AAside Event Story「keep out boyz」

บทนำ

[สตูดิโอซ้อมในเมืองโตเกียว]

ชู : …ไม่ไหว ไม่มีอารมณ์เลย

เรย์จิ : ฮะ…?

ชู : ไม่มีอารมณ์จะซ้อมแล้ว เพราะไอ้เลขาบางคนนั่นน่ะแหละ

เรย์จิเองก็ดูสิ

เรย์จิ : นี่มัน…โดนเลขาบริษัทดัคริเวอร์เรียกตัวเหรอครับ เรียกกะทันหันอีกแล้วนะครับ

ชู : ไม่ถามความสะดวกของฝั่งนี้บ้างเลย รบกวนกันชะมัด

ทาดะโอมิ : เรย์จิคุงกับชูคุงต้องไปกันเลยเหรอ?

คานาตะ : งั้นวันนี้ก็เลิกซ้อมแล้วสินะ! ไปแวะร้านที่เล็งไว้ก่อนกลับดีไหมน้า—

เรย์จิ : ไม่ล่ะ จะซ้อมให้เสร็จก่อนค่อยไป

เพราะงั้น กลับมานี่เลย คานาตะ

คานาตะ : เอ๋— …

ชู : ……

ฮารุกะ : เฮ้ย…ชู? จะไปไหน

ชู : พอดีนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระสำคัญ

เพราะงั้น ฝากทางนั้นด้วยล่ะเรย์จิ

เรย์จิ : ฮะ…? เดี๋ยวสิครับ! ชู!

—————————————

คานาตะ : เดี๋ยวสิ ชูคุง!

ชู : อะไร?

คานาตะ : จู่ๆ ก็ออกไปแบบนี้ตกใจหมดเลย! ทั้งพี่ ทั้งรุ่นพี่คาราสุมะโกรธกันใหญ่เลยนะ

ชู : น่ารำคาญ…อย่าเอะอะจะได้ไหม? เสียงนายมันดังหนวกหู

คานาตะ : เอ๋…พูดงั้นจริงดิ? คนอุตส่าห์ตามมาเพราะเป็นห่วงแท้ๆ 

ชู : ยังไงซะก็มาเพราะตัวเองอยากโดดเองล่ะสิ

คานาตะ : ถูกต้องแล้วคร้าบ!

ว่าแต่ว่า ช่วงนี้ชูคุงอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ ถึงที่ชอบอารมณ์เปลี่ยนเร็วจะเป็นมาตั้งนานแล้วก็เถอะ

แต่เวลาเลขาของคุณปะป๋าเรียกที เมื่อก่อนก็ไปตลอดแท้ๆ

เกิดอะไรขึ้นเหรอ?

ชู : เปล่านี่…แค่เรียกไปทีไรก็มีแต่ธุระไร้สาระตลอดเลยเริ่มเบื่อเท่านั้นแหละ

คานาตะ : หืม? แต่ก็นะ คนเราพอไม่มีอารมณ์ก็เป็นแบบนี้แหละ—

เวลาแบบนี้วิธีคลายเครียดที่ดีที่สุดคือออกไปเที่ยวเล่นนะ

ชู : นั่นสินะ…

งั้นคานาตะ ไปหาอะไรคลายเครียดด้วยกันทีสิ

คานาตะ : เอ๊ะ…?

—————————————

พนักงานร้าน : ขอบคุณมากครับ! ไว้มาใหม่นะครับ!

คานาตะ : เฮ้อ… ชูคุง ร้านที่เท่าไรแล้วเนี่ย? นี่ไม่ไหวแล้วนะ หนักจนแขนจะหลุดแล้วเนี่ย

ชู : เป็นผู้ชายที่ไม่มีความอดทนซะจริง… อ๊ะ ถืออันนี้ด้วยล่ะ

คานาตะ : เอ๋— …ว่าแต่ให้นี่ถืออยู่คนเดียวแบบนี้มันแปลกๆ ไหม?

ชู : พูดอะไรน่ะ ของสัก 5 อย่าง 10 อย่างนี่ ถ้าเป็นเรย์จิน่ะถือโดยไม่มีบ่นเลยนะ

แล้วก็นะ ผมน่ะไม่เคยถือของหนักๆ หรอก

เอ้า ต่อไปเอาร้านนั้นดีกว่า

คานาตะ : เดี๋ยว…ชูคุง! รอด้วยสิ!

…ไอ้เด็กนั่น ไปไม่รอกันจริงๆ เหรอเนี่ย!?

—————————————

ชู : คานาตะนี่น่ารำคาญซะจริง… แต่ก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้บ้างนั่นแหละ

ฮุๆ ต่อไปเล่นอะไรดีนะ…

หืม?

นายูตะ : ……

ชู : (ที่อยู่ตรงนั้นมัน—)

บทที่ 1

ชู : (ที่อยู่ตรงนั้นมัน—)

มิยูกิ : …เพิ่งบ่ายเองเหรอเนี่ย ไม่แปลกเหรอที่เลิกซ้อมเร็วแบบนี้?

เรียว : เห็นว่าวันนี้นายูตะมีธุระน่ะ

เรออน : ธุระ? นายูตะเนี่ยนะ?

มิยูกิ : เห ไม่ค่อยเห็นเลยเนอะ

นายูตะ : ฉันจะมีธุระอะไรก็ไม่เกี่ยวกับพวกแก

เรออน : ทำไมพูดจาแบบนั้นเล่า…!

มิยูกิ : …อ๊า ไปซะแล้ว

เคนตะไม่รู้รายละเอียดบ้างเหรอ? เรื่องธุระของนายูตะน่ะ

เคนตะ : อา ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ…

ชู : (เห…? ธุระที่เพื่อนในวงเองก็ไม่รู้งั้นเหรอ?)

(พี่ชายโวคอล ไปที่ไหนกันนะ)

(ฮุๆ ดูท่าจะมีอะไรฆ่าเวลาแล้วสิ)

งั้นจะเล่นเป็นนักสืบดูสักหน่อยแล้วกัน

—————————————

เร็น : เอ่อ…ซื้อของที่ทุกคนฝากมาครบหมดแล้วใช่ไหมนะ…

[เสียงโทรศัพท์เข้า]

เร็น : บันรินี่นา 

ฮัลโหล บันริ?

บันริ : อ๊ะ เร็นคุง ค่อยยังชั่วที่รับสาย!

ฝั่งตรงข้ามกับสถานีจะมีซูเปอร์เจ้าประจำอยู่ใช่ไหม?

เห็นว่าที่นั่นกำลังขายไข่ไก่กับซอสมะเขือเทศแบบลดราคาพิเศษโดยจำกัดสิทธิ์หนึ่งชิ้นต่อหนึ่งคนอยู่ล่ะ!

นี่กำลังจะไปเหมือนกัน เร็นคุงก็ช่วยแวะไปซื้อตอนขากลับทีนะ!

เร็น : อ อื้ม

บันริ : ฟังนะเร็นคุง ลดราคาพิเศษน่ะคือสงคราม

ข้าวห่อไข่มื้อเย็นจะเป็นข้าวห่อไข่สุดหรูหรือไหมก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเราจะได้รับจากการเข้าร่วมสงครามนั่นแล้วนะ

เร็น : เข้าใจแล้ว… ผมจะพยายามนะ

บันริ : ดีมาก งั้นก็ฝากด้วยนะ!

เร็น : อยากกินข้าวห่อไข่แล้วสิ… ถ้าลดราคาอยู่ก็ต้องรีบไปแล้ว

เอ่อ ทางลัดไปสถานี—

…อ๊ะ

นายูตะ : ……

เร็น : (นายูตะคุง—)

ชู : ……

เร็น : (—กับ ชูคุง?)

(แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มาด้วยกันนี่สิ ทำอะไรอยู่กันนะ…?)

สวัสดีชูคุง

ชู : !

…พี่ชายวง Argonavis นี่

อย่าทำให้ตกใจสิ… กำลังได้จังหวะแท้ๆ

เร็น : …ได้จังหวะ?

บทที่ 2

เร็น : …ได้จังหวะ?

ชู : ดูนั่นสิ พี่ชายวงไจโรกำลังทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่เลยใช่ไหมล่ะ

นายูตะ : ……

เร็น : กำลัง…ลับๆ ล่อๆ จริงไหมนะ?

ชู : เห็นว่ามีธุระเลยอยากรู้ว่าจะไปที่ไหนน่ะ

เร็น : ก็เลยตามมาน่ะเหรอ

……

เอ่อ… ชูคุง… แบบนี้มันไม่ดีนะ

ชู : หา?

เร็น : ถ้ารู้เข้าว่าโดนแอบตามแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงรู้สึกไม่ดีกันทั้งนั้นนะ

ชู : (ยังทำตัวเป็น “เด็กดี” เหมือนเคย หมดสนุกเลย…)

(กำลังได้จังหวะแท้ๆ เสียเปล่าหมด)

(...แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นผมจะเป็นคนทำให้สนุกขึ้นมาเอง)

ผมเสียใจจัง…

เร็น : …!

ชู : ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รู้สึกไม่ดีเลยนะ

ก็แค่…

ไปเห็นตอนที่พี่ชายแยกกับเพื่อนๆ ในวงไจโรแล้วทำหน้าดูเครียดๆ ก็เท่านั้นเอง

เร็น : นายูตะคุงน่ะเหรอ?

ชู : พอเห็นแบบนั้นแล้ว ในฐานะโวคอลที่เข้าร่วมเฟสเดียวกันมันก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้น่ะสิ

เร็น : อย่างนี้นี่เอง… นายูตะคุง เกิดอะไรขึ้นกันนะ…

ชู : งั้นพี่ชายก็ช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหมล่ะ?

เร็น : เอ๊ะ?

ชู : แค่ผมคนเดียวคงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ถ้ากับพี่ชายผมก็หายห่วง

ช่วยฟังคำขอร้องของผมหน่อยนะ?

เร็น : เอ๊ะ…แต่ว่า…

ชู : …ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้คิดจะบังคับให้มาด้วยกันอยู่แล้ว

งั้นผมไปก่อนนะ มาเอ้อระเหยอยู่แบบนี้เดี๋ยวจะคลาดสายตาเอา

เร็น : …เดี๋ยวสิ ชูคุง!

ชู : อะไรเล่า? คนกำลังรีบนะ

เร็น : ผมเองก็จะไปด้วย

ชู : จริงเหรอ? ผมดีใจมากเลย!

(...หลอกง่ายซะจนอยากอ้วก พี่ชายคนนี้จะเป็น “เด็กดี” ไปถึงไหนกันเนี่ย?)

(ช่างเถอะ จะขอให้มาเล่นด้วยกันไปอีกสักพักก็แล้วกัน)

นี่ พี่ชาย เท่านี้เราก็เป็น “ผู้สมรู้ร่วมคิด” กันแล้วนะ

เพราะงั้นต้องมากับผมจนถึงที่สุดเลยล่ะ

บทที่ 3

นายูตะ : ……

ชู : จะไปไหนกันนะ

เร็น : อืม…

ไม่เห็นมองร้านข้างทางเลยด้วย แสดงว่ามีที่หมายอยู่แล้วนี่สิ…

หรือจะมาดูสถานที่ที่ไลฟ์เฮาส์?

ชู : นั่นมันงานของพี่ชายสี่ตาต่างหาก

เร็น : งั้นหรือจะเป็นงานพิเศษ?

ชู : ถ้าเป็นงานพิเศษก็ไม่เห็นต้องปิดเลยนี่

เร็น : เอ่อ…งั้นอาจจะไปมหาลัยก็ได้นะ!

เพราะถ้าเลี้ยวตรงสี่แยกข้างหน้านี้จะโผล่ถนนหลังมหาลัยพอดี

ชู : วันนี้มหาลัยหยุดไม่ใช่เหรอ พี่ชายก็ไม่เห็นไปเลยนี่

เร็น : อะ จริงด้วยสิ

ชู : อะไรของพี่ชายมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ เดาอะไรดีๆ กว่านี้ไม่ได้รึไง?

เร็น : ข ขอโทษ… ผมไม่ค่อยรู้น่ะว่าปกติแล้วนายูตะคุงทำอะไร

ชู : นั่นสินะ…

ดูเหมือนส่วนมากจะหมกตัวทำเพลงอยู่ในห้อง ไม่ก็ไปซ้อมที่สตูดิโอ…

นอกจากนั้นก็ไปฝึกร้องเพลง… แล้วก็เหมือนจะไปที่ต้นสังกัดอยู่บ่อยๆ ด้วย

เร็น : จริงด้วย ต้นสังกัด!

ชู : อยู่คนละทิศนู่น คาเฟ่ร้านประจำก็ไม่น่าใช่แถวนี้

เร็น : งั้นเหรอ… ชูคุงนี่รู้เยอะจังเลยเนอะ

ชู : เพราะผมอ่านคู่มือมาอย่างดียังไงล่ะ

เร็น : คู่มือ?

ชู : ฮุๆ เรื่องของทางนี้น่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก

เร็น : …? อื้ม…อ๊ะ!

ชู : จู่ๆ ทำไมน่ะ—

นายูตะ : ……

ชู : !

รีบมาซ่อนทางนี้เร็ว…พี่ชาย!

เร็น : หวา!

ชู : เงียบไว้

เร็น : ……

ชู : ……

นายูตะ : ……

ชู : เฮ้อ…เกือบไปแล้วสิ…

ก็พี่ชายมัวแต่ยืดยาด เกือบโดนเจอแล้วไหมล่ะ

เร็น : ข ขอโทษนะ…เพราะปกติผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้น่ะ

แล้วก็นะ ชูคุง คือว่า… 

ชู : คราวนี้อะไรอีกล่ะ?

เร็น : เหมือนนายูตะคุงจะคลาดสายตาไปแล้วสิ…

ชู : หา?

บทที่ 4

นายูตะ : ……

เร็น : ค่อยยังชั่ว…　ตามนายูตะคุงทันแล้วเนอะ…

ชู : แฮ่ก…แฮ่ก…ไม่อยากจะเชื่อเลย…ทำไมผมต้องวิ่งด้วยเนี่ย…

เร็น : ฟู่ ฮะๆ…อะฮะๆ

ชู : …หา? อะไรเล่า? อยู่ๆ ก็หัวเราะ

เร็น : ก็ชูคุง…ดูสนุก ผมเลยดีใจหน่อยๆ น่ะ

ชู : ……หา?

เร็น : อ๊ะ แต่ว่าจะพูดแบบนี้ไม่ได้สินะ นายูตะคุงกำลังลำบากอยู่แท้ๆ—

ชู : …ก็ต้องทำให้ผมสนุกน่ะสิ ยังไงนี่ก็เป็นการเล่นสนุกนี่นา

เร็น : เอ๊ะ? เอ่อ ไม่ใช่ว่าแอบตามไปเพราะเป็นห่วงนายูตะคุงหรอกเหรอ…?

ชู : ตกใจเลยนะเนี่ย…อย่าบอกว่าคิดจริงจังกับเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้? ไอ้แบบนั้นมันก็ต้องโกหกอยู่แล้วน่ะสิ

แค่คิดว่าอยากได้จุดอ่อนของพี่ชายวงไจโรก็เท่านั้นแหละ

เร็น : เอ๊ะ….

ชู : พี่ชายลืมไปแล้วเหรอ? สิ่งที่ผมทำน่ะ

เร็น : …ไม่ได้ลืมหรอก แต่ว่าผม…

??? : …เฮ้ย

เร็น & ชู : !!

นายูตะ : วุ่นวายอะไรกันอยู่ข้างหลังมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว น่ารำคาญ

เร็น : น นายูตะคุง…!

ชู : อะไรกัน เกมโอเวอร์แล้วหรอกเหรอ? น่าเบื่อชะมัด…

นายูตะ : ……

ชู : ฮุๆ อย่าจ้องกันเขม็งแบบนั้นสิ ก็แค่เล่นเป็นนักสืบเอง

นายูตะ : …ชิ

ไม่คิดจะฆ่าเวลาเป็นเพื่อนแกอยู่แล้ว รีบๆ ไสหัวไปซะ

ชู : ใจร้ายเหมือนเดิมเลยนะ

งั้นผมกลับล่ะ ไว้เล่นด้วยกันใหม่นะพี่ชาย

นายูตะ : ……

เร็น : ขอโทษนะ นายูตะคุง

นายูตะ : แกจะทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของแก แต่อย่าเอาฉันไปเกี่ยวด้วย

เร็น : อืม…

นายูตะ : …ชิ

เร็น : อ๊ะ!

นายูตะ : หา?

เร็น : …ข้าวห่อไข่!

นายูตะ : …หา?

เร็น : ที่กำลังลดราคาพิเศษ… ท ทำยังไงดีล่ะ… เดี๋ยวของจะหมดเอา!

นายูตะคุง ผมต้องไปแล้ว! วันนี้ขอโทษจริงๆ นะ…ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ!

นายูตะ : ……เฮ้อ

บทสุดท้าย

[แชร์เฮาส์ -εpsilonΦ-]

ชู : เฮ้อ… เหนื่อยชะมัด

เรย์จิ : ชู ในที่สุดก็กลับมาแล้วเหรอครับ

คานาตะ : อ๊ะ ชูคุง! มันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอนั่นน่ะ?

ชู : น่ารำคาญ… เพิ่งกลับแท้ๆ อย่ามาแออัดกันได้ไหม? ผมไม่มีอารมณ์จะมาฟังพวกนายบ่นหรอกนะ

เรย์จิิ เอาน้ำมาให้ผมที่ห้องด้วยล่ะ

คานาตะ : เอ๊ะ…ยังอยู่โหมดอารมณ์ไม่ดีอยู่อีกเหรอ? ทั้งที่ตอนอยู่ด้วยกันก็ดูอารมณ์ดีแล้วแท้ๆ 

เรย์จิ : คงเกิดอะไรขึ้นนั่นแหละ

คานาตะ : แบบว่านา ช่วงนี้ชูคุงอารมณ์ไม่ค่อยคงที่เลยว่าไหม? นี่ตามเอาใจไม่ไหวนะ

รุ่นพี่ไม่รู้บ้างเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ?

เรย์จิ : ……

…จะยังไงก็ดีกว่าตอนหายตัวไปเมื่อก่อนหน้านี้นั่นแหละ

คานาตะ : ถ้าอย่างนั้นก็แค่หาของเล่นสนุกๆ มาให้ชูคุงอีกก็พอนี่

รุ่นพี่เก่งเรื่องแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

เรย์จิ : นั่นสินะ…จะลองคิดดูแล้วกัน

—————————————

นายูตะ : ……

เรียว : อ๊ะ นายูตะนี่นา ยินดีต้อนรับกลับมาน้า—

เคนตะ : กลับมาแล้วเหรอ …หืม? ถุงนั่น… ไปร้านหนังสือใกล้ๆ มหาลัยที่เพิ่งแนะนำให้มาสินะ

มีหนังสือที่อยากได้อยู่ไหมล่ะ?

นายูตะ : อา

เคนตะ : งั้นก็ดีแล้ว

เรออน : หนังสือ? นายูตะเนี่ยนะ? ถึงขนาดเลิกซ้อมเลยน่ะเหรอ…?

นายูตะ : เรื่องเฟสกับรีพอร์ตมันคนละเรื่องกัน ถึงจะเป็นวงที่เข้าร่วมเฟส มหาลัยก็ไม่ได้ให้หยุดสักหน่อย

ถ้าหัวแกคิดได้แค่ระดับนั้น ฝีมือตอนเล่นกีต้าร์ก็คงไม่ต่างกันหรอก

เรออน : หาา!?

นายูตะ : …หึ

มิยูกิ : ดูอารมณ์ไม่ดีเชียวเน้อ

เรียว : ปกติเคนเคนจะไปซื้อของให้นายูตะแทนนี่เนอะ

เคนตะ : อา

แต่ร้านหนังสือ นายูตะจะไปเองน่ะ

นายูตะก็คงมีเส้นแบ่งระหว่างสิ่งที่จะให้คนอื่นจัดการให้ และสิ่งที่จะทำเองอยู่ล่ะมั้ง?

ไม่ว่าจะแบบไหน ขอแค่ไม่กระทบเพสปกติก็พอแล้วล่ะ

เพราะ LR Fes ก็เป็นเพียงแค่ทางผ่านของนายูตะเท่านั้นล่ะ

นายูตะ : ซาโตสึกะ กาแฟ

เคนตะ : หืม? อา… รู้แล้ว จะรีบเตรียมให้

นายูตะ : …เคนตะซัง ไม่ตามใจนายูตะไปหน่อยเหรอครับ? คนดูแลเนียนโกทาโร่เองก็เป็นเคนตะซังนี่…

เนียนโกทาโร่ : เมี๊ยว

เรียว : อ๊ะ เนียนโกทาโร่… เหมือนจะรู้ล่ะว่ากำลังพูดถึงตัวเองอยู่

ถ้าคราวหน้านายูตะซื้อขนมมาฝากเธอด้วยก็คงดีเนอะ

เนียนโกทาโร่ : เมี๊ยว!

—————————————

(ระยะเวลาอีเวนต์ 20/06 - 27/06)

คราวนี้มาพร้อมกับสตอรี่อีเวนต์「keep out boyz」ค่ะ✨

เป็นอีกหนึ่งอีเวนต์ที่ชอบการ์ดมากๆ คิดถึงตอนที่กดหาทุกคนเลยค่ะ (หัวเราะ)

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเช่นเคยนะคะ!

ขอฝากเพลงประจำอีเวนต์「key plus words」ด้วยค่ะ!

εpsilonΦ - key plus words (Cover)