มอดไหม้ - my sweet hurt

คืนนั้นผมหยิบเสื้อตัวโปรดของผมที่เคยใส่คู่กับเธอออกจากตู้ มองมันอย่างเย้ยหยันราวกับมันไม่มีค่าใด ๆ หยิบขวดน้ำมันสาดใส่มันอย่างบ้าคลั่งจนชุ่มโชก ควักไฟแช็กสีแดงสดออกจากกระเป๋ากางเกง จุดมันให้มอดไหม้แผดเผาเสื้อลายขาวสลับดำตัวนั้นให้มลายหายไปเป็นเถ้าในอากาศ แสงไฟสีแดงลุกโชนขึ้นต่อหน้าผมราวกับกำลังกลืนกินความทรงจำทั้งดีและร้ายเมื่อวันวานให้จางหายไป กองไฟวูบไหวตามกระแสลมไม่หยุดและยิ่งรุนแรงเมื่อผมราดน้ำมันลงกองไฟตั้งใจให้มันหายไปตลอดกาล แววตาผมเห็นความมอดไหม้ และวอดวายของเสื้อที่เป็นหลักฐานของความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงท่ามกลางความมืดสงัด คงจะดีไม่น้อยถ้าความทรงจำหวานขม และความรู้สึกบอบช้ำถูกเปลวไฟร้อนแรงนั่นกลืนกิน ลบภาพจอมปลอมเหล่านั้นออกไปไม่ให้เหลือซาก ไม่นานจากเสื้อที่ผมทะนุถนอมมาตลอดกลายเป็นเศษผ้าโง่ ๆ ไร้ค่า และแปรสภาพอย่างเร็วไวกลายเป็นแค่ขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่งเท่านั้น ผมขบฟันแน่น เพราะความรู้สึกมากมายก่อสุมรวมกันเหมือนกองไฟเมื่อสักครู่ ทั้งแค้น เศร้า หลง และรัก ผมอยากให้มันพ้นไปจากสายตา อัปเปหิออกไปจากตู้เสื้อผ้าเหมือนที่เธอเดินจากผมไปไกลและจะไม่กลับมาอีก ผมหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเพื่อน ๆ อย่างมั่นใจ บอกพวกมันว่าโลกนี้ไม่มีห่าอะไรทำร้ายผมได้อีก แต่ภาพเริ่มเบลอและเลอะเลือนไม่ชัดเจนเหมือนตอนแรก...
ผมเดินกลับไปเก็บเศษผ้าเหม็นไหม้พวกนั้นใส่กล่องใบเล็กของเราอย่างทะนุถนอม วางมันกลับไว้ที่เดิมอย่างบรรจง และกำลังจะกลับมาทำร้ายความรู้สึกตัวเองอีกครั้งในเร็ววัน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น