8 ชายหนุ่มกลับเข้ามาในบ้านก็พบเข้ากับผู้เป็นแม่ที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กลางเรือนโดยที่นางไม่ได้แสดงสีหน้ายินดีหรือยินร้ายที่ได้เจอกับเจ้าลูกชายคนเล็ก “ท่านแม่มารอข้าหรือ” “เอ่อข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะขอรับท่านแม่” เจโนเดินเลี่ยงออกมาเพราะกลัวผู้เป็นแม่จะได้กลิ่นปีศาจที่ติดตัวเขาและจับได้ในที่สุด “อ...

7 ความเหนื่อยล้าจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบากข้างกายของเขาว่างเปล่าไร้ซึ่งหญิงคนรักคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความกังวลก่อนคลายออกเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารเช้าที่ลอยมาเตะจมูก “ตื่นพอดีเลย มาสิข้าเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เจ้า” แจมินวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดิ...

6 “บังเอิญจังที่เจอเจ้าที่นี่”เสียงหวานเอ่ยทักทายก่อนจะปรายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แจมิน”เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างใจเย็น “ข้ามีที่ต้องไปไว้ค่อยคุยกันนะ” นางทรุดตัวลงกับพื้นดินโดยที่สายตายังคงมองศพตรงหน้า “หากว่านางไม่ใช่ปีศาจหากว่านางเป็นเพียงมนุษย์ ข้าคงหมดแล้วซึ่งโอกาส” “ลุกขึ้นเถอะ ต...

5 ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใดที่เจโนอยากแต่งงานกับแจมินแต่สิ่งที่เขาบอกกับนางมันไม่ใช่เรื่องโกหกเขารักนางและภายในก้นบึ้งของหัวใจเขาก็มีนางมาตลอดแม้จะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้แต่ความผูกพันยังคงอยู่ เขาเดินออกมาจากตัวบ้านและหยุดยืนมองความงามตรงหน้าที่เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดสีน้ำของศิลปินในวังหลวงหญิงงามกับ...

4 บุตรชายคนเล็กของตระกูลกลับมาจากการนอนค้างอ้างแรมด้านนอกถึงหนึ่งราตรีผู้เป็นแม่รีบเดินเข้าไปหาลูกชายผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจด้วยความคะนึงหาก่อนจะหุบยิ้มลงทันทีเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนติดตามเขามาด้วยหญิงสาวในชุดฮันบกสีแดงเพลิงเดินตามหลังมาด้วยกิริยาท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนนางไม่แม้แต่จะเงยหน้าสบตาผู้ใดเพราะ...

3 “ข้าคือคนรักของเจ้าเมื่อหนึ่งพันปีก่อน”น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาช่างคุ้นหูของคนฟังเสียเหลือเกินเจโนพยายามนึกแล้วนึกอีกก็ไม่สามารถนึกได้ว่าเขาเคยได้ยินจากที่ไหน “ข้าคิดถึงเจ้าพอ ๆ กับที่เคียดแค้นเจ้า”แจมินเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับประคองใบหน้าของชายหนุ่มเอาไว้อย่างแผ่วเบา “เจ้าคงเหนื่อย นอนพักเถอะข้าจ...

2 ต้นตระกูลที่มีชื่อเสียงของเมืองเป็นต้นแบบของครอบครัวอื่น ๆมานับพันปี หญิงสาวหลายต่อหลายคนต่างหมายปองบุตรชายตระกูลอีกันทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นคนโตนามว่า แจฮยอน ซึ่งเป็นทั้งแม่ทัพและสหายคนสนิทของพระราชา หรือจะเป็นคนรองนามว่าโดยอง แต่ทั้งสองคนที่กล่าวมายังคงไกลเกินที่สาวชาวบ้านจะเอื้อมถึง จึงเหลือบุตรคน...

1. นางเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ แววตากลมโตช่างงดงามเทียบเคียงกับดวงดาวบนฟากฟ้าเมื่อมันทอแสงต้องประกายกับแสงจันทร์ “เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ข้างนอก รู้หรือไม่ว่าที่แห่งนี้ในเวลานี้มันอันตราย”นางถามออกมาอย่างอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี ชายขี้เมาเดินมาหยุดที่ริมหน้าผาเช่นเดียวกับหญิงสาว เขาไม่สนใจคำ...