เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ

Search

#short story

Songwriter (Part2 — All Over Again)

เขาว่ากันว่า สมองคนเรามักจะจดจำเรื่องราวที่เจ็บปวดเพื่อเป็นเกราะป้องกันให้เราหลีกเลี่ยง และตื่นตัวกับสิ่งที่เคยเจอมา เป็นดั่งสัญญาณบอกใบ้ว่าอาจจะเกิดขึ้นอีกในอนาคต ความเจ็บช้ำที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก แต่ในขณะเดียวกันมันก็เหนี่ยวรั้งจนเราก้าวต่อไม่ได้ สมองน่ะ ช่างจดจำได้ดีจนน่าใจหาย เป็นเหมือ...

Songwriter (Part1 — Alone in the City)

มันเป็นเวลาราวๆห้าทุ่ม รอบตัวเมืองเงียบสงัดจนแทบจะได้ยินเสียงใบไม้ปลิวกระทบพื้น กระแสลมปลิวแผ่วที่กระทบหน้า หรือลมหายใจของคนที่เดินผ่านไปมาในอากาศที่หนาวเย็น เสียงรองเท้าบูตกระทบพื้นอิฐเบาๆ ก่อนจะเพิ่มเสียงขึ้นเรื่อยๆเหมือนคนที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ลมหายใจหอบเฮือกเสียงดัง ไอเย็นโอบล้อมในขณะที่กลุ...

5

Loneliness, a frigid void that lurks within us, is nothing but a cold reminder of our status in the universe. We are born alone. We die alone. For some, who are successful at distracting themselves from the static way of how the cosmos exists, may perceive themselves as having connections with oth...

4

TW : Existential dread , suicide , blood , death , pain I don't know how long I've been closing my eyes. Such abominable appearance is too much to bear. I heard it crawl before me. Each step was filled with terror. Each second felt like an eternity. I sensed it tottered upon my lying freezing body...

3

"I'm here, darling." "I'm scared." --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- It was supposed to be an ordinary day in Summer. A day that children at my age went to the beach, ate ice cream, and played wi...

2

TW : Existential dread , death , blood , gore I wake up today and see a box of food in the foyer. It's enough for about a couple of weeks. I don't know how it spawned nor who put it here. Probably the masked one outside my room, but I doubt it; they don't seem to care about me. I decides to call ...

Nemesis

I open my eyes and realise that I'm in a big cube: white, as if made from the purest cotton, bright, as if there are hundreds of light bulbs in it, though, any light generators seem to be concealed from being seen. No escape to be found, except a head-sized hole on the wall. It's almost impossible...

Comes The Rain

Pirunwas the god of rain. He blessed rainfall upon planet Earth every year to sustain the world, otherwise, everything would die out. Some said Pirun was the kindest, calmest and the most decent among the other gods. He often granted people happiness, mostly to those who practiced their behaviour ju...

Violet

TW: fear of darkness, fear of closed space, panic attack Sarah's consciousness is awakened by the damp, fungal odour that is floating around her. Her eyes suddenly burst open to the idiosyncrasy of the place. It is not her bedroom, which is the place she remembers she belongs to, nor anywhere she...

บันทึก : ไดอารี่ I หายใจไม่ออก

หายใจไม่ออก… ข้างนอกมืดค่ำแล้ว แต่ตนยังคงสับสนว่าสายตาของตนมันค่ำมืดเองโดยแท้ หาไม่ใช่ค่ำมืดโดยเวลาที่เดินผ่าน เวลาเดินผ่านพวกตนอยู่ทุกวินาที แต่ตนยังเลือกที่จะอยู่แต่กับวินาทีของช่วงแรกเริ่ม มันหนาวจริงๆ ตนสงสัยว่าวันนี้ ไม่ใช่สิ… วินาทีนี้ต่างหาก มันคือฤดูกาลใด เป็นฤดูหนาวโดยแท้ หรือเพียงแค่ตนห...

เพลงของเรา

เสียงเพลงร็อคดังเข้าไปถึงโสตประสาทชั้นในสุด ผมโยกคอและขยับตัวขึ้นลงเคล้าเข้าจังหวะกลองอย่างเมามัน เสียงเบสหนักแน่นหนุนให้บทเพลงรุนแรงยิ่งขึ้น ส่วนเสียงกีตาร์รวดเร็วและแหลมบาดหูทำให้ผมเล่นบทบาทสมมติเป็นนักกีตาร์มือฉมัง หลับตาปี๋ เม้มปาก ใส่อารมณ์ทำท่าดีดกีตาร์ทั้งที่ไม่เข้าใจเนื้อร้องสักคำเดียว... ...

มอดไหม้

คืนนั้นผมหยิบเสื้อตัวโปรดของผมที่เคยใส่คู่กับเธอออกจากตู้ มองมันอย่างเย้ยหยันราวกับมันไม่มีค่าใด ๆ หยิบขวดน้ำมันสาดใส่มันอย่างบ้าคลั่งจนชุ่มโชก ควักไฟแช็กสีแดงสดออกจากกระเป๋ากางเกง จุดมันให้มอดไหม้แผดเผาเสื้อลายขาวสลับดำตัวนั้นให้มลายหายไปเป็นเถ้าในอากาศ แสงไฟสีแดงลุกโชนขึ้นต่อหน้าผมราวกับกำลังกลืนก...

บันทึก : ไดอารี่ I ข้าเขียน หลังจากไม่อาจนอนหลับ

ข้าได้บันทึกอักษรเหล่านี้หลังจากกลืนยานอนหลับลงไป ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ข้านั้นดิ้นทุรนทุรายด้วยความร้อนรนแห่งเงามืดที่คลืบคลานจากปลายเตียงสู่การสัมผัสร่างอันผอมบาง มีเพียงเนื้อหนังบางๆปกปิดกระดูก ข้าหายใจไม่ออกจากความทุกข์อันแสนดำมืด-ลึกลับที่ทับถม มันหนา และไม่มีความบาง... ความเจ็บป่วยกัดกินตัวข้า ...

หลุม

เธอมีหลุม มันอยู่ในหลายๆสถานที่ทั้งบนร่างกาย และภายในจิตใจ ลึกลงไปถึงแก่นของจิตวิญญาณ เธอถูกติดตามด้วยความมืดที่บางครั้งกลายเป็นสีเทาหม่นหมอง มันคอยลอยอย่างเบาบางแต่หนักหน่วงเพื่อคอยปกคลุมเธอ เธอจึงเลือนลางในสายตา และบางครั้งผู้คนอาจมองไม่เห็นเธอ ความมืดมันคอยหลอกหลอนและคอยเกาะ-เพื่อกัดกินเธอ และม...

she and her darkness (เรื่องสั้น) -พิเศษ

ฉันถูกความเจ็บปวดกัดกิน ทั้งทางกายและจิตใจ มันก่อตัวเป็นความมืดหมองหม่น คอยห่อหุ่มจิตวิญญาณของฉันมานานแสนนาน ฉันจำวันที่มันเริ่มต้นไม่ได้ รับรู้เพียงตอนนี้ฉันบาดเจ็บ มีบาดแผล และไม่เคยหายสนิท บางความเจ็บปวดนั้นเรื้อรัง และฉันก็ดันทุรังอยู่กับมัน กัดกินมันเช่นที่มันกัดกินฉัน-----เราไม่เคยแยกจากกัน หร...