คนรอบตัวผมมักตัดสินความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาเป็น 'ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ' หรือ 'ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก' สำหรับตัวผมเองแล้วผมนิยามมันเอาไว้ว่า 'เป็นความสัมพันธ์ที่ผมเชื่อในตัวเขาอย่างหมดหัวใจ' คนนอกมันจะไปรู้อะไรล่ะนอกจากสิ่งที่พวกเขาเห็น เอาแต่ตัดสินเองและคิดบทสรุประหว่างผมกับเขา—บางครั้ง...

เที่ยงคืนกับตัวผมที่ไม่สามารถข่มตานอนได้ ผมจึงลุกจากเตียง เปิดผ้าม่านและนั่งมองดูความเงียบสงบของสนามฝึกยามไร้ผู้คน เสียงจิ้งหรีดดังไปทั่ว ต้นไม้สีเขียวถูกความมืดกลบจนกายเป็นสีดำ ท้องฟ้าที่ไม่มีดาวดูน่าวังเวง มีเพียงก้อนเมฆล่องลอยบังดวงจันทร์ คืนนี้ของผมช่างเหงาหงอยกว่าคืนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจชงชาร้อน...

ผมพบเธอครั้งแรกในร้านเหล้าชื่อดัง ในวันนั้นผมโดนเพื่อนลากไปเฉลิมฉลองว่าด้วยเรื่องหลุดพ้นจากการเป็นทหารฝึกหัดและค่ำอีกวันต้องเลือกหน่วยเข้าทหารเพื่อประจำการ ตอนนั้นมีพนักงานเสิร์ฟอาหารมากหน้าหลายตาเดินขวักไขว่ไปมา เธอก็ด้วย เธอเสิร์ฟเหล้าให้โต๊ะผมสองสามรอบ บอกตามตรง ผมค่อนข้างสนใจเธออยู่ไม่น้อย เหตุผ...

“นายว่าช่อนี้เป็นไง?” เขาชูดอกทานตะวันช่อใหญ่ให้ผมดู ผมจ้องมองสักพักแล้วหันหน้าหนี “ก็ดี” คนข้างหน้าตอบกลับสั้นๆว่างั้นเหรอและวางกลับไว้ที่เดิม ทั้งยังเดินหาดอกไม้ช่อใหม่ ผมรู้สึกหงุดหงิดจากระดับแปดในสิบ จู่ๆเขาก็ลากผมมาที่นี่—ร้านกลิ่นและดอกไม้—ทั้งๆที่ผมกำลังดื่มด่ำกับการใช้เวลาบนเตียงโง่ๆ ตอนนี้ผ...

TW: cannibalism, death อับชื้น มัวหม่น ผมนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ฝังร่างตัวเองอิงแนบผนังไม่ต่างจากเห็ดรา กวาดตามองคนสิ้นเนื้อประดาตัว แววตาชืดชาหลายคู่มองเหม่อ รัฐบาลถังแตก หลังจากที่ไม่มีเงินสำรองในกองคลัง พวกเขาก็หันมาขูดรีดเนื้อตัวประชาชน เก็บภาษีในทุกวิถีทาง คุณซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อสิบบาท ...

"บ้านเลขที่ 10 นะ" รูบี้พูดแม้จะยังไม่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนตัก ผมกวาดตามองตรอกถนนคับแคบที่ไม่เอื้อให้รถสองคันสวนผ่านกันได้ ก่อนจะบังคับรถให้ชะลอลงเมื่อรถจักรยานขับสวนมา "ได้ยินใช่ไหมยาสมิน" "ได้ยินครับ" ผมกล่าวในลำคอ สมาธิยังคงเพ่งอยู่กับการจราจรวัดใจเบื้องหน้า "นายยังใหม่อยู่มาก วันนี้ฉันจะสัมภาษณ...

เดือนตุลาปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมโดนลวงหลอกเข้าอย่างจัง "ได้เวลาแล้ว" รอยกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง เขาสวมเสื้อผ้าสีขาวปลอดทั่วทั้งตัว ก่อนที่เสียงของเขาจะเพิ่มความตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ "นี่นายยัง...!" ผมรีบวางพู่กันในมือลง จุ่มมันในแก้ว มองสีของน้ำเริ่มที่แปรเปลี่ยนจากใสเป็นเทา หยิบกร...

“ไม่เปลี่ยนใจมาชอบกาแฟบ้างเหรอ?” เขาถาม“เป็นคำถามที่ไม่น่าถามเลยนะ” ผมขมวดคิ้ว“เป็นคำถามที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว”"ว่างมากจนไม่มีอะไรทำเลยหรือไง""แค่อยากชวนคุยเท่านั้นเอง""เป็นหัวข้อการสนทนาที่แย่มาก""อย่าตัดสินกันแค่ประโยคเดียวสิ รีไวล์""อ้อ""ชาที่ให้วันนั้นเป็นไงบ้าง?""อย่างน้อยก็ยังดีกว่าใบชากิ๊กก๊อก...

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผมไม่รู้จักชื่อ ไม่สิ ไม่รู้จักจำชื่อต่างหาก (เพราะผมเคยถามจากเพื่อนอยู่สองสามครั้งแต่ผมก็จำไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ) ผมมักจะนั่งพักผ่อนที่นี่คนเดียวเสมอ บางครั้งเพื่อนแว่นตัวดีของผมก็ติดสอยห้อยตามมาด้วย—แม้ผมไม่ค่อยเต็มใจจะอยู่ด้วยก็ตาม—ด้วยเหตุผลว่า “ไม่มีอะไรทำ” หรือ “ขี้เกียจทำงาน” บ...

31 กรกฎาคม ย่างเข้าสู่เดือน สิงหาคม เเละเตรียมบอกลากลิ่นเกลือที่ลอยในอากาศ เสียงคลื่นน้ำทะเลซัดหาดทรายสีทอง เตรียมบอกลา "หน้าร้อน" ได้เเล้วฉันเปิดอัลบั้มfolklore บน spotify นิ้วชี้กดลงที่เพลงโปรดในช่วงเวลานี้... "August"@reallynattuเสียงเพลงบรรเลงขึ้นช้าๆ เสียงกีตาร์ดีดเบาๆ เสียงร้องคุ้นหูเริ่มเปล่ง...

คืนนี้เป็นคืนที่มืดมิดและเงียบเหงาฉันเดินคนเดียวท่ามกลางซอยที่มืดมิดและตรงยาวออกไป ระหว่างข้างทางนั้น มีแต่บ้านที่ผุพัง ฉันได้หันมองออกไปทางขวามือของฉัน มันเป็นบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่โตเท่าคฤหาสน์ ระหว่างที่ฉันมองออกไป ฉันก็เห็นต้นไม้สูงที่เอนตัวไปมาตามลม กระจกทุกบานของบ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยรอยแตก รอยแ...

ภายในเรือนกระจกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยแมกไม้นานาพันธ์ จองเซอุนถอนหายใจฟู่ อมยิ้มมุมปาก หลังจากเขียนจดหมายฉบับหนึ่งเสร็จ เขาบรรจงพับกระดาษใส่ซองจดหมายอย่างบรรจง จากนั้นก็หันไปขะมักเขม้นกับการใช้มีดสั้นหั่นครั่งแท่งสีแดงเข้มให้เป็นชิ้นเล็กๆ หยิบใส่ช้อน แล้วนำไปลนกับปลายแท่งเทียนที่ติดไฟ เมื่อครั่งละลายเ...

ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นและหิมะตกโปรยปรายลงมาไม่ขาด จองเซอุนพรูลมหายใจยาวจนขึ้นไอเย็นขาว เด็กหนุ่มเดินประคองอันยูจินที่บาดเจ็บให้เดินขนาบข้างไปด้วยกันอย่างยากลำบาก และดูเหมือนร่างกายของเธอจะมาถึงขีดสุด เธอทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้มและแววตาเศร้าๆ พร้อมบอก “นายน้อยปล่อยยูจินไว้ตรงนี้ก็...