ถามว่าผมคิดยังไงกับน้องคนนั้น บ่ายวันนั้นที่ฝนตกลงมากลางแคมปัส หยุมหยิมยุบยิบน่ารำคาญ โดยไร้เมฆบอกลางสักก้อนผมคงบอกคุณว่า เขาเหมือนลูกหมาเล็กๆตัวหนึ่ง ปลายผมชุ่มน้ำนิดๆ ยืนเกาะประตูกระจกของห้องสมุดด้วยสายตาวิงวอนอากาศสุดเหวี่ยงของลอนดอน มือซ้ายกำเล่มรายงานหรือเรียงความที่คงเพิ่งปรินท์มาสดๆร้อนๆ มือ...

สัมผัสสุดท้ายย่อมมีความหอมหวานของมัน เด็กหนุ่มนั่งหน้าทะเล้นอยู่ปลายเตียงผม ร่างเปลือยเปล่าสวมหมวกรับปริญญาไว้หลวมๆ บังผมสีดำขลับที่ยังชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง “เรียนจบแล้วนะ” ผมว่า หยิกแก้มแฟนในชุดครุยเบาๆ “เจอโลกนอกรั้วมหาลัยได้แล้ว” (ใครจะคิดว่า ‘เรา’ จะอยู่เป็น ‘เรา’ ได้นานขนาดนี้ จากแก้...

“...นอนได้แล้วแบร์" ไม่รู้ว่าผมนั่งฟังเสียงพี่นายมานานเท่าไหร่ ความมืดนอกหน้าต่างบอกแค่เวลาที่ล่วงเลยคร่าวๆหลังผมยอมแพ้กับการบ้านแคล รถพยาบาลเหมือนจะวิ่งวุ่นทุกครึ่งชั่วโมง แต่คนอยู่ติดกับโรงพยาบาลอย่างผมน่ะชินไปแล้ว สิ่งเดียวที่ผมพยายามจะชินเวลานี้คือเสียงปลายสายที่เพิ่งไล่ผมไปนอนนี่แ...

ผมรู้สึกตัวเบาหวิวเมื่อจูบแบร์ครั้งที่สอง เหมือนตอนรถไฟเหาะดิ่งตัวลงราง การดีดตัวที่เร็ว แรง จนร่างโหวงไปหมด นี่คือเรื่องจริงสินะ นิ้วของแบร์กำลังลูบคลำเส้นผมของผม นี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น รอบตัวผมมีแต่ความมืด ปล่อยใจจดจ่ออยู่กับรสปากคนในอ้อมแขน “พี่นายเอาพีนัทบัตเตอร์ใช่เปล...

เสพติดยิ่งกว่าน้ำตาลคือความคิดถึง ผมนั่งจิ้มแพนเค้กอยู่ที่บูธหลังไดเนอร์ แป้ง buttermilk ชิ้นนุ่มขนาดบานเท่าจานชุ่มด้วยน้ำเชื่อมหวาน เม็ดช็อกโกแล็ตชิปที่สั่งเพิ่มในแพนเค้กแตกละลายในปาก รสหวานค่อยๆแทรกซึมตามประสาทลิ้น ก่อนจะหายไปรวดเร็วพอๆกับเมื่อเริ่มลิ้มรส พี่นายติดธุระอีกแล้ว เป...

เราคุยกันมาสามอาทิตย์แล้ว ผมควรจะชินสายตาพี่นายสินะ “แบร์​—“ ไอ้แฮซ​เอาศอกกระทุ้งผม ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างตามน้ำเสียงสดใสเกินเวลาแปดโมงครึ่ง “แบร์โว้ย--“ ผมทำเสียง 'หึ' ในลำคอ ก้มหน้าใช้ช้อนเล็กคนแก้วกาแฟเงียบๆ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ามันเรียกผมทำไม.... กลุ่มเด็กสาวปีหนึ่งกำลังซุบซิบกัน...

รู้ตัวอีกที พี่นายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว. ....ส่วนหนึ่งของความคิดผมน่ะ เราเผื่อพื้นที่ลิ้นชักแห่งความทรงจำไว้ให้คนอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ หนุ่มผมหยิกหลับตาสนิทอยู่ข้างซ้ายของเตียงผม แจ็กเกตยีนส์ถูกโยนทิ้งไว้ที่เก้าอี้ทำงานอย่างลวกๆตั้งแต่เจ้าตัวเดินเข้ามา (ก็ห้องผมมีอยู่...