ความเหนื่อยล้าจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบากข้างกายของเขาว่างเปล่าไร้ซึ่งหญิงคนรักคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความกังวลก่อนคลายออกเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารเช้าที่ลอยมาเตะจมูก
“แล้วของเจ้าล่ะ”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือไง ข้าเป็นปีศาจนะ ไม่จำเป็นต้องกินอะไรก็ไม่ตาย”
“ถ้าเช่นนั้น ก็ป้อนข้าแทนแล้วกัน” เจโนนั่งลงที่เก้าอี้จากนั้นก็ดึงหญิงสาวให้มานั่งตักของตนเอาไว้แจนซ้ายคล้องลำคอแกร่งเอาไว้หลวม ๆ ส่วนมือขวาก็จับตะเกียบอย่างทะมัดทะแมงขึ้นมาป้อนตามความต้องการของชายหนุ่ม
“ข้าไม่รู้ว่ามันถูกปากเจ้าไหม”
“ก็พอกินได้ เพราะตั้งแต่ข้าเกิดมาตัวเจ้านั่นแหละที่อร่อยที่สุด”
“คนเจ้าชู้”
“ใครบอกเจ้า”
“ข้าเห็นเอง”
“ไม่เอาน่าแจมิน ที่เจ้าเห็นเมื่อคืนมันคือการแสดงข้าไม่มีทางทำเช่นนั้นหรอกในเมื่อข้ามีเจ้าแล้ว”
“อ๋อ ถ้าเจ้าไม่มีข้า เจ้าก็จะร่วมรักกับนางใช่หรือไม่”
“ไปกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ทำเช่นนั้นกับปีศาจหรอก”
“ก็ลองทำดูสิ”
“เจ้าจะทำเหมือนเมื่อคืนหรือไง”
“ใช่! จะเล่นให้หนักเลย”
“หากไม่ใช่ปีศาจแต่เป็นมนุษย์ล่ะเจ้ายังจะทำเช่นนั้นอยู่หรือไม่” คำถามของเจโนทำเอาแจมินเงียบไปชั่วขณะ เขาไม่ได้พยายามคาดคั้นจะเอาคำตอบเขาทำเพียงแค่เกลี่ยแก้มขาวนวลอย่างอ่อนโยนเท่านั้น
“ข้าไม่อยากทำร้ายมนุษย์”
“ข้ารู้....เพราะฉะนั้นสัญญากับข้าว่าเจ้าจะไม่วู่วาม”
“แต่ว่า”
“แจมิน”
“ก็ได้ ข้าสัญญา”
“เจ้าอะไรรู้ไหม” เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมไปคล้องที่ใบหูเล็ก
“คนปากหวาน”
“เจ้าหวานกว่า” ปากหยักงับเข้าที่ปลายคางเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว
“เจ้ารู้”
“รู้สิ หากไม่กินตับและหัวใจของมนุษย์เป็นเวลาหนึ่งพันวันข้าจะกลายเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์”
“เจ้าไม่ได้ออกจากวัดตั้งพันปีเลยนะ มากกว่าพันวันเสียอีก”
“พ่อหนุ่มรูปงาม มันไม่เกี่ยวกันหรอกนะ นั่นเพราะข้าถูกจองจำเอาไว้ต่างหาก”
“ข้าจะไม่พูดว่าขอโทษแทนเจโนคนเก่าเพราะมันคือความผิดของเขาและสิ่งที่ข้าจะพูดต่อจากนี้คือข้ารักเจ้าหมดหัวใจ”
ความเจ็บปวดไม่อาจลบเลือนไปได้แต่ความสุขครั้งใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นแม้ว่าบทเรียนในอดีตจะค่อยย้ำเตือนให้แจมินอย่ามอบใจให้กับมนุษย์ก็ตามแต่นางก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกนี้ไปได้ ถ้อยคำหนักแน่นดังก้องในโสตประสาท
“ข้าจะรอ” ทั้งคู่สวมกอดกันแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะหายไปในอากาศ
เจโนกลับมาที่บ้านตอนสายของวันคนแรกที่เขาพบคือพี่ชายคนโตที่ยืนแปรงขนให้ม้าศึกอย่างใจเย็นเขาเดินตรงเข้าไปหาและมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาได้ยินบทสนทนา
“ก็นางไม่ยอมอยู่ที่นี่ ข้าเลยต้องไปหานางเอง”
“เจ้าไม่ชอบเสพสมกับปีศาจ”
“ท่านใช้คำว่าเสพสมเลยหรือข้าแค่รักนางแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติที่อยากนอนกับคนรักไม่ใช่หรือไง”
“ทีนี้เจ้าจะตอบข้าได้หรือยังว่าเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”
“ท่านจำที่พ่อเคยเล่าให้ฟังเมื่อตอนเรายังเด็กได้หรือไม่ว่าในอดีตที่เมืองแห่งนี้มีปีศาจจิ้งจอกเก้าหางถึงสองตนเปรียบเหมือนกับคู่หยินหยางตนแรกดุร้ายเที่ยวไล่ทำร้ายมนุษย์และฆ่าเพื่อกินตับกับหัวใจส่วนอีกตนบำเพ็ญเพียรเพื่อให้ตนเองกลายเป็นมนุษย์ในที่สุด”
“เจ้ากำลังจะบอกว่าแจมินคือหนึ่งในปีศาจสองตนนั่นหรือ”
“ฉลาดสมกับเป็นพี่ข้าเสียจริง”
“แล้ว”
“แจมินได้รับการปลดปล่อยโดยข้าและต้องมีปีศาจชั่วร้ายกลับเข้าไปอยู่แทนที่”
“เจ้าจะล่อนางปีศาจอีกตนออกมาเพื่อขังไว้เหมือนที่บรรพบุรุษเจโนทำงั้นหรือ”
เขาส่ายหน้า “ข้ามาแก้ไขในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดต่างหากล่ะเขาจับปีศาจผิดตนและข้าจะไม่ทำผิดซ้ำเด็ดขาด”
“ข้าเอาด้วย”
เจโนหรี่ตามอง “ท่านว่าอย่างไรนะ”
“เจ้านี่! ข้าจะช่วยไง หรือเจ้าจะไปขอความช่วยเหลือจากโดยองล่ะ”
“ฝันไปเถอะรายนั้น เผลอ ๆ จะตามฆ่าแจมินก่อนน่ะสิ”
“แล้วทิ้งนางมาแบบนี้ไม่กลัวนางเป็นอันตรายหรือไง”
“นางเก่งและแกร่งมากไม่มีอะไรมาทำร้ายนางได้หรอก”
แจฮยอนพยักหน้าเห็นด้วย “จริงสินะเพราะคงมีแต่ความรักที่ทำให้ทั้งมนุษย์และปีศาจอ่อนแอและแพ้ให้กับมัน
“พ่อกวีเอกแห่งวังหลวง ข้าขอตัวกลับเข้าไปให้ท่านแม่ได้เห็นหน้าก่อนนะป่านนี้คงโกรธที่ข้าไม่ยอมกลับมานอนที่บ้านแล้วล่ะมั้ง”
“ท่านแม่หรือจะโกรธลูกรักลง ฝันไปเถอะ”
“โธ่ พี่ชายอิจฉาข้าสินะ”
“จะไปไหนก็ไปเลยนะเจโน ข้าเกลียดเจ้าจริง ๆ”
“ดีเลยเพราะข้ารักท่าน” เจโนทิ้งท้ายให้คนพี่รู้สึกอยากยกเท้าขึ้นมาถีบเจ้าน้องชายแต่ก็ยังยั้งเอาไว้ได้อยู่
อีกมุมหนึ่งที่ทั้งเขาและแจฮยอนไม่ได้สังเกตมีใครบางคนได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกจนถึงประโยคสุดท้ายเขายิ้มกับตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านพลางพึมพำกับตัวเองออกมาเพียงเบาๆ “เป็นเช่นนี้นี่เอง”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนนี้บทพูดเยอะมากบทบรรยายจึ๋งนึงเองแงแอ
เอาเป็นว่าเราเขียนสั้นแต่อัพบ่อยนะคะ
เพราะฉะนั้น รักคนอ่านทุกคนค่ะเย่ๆๆๆๆๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in