ท้องฟ้า ระหว่างที่รอพีท ผมเดินไปตามถนนเลียบท่าเรือ ท้องฟ้าเดือนพฤศจิกายนมืดสนิท เช่นเดียวกับผืนน้ำข้างหน้า ถ้าไม่มีแสงสว่างจากบนฝั่งสาดส่องลงไปเบื้องล่างสิ่งที่ผมเห็นในเวลานี้คงเป็นความมืดมิดที่ยากเกินหยั่ง เช่นเดียวกับคดีที่ผมมีอยู่ในมือในเวลานี้จิตใจของฆาตกรที่ลงมือฆ่าเหยื่อ และอาจรวมถึงจิตใจของผ...

รสนิยมเรื่องอาหารของวินเซนต์ แอปเปิลบี้ไม่มีที่ติ สมกับเป็นอาจารย์สอนทำอาหาร ร้านอาหารไทยที่เขาเลือก ชื่อประหลาดไปหน่อย คือ หมึกหัวเราะ หรือ Giggling Squid แต่อาหารดี บรรยากาศใช้ได้ ราคาไม่แพงเกินไป เขาแนะนำให้ผมลองเบียร์ช้างที่เสิร์ฟในร้าน แต่ผมขอผ่านไปก่อนด้วยเหตุผลว่า รอไปดื่มต่อที่ผับที่เขาอยากพ...

14. Christmas “ถ้าได้ตัวผู้ต้องสงสัยก่อนคริสต์มาสก็ดีสิ” พีทพึมพำระหว่างที่เราขับรถเข้าเขตไบรตัน เป็นธรรมเนียมปกติที่พีทจะต้องกลับบ้านที่เมโย เพื่อเจอกับครอบครัวใหญ่มหาศาลของเขา ส่วนผมเลือกที่จะทำงานในช่วงวันหยุดคริสต์มาส และไปฉลองปีใหม่สองคนกับแม่ที่แมนเชสเตอร์ สไกป์คุยกับพ่อนิดหน่อย เพราะช่วงฤดู...

คำโกหก “ฉันเป็นคนฆ่าสองคนนั้น เหมือนกับแบล็กดาห์เลีย ตามจับฉันให้ได้สิ” ข้อความที่เกิดจากการตัดข้อความบนหนังสือพิมพ์มาแปะบนกระดาษเป็นคำโกหกชัด ๆ ผมอยากจะโยนข้อความไร้สาระที่มีไอ้บ้าสักคนที่อยากดังที่เอามาส่งให้ทางตำรวจทิ้งลงถังขยะ ถ้าไม่ติดว่าคนอื่นอยากเก็บเอาไว้เล่นงานคนที่ส่งให้หลาบจำที่เล่นอะ...

11. ไดอารี่ ตุลาคม 201X “ฝันนั้นกลับมาอีกแล้วความฝันที่มีพ่อกับนีน่าอยู่ด้วย แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าฉันเอง นีน่าเป็นคนรับใช้ของเรา เธอเป็นคนสวย ผิวเธอเป็นสีแทน เธอพูดอังกฤษได้ไม่มาก แต่นั่นไม่จำเป็น เพราะเธอมีหน้าที่ทำความสะอาดบ้าน ทำความสะอาดคลินิกของพ่อ แค่ฟังคำสั่งออก ทำต...

9. จดหมาย คนที่พบศพของ ‘เธอ’ เป็นคนแรก เป็นชายวัยเกษียณที่พาสุนัขออกมาเดินเล่นตั้งแต่เช้าตรู่ และตั้งใจจะเอาจดหมายตอบรับนิตยสารมาหย่อนลงในตู้ไปรษณีย์ระหว่างนั้นด้วย ขณะที่พาสุนัขเดินผ่านสวนสาธารณะ มันมีท่าทางแปลก ๆ ทำจมูดฟุดฟิดเหมือนพบอะไรบางอย่าง จากนั้นมันก็ลากพาเอาชายสูงวัยให้วิ่งตามสายจูงไปยังมุ...

7. พวงกุญแจ “กลับแล้วเหรอ ฮัล ยังไม่ดึกเลย” บาร์เทนเดอร์ของผับที่ผมเป็นขาประจำทัก ท่าทางเธอประหลาดใจ “วันนี้ ตั้งใจมาหาอะไรกิน แล้วกลับบ้านเลยน่ะ” ผมโบกพวงกุญแจรถยนต์ในมือ ย้ำกับเธอว่าต้องไปแล้ว เจมม่าหรี่ตามองผม แล้วหันไปทางพีท โดเฮอร์ตี้ที่ยังมีขวดเบียร์สิงห์อยู่ในมือ ก่อนหันมามองผมอีกรอบ “คบกั...

5. ดินสอสี หลังเลิกงาน ลีโอกับผมแวะซื้อของอาหารค่ำสำหรับกลับไปกินที่บ้านของเขา และดินสอสีชุดใหญ่สำหรับเป็นของขวัญวันเกิดให้คริสทีน ลูกสาวคนเดียวของเขา ปีนี้ คริสทีนอายุสิบสอง และเข้าใจเหตุผลที่พ่อกับแม่ของเธออยู่ด้วยกันไม่ได้ทุกประการ เธอรู้จักผมในฐานะเพื่อนสนิทของพ่อเธอ และยังพยายามทำความเข้าใจ...

3. Cotton Candy “นีล โกวินดา แมคเคนซี อายุ 21 พนักงานร้านขายขนมสายไหมกับลูกกวาด” ในที่สุด ผมก็ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มชุดดำที่ผมใช้เวลาอยู่กับเขาหนึ่งคืน และเป็นเจ้าของศพเปลือยเปล่าที่ขาดออกเป็นสองท่อนที่ถูกทิ้งไว้ในสวนสาธารณะในอีกสองวันถัดมา ผมกับเขานอนด้วยกันทั้งคืน แต่เมื่อพบศพของเขา...

แม้ว่าในวันถัดมา หน่วยพิสูจน์หลักฐานยังขอตรวจตราและสำรวจรอบบ้านของเบอร์แทรมอีกหนึ่งถึงสองวัน และทั้งรัสเซลล์กับเบอร์แทรมใช้เวลาทั้งวันไปกับการให้ปากคำกับทางสก็อตแลนด์ยาร์ดและตำรวจนอร์ทธัมเบอร์แลนด์ซึ่งเป็นเจ้าของท้องที่ที่เกิดเหตุ แต่พอถึงช่วงเย็น พวกเขาก็ได้เวลาพักผ่อนอยู่ด้วยกันอย่างสงบ ต้องขอบคุณ...

รัสเซลล์ โธมัสไม่ชอบพระจันทร์และไม่ชอบแสงจันทร์ และนั่นทำให้เขาดูเหมือนมนุษย์หมาป่าที่กลัวตัวเองจะแปลงร่าง เขาไม่รู้เหตุผลที่ตัวเองเป็นเช่นนี้แน่ชัดนัก เขาพยายามนึกแล้ว แต่ความทรงจำในช่วงเวลานั้นเหมือนจะหายไปเหมือนไม่อยากจำ หลังจากแม่เสียชีวิตไป เขาก็พบว่าตัวเองไม่ชอบคืนวันพระจันทร์เต็มดวง มันอาจเป็...

ต่อให้มีเรื่องย่ำแย่ขนาดไหน ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป เรื่องกินก็เช่นกัน นี่เป็นคติส่วนตัวที่รัสเซลล์เรียนรู้จากเจ้าของร้านหนังสือเก่าและพ่อมดที่เขาได้พบ ทำความรู้จัก เริ่มคบหา และผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายด้วยกันมาระหว่างการลาพักผ่อนนอกลอนดอน ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยคิดว่าพ่อมดมีตัวตนอยู่จริงนอกจากในหนังสือ...

ในความมืด เขามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เป็นความมืดที่มืดยิ่งกว่าความมืดใด ๆ ที่เขารู้จัก วิญญาณพวกนั้นหายไปแล้ว พวกมันปล่อยเขาให้เป็นอิสระในที่สุด แต่สิ่งที่ยังคงหลอกหลอนอยู่ในความคิดและความทรงจำคือ เสียงของคนคนนั้นที่คอยตอกย้ำว่า เขาไม่ใช่ตัวจริง และความภาคภูมิใจในความสามารถของตนเองถูกทำลายลงอย่...

“กี่วันแล้วนะ ที่คุณลาเพื่อพักฟื้น” มาเรียถาม ขณะที่นั่งอยู่กับรัสเซลล์ที่รอเบอร์แทรมเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่แพทย์อนุมัติให้กลับบ้านได้ เธอขับรถตรงจากลอนดอนมาถึงนอร์ทธัมเบรียแบบไม่หยุดพักพร้อมกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบสวนของสก็อตแลนยาร์ด และทันทีที่เสร็จงาน เธอก็ตรงมาหาพวกเขาถึงโรงพ...

“เธอหนีสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก เบอร์แทรม เคลลีย์” เสียงที่คอยกระซิบเตือนจากห้วงหนึ่งของจิตใต้สำนึกแว่วมาอีกครั้ง “ในที่สุด เธอก็ต้องยอมรับมัน ใช้มัน ควบคุมมัน และเป็นนายของมันในวันหนึ่งอยู่ดี เพราะไม่มีใครเลยที่สามารถหนีไปจากสายเลือด และสิ่งที่ถูกส่งผ่านต่อมาทางสายเลือดของเราได้ นี่คือชะตากรรม...