เรื่องที่น่าเศร้าที่สุดในการจากลามิใช่การลาจากแต่เป็นความจริงที่วันวานไม่อาจหวนคืนมาเป็นดังเดิมได้ในปัจจุบัน ความจริงที่ว่าถึงแม้ทุกอย่างจะผ่านไปกับกาลเวลา ความทรมาณก็จะยังคงอยู่ ถ้าอดีตเป็นแค่เรื่องเล่าที่เกิดขึ้นแค่ในความฝัน มันคงจะเลือนหายไปในแค่ชั่วข้ามวัน แต่มันล้วนแต่เป็นความจริงที่ยังคงเจ็บ...

ตั้งแต่วันที่เราเริ่มคบกัน ก็รู้เลยว่าฉันUnwanted คิด(แต่ไม่)ถึงสักทีสุดเซ็งเป็ด อยากจะหัวเราะให้เข็ดกับความรัก ฉันมันเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร ทำไมเธอทำเหมือนเราเป็นคนไม่รู้จัก "แค่พี่น้อง" พูดมาได้ไงใจร้ายนัก เขาเป็นคนที่เธอรักก็บอกมา Like A Dead Man อย่างฉันเธอไม่สน คนที่มีความหมายอีกคนเธอสนกว่า ...

ที่ยังเจ็บซ้ำ ๆ เพราะเธอเอาแต่ย้ำว่าฉันไม่ใช่ เป็นทุกอย่างให้แล้วไง แต่ไม่เคยได้ใจเธอสักนิด เวลากับคนสองคน ไม่มีผลเพราะฉันคือคนไม่มีสิทธิ์ เธอเป็นเหมือนแสงสุดท้ายของชีวิต พรหมลิขิตให้ฉันติดในบ่วงรัก คือความจำเป็นของคนไม่จำเป็น เท่าที่เห็นคือเรากลายเป็นคนไม่รู้จัก ไกลแค่ไหนคือใกล้อยากรู้นัก อีกสั...

1) ความรักของภูเขาภูเขารักทะเล รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก แต่ทะเลอยู่ไกลเหลือเกิน ภูเขาจึงส่งความรักผ่านสายน้ำไปให้ทะเล สายน้ำจากภูเขาจะไม่มีวันหยุดไหล เพื่อทะเลจะได้ไม่มีวันเหือดหาย แม้ภูเขาจะรู้ว่าเป็นเพียงครั้งคราว ที่ไอน้ำจากทะเลจะก่อตัวเป็นเมฆฝน แล้วหยดลงมาเป็นสายฝนให้ภูเขาชื่นฉ่ำใจ แต...

ในวันที่ทุกสิ่งเป็นแค่ความหลัง สิ่งที่เรายังคงกอดไว้ก็มีแค่เพียงความทรงจำ ทุกความทรงจำที่ขื่นขมของวันวานกลับไร้ความหมายไปโดยปริยาย ทุกความทรงจำที่เคยหอมหวานก็กลับกลายเป็นอดีตที่ไว้ได้เพียงนึกถึงในวันที่ใจเหนื่อยล้า ณ ปัจจุบัน ตัวผมยังคงก้าวเดินต่อในโลกที่วุ่นวายและยุ่งเหยิง วันวานที่เลือนลางกลับยัง...

เจ้านกสีฟ้าแห่งป่าชายเลนเอยยามมีชีวิตเจ้าคงเคยสวยสดใสแต่เจ้ามิอาจกระพือปีกเสรีบินหนีความตายได้เจ้าเป็นเพียงสัตว์น้อยด้อยค่าที่ตาคนมิแลเห็น 7/10/2557 *ภาพถ่ายระหว่างปั่นจักรยานไปดอยหอยหลอด สมุทรสงคราม วันเดียวกับกวีนิเพลินจักรยานกับรถไฟ : วงเวียนใหญ่-อัมพวา...

เมื่อมีลมหนาว อยากปล่อยว่าวขึ้นฟ้าท้าสายลม ว่าวตัวน้อยลอยฉวัดเฉวียนเวียนวน ว่าวคงไม่หนาวเท่าคนบนพื้นดิน ว่าวลอยขึ้นสูง ยังมีคนข้างล่างพยุงให้โผผิน ว่าวตัวน้อยเจ้าคงจะอยากบิน ท้าท้องฟ้าสายลมร่ำเรื่อยไป เชือกป่านเส้นเล็ก เจ้าจะทนได้อีกสักแค่ไหน ยามที่ว่าวเหาะเหินบนฟ้า...

คนดีไร้ที่ยืน คนมีปืนยึดที่อยู่ เสรีภาพคือศัตรู ถ้าอยากอยู่ต้องทำตาม จงอยู่กับความจริง ก้มหน้านิ่งไม่ต้องถาม เลิกฝันถึงวันแสนงาม อุดมการณ์ไม่มีจริง ################ "โอ้กัปตัน กัปตันข้า!" ฝันของข้าคือทุกสิ่ง "คาร์เป เดียม-อย่าประวิง ทำทุกสิ่งที่ต้องการ" เสียงเรียกร้องในใจข้า ดังขึ้นมาอย่างห้าวหา...

แจกอีกแล้ว... รัฐบาลเถ้าแก่แจกเงินเก่ง บริหารประเทศสุดเส็งเคร็ง เป็นเนื้อร้ายกว่ามะเร็งหลายเท่าตัว คราวก่อนก็แจกเงินไปเที่ยว เศรษฐกิจแห้งเหี่ยวซบเซาทั่ว ใครจะอยากใช้เงินกระเป๋าตัว ไม่รู้ว่าใช้หัวส่วนไหนคิด คราวนี้ก็จะแจกอีก 2,000 ให้ใช้กันช่วงระบาดโรคโควิด แต่หน้ากากที่รักษาชีวิต ไม่กระจายทั่วทิ...

ลุแก่อำนาจ 2 มาตรฐาน ขี้ข้าเผด็จการ สันดานอมนุษย์ 18/11/2563 ภาพประกอบต้นฉบับ: https://www.matichon.co.th/news-monitor/news_2447199 ...

เช้าตรู่ฤดูหนาว เห็นหมอกขาวลอยคว้างกลางเวหา บังทุกสิ่งให้ลับหายจากสายตา ราวกับเล่นซ่อนหาเหมือนเด็กซน แต่พอสายแดดส่องหมอกระเหย เหมือนไม่เคยมีอยู่น่าฉงน พอรุ่งเช้าหมอกอุบัติในบัดดล ซ้ำเวียนวนจนพ้นเหมันตกาล ดุจความชั่วของเหล่าทุรชาติ อยู่ในรูปอำนาจมหาศาล ชุบมือเปิบโกงกินอิ่มสำราญ แล้วบันดาลให้ตนพ้น...

กรรไกร ไข่ ผ้าไหม หน้ากากอนามัย 2 บาท 50 50 ขายได้ 2 ใบ หน้าไม่อายขายเอา ๆ 13/3/2563 ...

เวลานี้แม่สายคล้ายแดนประหาร สถานการณ์ฝุ่นควันเข้าขั้นวิกฤต เป็นอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต อากาศวิปริตเกินควบคุม ควันพิษลอยมาจากเมียนมา ข้ามดอยแล้วพากันกองสุม กระจายตัวทั่วทุกซอกมุม ประชาชนกลัดกลุ้มกับหมอกควัน ซ้ำร้ายยังมีโคโรน่า แทรกตัวอย่างน่าหวาดหวั่น หน้ากากอนามัยหาซื้อไม่ได้กัน เหมือนรอวันหยุดหา...

ยามนี้ที่บางกอก มีม่านหมอกปกคลุมทั่ว ฟ้าหม่นตึกหมองมัว ราวกับต้องคำสาปร้าย ผู้คนใส่หน้ากาก หลีกเลี่ยงจากอันตราย ฝุ่นพิษฆ่าเราได้ ทำให้ตายอย่างช้า ๆ สงสารคนเมืองหลวง ผู้นำกลวงไม่เข้าท่า ปิดหูและปิดตา ไม่เห็นค่าประชาชน ปัญหาระดับชาติ มีอำนาจกลับไม่สน เป่าหูประชาชน ว่าฝุ่นนี้ใช่ภัยร้าย แก้ไขเพียง...

จากบ้านแม่สาย ลงไปกรุงเทพฯ ตั้งใจไปเสพ ความศิวิไลซ์ พากเพียรศึกษา ถึงมหา’ลัย ป.ตรี 1 ใบ เอาไปฝากแม่ ใคร่รู้ใคร่หัน มันจะใดแน่ เมืองกรุงนั้นแย่หรือดี ตึกสูงระฟ้า ลานตาแสงสี คลองคูมีแต่น้ำครำ หมู่คนขวักไขว่ ใจดีใจดำ รู้แต่น้ำคำ ...