ของเหลวอุ่นสีแดงฉาน… ไหลรินหยดลงตามรูปหน้าคมคายของผู้ภัคดี… เรือนผมสีดำอนธการ… บดบังแววตาที่จ้องมองบุคคลผู้ที่ตนเทิดทูล… ร่างเนื้อ ไขกระดูก ผิวกาย แตกร้าว… เจ็บ… หากแต่บุคคลเบื้องหน้ายังคงนิ่งตึง แม้แต่แววตาที่จ้องมองกลับมาก็ไม่วูบไหวแม้เพียงน้อยนิด มันเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้ว… แต่เ...

สองเท้าที่ก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งห้วงเวลาอันเป็นนิรันด์… จิตใจอันหมองหม่นมืดดำราวกับรัตติกาลที่กลืนกินแสงสุริยา… แววตาสงบนิ่งเยือกเย็นที่มักเมินเฉยต่อสิ่งเร้ารอบกาย… บัดนี้… บางสิ่ง...ได้เข้ามาทำให้โชคชะตานี้สั่นคลอน… เจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่...ว่าการที่ข้าได้พบกับเจ้า... การที่ข้า...เป็น...

1 “ไม่ ไม่ใช่เลยแม่สาวน้อยไร้เดียงสา ข้าหมายถึงคนรักแบบที่จะรักเจ้าในแบบที่ไม่ใช่ครอบครัว”ท่านพี่ทาซารีอาว่า หัวเราะคิกคัก เอ่ยประโยคที่ทำให้ใบหน้าข้าแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู มิหนำซ้ำยังต้องหลุบตา “คนที่จะเป็นคนจูบเจ้า เจ้ามีคนรักที่ติดตามเจ้ามาจากชีวิตก่อน” “ข้าไม่เอาแล้ว ข้าว่าวิชาของท่านพี่อาจยั...