(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 3) ในขณะที่ผมเดินบนทางเดินอาคารเรียน 1 ภายในหัวยังคงนึกถึงเหตุการณ์ภายในห้อง วิทยาศาสตร์ ผมจะลืมภาพเหล่านั้นได้อย่างไร ในเมื่อมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ก้าวออกจากห้องวิทยาศาสตร์แล้ว ถ้ามันเกิดขึ้นในตอนที่ผมกำลังสอนนักศึกษา จู่ๆ ก็มีสายตาของหุ่นจำลองร่างกาย...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 2) ท่ามกลางความเงียบและบรรยากาศวังเวง ผมเดินตามหลังลุงบุญส่งขึ้นบันไดอย่างช้าๆ เราสองคนไม่ได้เอ่ยปากต่อกัน มีเพียงเสียงหัวใจของผมที่เต้นดังมากกว่าเสียงฝีเท้าที่ตกกระทบพื้น ผมคิดว่าลุงบุญส่งคงมีอาการไม่ต่างจากผมนะ เราทั้งสองคนเดินมาหยุดหน้าห้องวิทยาศาสตร์...

(กดที่นี่เพื่อย้อนกลับไปอ่านบทที่ 1) มันเป็นเรื่องยากกับการปฏิเสธในสิ่งที่เกิดขึ้น หากพูดถึงความหมายของคำว่า "ครู" ตามความคิดเห็นของคนทุกคน ครูคือผู้สอนนักเรียน-นักศึกษา แต่สำหรับหน้าที่ของครูในโรงเรียนที่ที่ห่างไกลจากตัวเมือง ไม่ได้มีหน้าที่แค่สอนเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี...

"แสงเรืองๆ ที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย..." ผมจำเนื้อร้องของเพลงนี้ได้ดี มันเป็นเพลงสำหรับที่ทำให้คนหลายคนตระหนักถึงคุณค่าแม่พิมพ์ของชาติ ความปราณีตและละมุนละไมของเนื้อเพลง ทำให้จินตนาการถึงภาพครูในพื้นที่ห่างไกล ด้วยเหตุนี้เอง เพลงดังกล่าวสร้างแรงบันดาลใจให้ผมมุ่งมั่นอยากเป็นครู วันนี้...