่า “คุณไม่รู้หรอก ว่าฉันเห็นอะไรในทุกค่ำคืน และหวาดกลัวอะไรในทุกเช้าที่ลืมตา...

เอวานิ่งไปนาน หลังจากได้ยินคำสารภาพนั่น เธอเฝ้ามองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเมิฟ -- มือหนาที่ประสานกันบนตักสั่นระริกเล็กน้อย เขาถูแหวนนิ้วก้อยตนเองไปมา และสีหน้าอันเรียบเฉยก่อนหน้า ก็ปรากฏให้เห็นถึงความเศร้าเสียใจอย่างสุดแสน “ผมเคยคิดว่าถ้าเรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้” เขากระซิบ “เราอาจจะจดจำกันได...

1 เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มันดังสนั่น จนปลุกให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา หญิงสาวเบิกตาโพลง จ้องมองฝ่าความมืดสลัวไปยังเพดานไม้เหนือศีรษะ นิ่งมองอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนจะรับรู้ได้ในนาทีถัดมาว่านี่คือห้องนอนของเธอเอง หญิงสาวเงี่ยหูฟัง -- ทว่าเสียงลึกลับที่ดังก้องกังวานคล้ายเสียงโลหะเสียดสีกั...

4 ทุกสรรพสิ่งเงียบงันโดยเฉียบพลัน สองหูของเธอไม่ได้ยินเสียงใดๆทั้งสิ้น สมองเธอหยุดทุกการประมวล ความสับสนและมึนงงครอบงำสตินึกคิดของเธอ -- เสียงของแม่ยังคงพูดอย่างช้าๆและสั่นไหวอีกครั้งว่า “โนร่า ลูกตายแล้ว” เสียงแม่สะอื้น “เรื่องมันเกิดขึ้นมานานเป็นเดือนแล้วนะลูก” เสียงของแม่ยังคงพูดต่อไป “ตอนน...

2 เจสันส่ายหน้า “ไม่” เขาปฏิเสธ “คุณจะไปจากผมอย่างนี้ไม่ได้” “ฉันยอมแพ้” โนร่ายกมือขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “คุณจะด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงเลวร้ายแบบไหนก็ได้ แต่มันจะไม่มีวันเลวร้ายไปกว่านั้นแล้ว เจสัน คุณทำให้ฉันตกต่ำไปกว่านี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันผ่านจุดต่ำสุดนั้นมาแล้ว” ฝ่ามือบางวางบนหน้าท้องของต...

2 ไม่มีอะไรที่ผมประเมินผิดไปจากรูปภาพในแฟ้ม อูม่าคือผู้หญิงรูปร่างบอบบาง ตัวเล็ก และจากตัวเลขที่แสดงข้อมูลอยู่บนหน้าจอตรงหน้าของผมแล้วนั้น เธอควรจะอยู่ในหมวดอ่อนแอมากกว่าจะอยู่ในหมวดสำคัญต่อองค์กร -- แต่ข้อมูลตรงหน้าก็ไม่ได้ปรากฏให้เห็นว่าความสำคัญของเธออยู่ในระดับที่เท่าไหร่ นั่นแปลกมาก -- “ค...

1 ครั้งแรกที่ผมเจออูม่านั้น ผมไม่ได้คิดว่าเธอเป็นอะไรอื่นมากไปกว่าผู้หญิงร่างเล็ก บอบบาง และ -- ถ้าผมอ่านข้อมูลจากหน้าจอรายงานไม่ผิด -- เป็นคนสำคัญขององค์กรในตอนนี้ และนั่นอาจจะเป็นจุดที่ทำให้ผมสนใจมองรูปภาพเล็กๆตรงมุมขวาบนของกระดาษรายงานตรงหน้า ใช่ -- ผมนึกในขณะที่จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น -...