...

"บันทึกมึนๆ ที่จะพาทุกคนไปรู้จักกับกีฬา 'ปากัวร์' กีฬาที่ไม่ทำอะไรนอกจากกระโดด เเละปีน 

เเละก็กลับมากระโดดใหม่ ถามว่าฝึกไปเเล้วได้อะไร ได้เยอะเลยเเหละ"

      ครั้งหนึ่งผมเคยลงเเข่งปากัวร์

      ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมฝึกเล่นใหม่ๆ เเละมีคนเล่นเยอะมาก มีพี่คนหนึ่งที่ปัจจุบันเริ่มจะลาวงการไปแล้วประกาศผ่านกลุ่ม ผ่านคนรู้จัก ว่าจะจัดงานแข่งปากัวร์เเละฟรีรันนิ่งที่สวนสาทร 

      เป็นงานแข่งเล็กๆ ที่จัดขึ้นกันเอง เงินรางวัลไม่ได้มากมายอะไร และมีบรรดาเสื้อผ้าจากทีมต่างประเทศมอบให้เป็นของที่ระลึก

      พอถึงวันแข่ง 

      คนเล่นกีฬานี้จากทั่วสารทิศก็เดินทางมากันจนเเน่นบริเวณที่ผมฝึกเป็นประจำ ประมาณสามสิบถึงสี่สิบคนได้ มาจากลาวก็มี (ที่ลาวกีฬานี้มีจัดแข่งอย่างเป็นทางการเพราะมีคนเล่นค่อนข้างเยอะ)

      การแข่งขันของกีฬานี้แบ่งออกเป็นสองประเภทครับ

      หนึ่งคือการเเข่งวิ่งผ่านสิ่งกีดขวาง จับเวลาใครเร็วสุดชนะ

      สองคือแข่งตีลังกา ท่าใครสวย มีความคิดแปลกใหม่ก็ชนะไป

      กรรมการก็คือพี่ๆ ที่สอนผมนี่แหละคอยให้คะเเนน ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่ากลุ่มพี่ที่สวนสาทรเป็นที่สุดที่คนเล่นกีฬานี้ต้องรู้จักกัน พอรู้ก็อึ้งไปพักหนึ่งเลย รู้สึกตัวเองโชคดีมากที่บ้านใกล้และได้มาอยู่มาเล่นกับระดับต้นๆ ของประเทศแบบนี้

      ......

      ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ 

      พี่มัธ หนึ่งในอาจารย์ที่สอนผมเเละหนึ่งในกรรมการงานแข่งครั้งนี้ พี่เขาเป็นคนคิดเส้นทางการวิ่งผ่านสิ่งกีดขวางในการแข่ง ตอนนั้นผมไม่คิดเลยว่าตัวเองจะลง เพราะเพิ่งฝึกเล่นได้ไม่นาน แต่พี่มัธบอกอย่างหนักแน่นว่าต้องลงให้ได้ อย่างน้อยก็วิ่งผ่านสิ่งกีดขวาง

      “สวนนี้เราฝึกเล่นเป็นประจำอยู่เเล้ว ได้เปรียบกว่าคนอื่นเห็นๆ จะไปกลัวอะไร”

      นี่คือสิ่งที่พี่มัธบอกผม ก็จริงของพี่เขา

 
      ผมอยู่กับสวนนี้มาก็หลายเดือน เรียกว่าเจ้าถิ่นยังได้ จะไม่ลงเเข่งในบ้านตัวเองสักหน่อยก็ดูจะแปลก แถมพี่เขายังแนะนำปรายๆ ว่าการแข่งครั้งนี้ผมควรฝึกอะไรเพิ่มบ้าง 

      มาคิดได้ตอนหลังว่ามันก็ไม่ต่างจากบอกเส้นทางการแข่งล่วงหน้าให้ไปซ้อมนี่หว่า

      ......

      เมื่อวันงานมาถึง ผมนี่โคตรจะตื่นเต้น ไม่เคยเห็นคนเล่นกีฬานี้มากเท่านี้มาก่อนในชีวิต พอคนครบพี่ที่เป็นกรรมการก็นำวอร์มอัพกันเล็กน้อยก่อนแยกย้ายกันไปปรับสภาพกับพื้นที่การแข่งที่หลายคนก็เพิ่งจะเคยมา

      การแข่งขันเเรกคือปากัวร์ข้ามสิ่งกีดขวาง กรรมการมีรายชื่อพร้อมในมือ พี่มัธ ผู้คิดเส้นทางในรอบแรกออกมาอธิบายเส้นทางการวิ่งว่าต้องผ่านอะไรบ้างกับผู้มาเเข่ง ก่อนจะขานรายชื่อแรกให้มาที่จุดเริ่มต้น

      “เริ่ม!”

      สิ้นประโยค ฝีเท้าของผู้ที่ยืนในจุดออกตัวเริ่มออกวิ่งทันที ผมมองดูบรรดาคู่แข่งที่เริ่มวิ่ง บ้างช้าบ้างเร็วสลับกัน ทึ่งกับเทคนิคที่แต่ละคนเลือกใช้ 

      จริงๆ การแข่งประเภทนี้ไม่ได้จำกัดท่าบังคับ ใครจะใช้ท่าอะไรก็ได้ ขอแค่ไปตามทางที่กำหนดก็พอ ใครซ้อมมาเยอะมาหนักจะเห็นก็ตอนนี้แหละครับ

      พอถึงตาตัวเอง ผมรู้สึกได้เลยว่ากำลังตื่นเต้นเต็มพิกัด ผมออกวิ่งจากจุดสตาร์ท กระโดดไปตามก้อนหินน้อยใหญ่เเละกระโจนขึ้นบนเเท่นปูน ลงมาวิ่งต่อกับพื้นและกระโดดต่อลอดผ่านช่องสี่เหลี่ยมขนาดพอดีตัว ก่อนจบเส้นทางด้วยการกระโดดยันตัวเองขึ้นไปหยุดยืนบนแท่นปูนอีกจุด

      ผมเกือบผ่านรอบแรกได้อย่างสบายใจในเวลาที่ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไรนัก

      ที่ต้องบอกว่าเกือบ ก็เพราะผมพลาดตอนจบน่ะสิครับ

      ......

      การแข่งรอบที่หนึ่งจบลง รอบที่สองกำลังจะเริ่ม

 
      กรรมการกำลังออกมาบอกเส้นทางรอบใหม่ ผมชั่งใจหนักมากว่าจะลงต่อหรือออกดี เพราะทางวิ่งรอบสองค่อนข้างหนักพอควรสำหรับมือใหม่ที่เพิ่งฝึกเล่นมาไม่กี่เดือน แถมผมยังตกอยู่ในสภาพนี้ด้วย เข่ากระแทกนับเป็นแผลที่พบได้บ่อยในกีฬานี้ บาดแผลไม่ได้สาหัสอะไรมาก แต่ส่งผลกระทบเยอะทีเดียว มันทำให้ข้อเข่ารับแรงหนักไม่ได้ตอนลงจากพื้นต่างระดับ ขาจะทรุดฮวบ ความเจ็บแล่นขึ้นมาบริเวณหัวเข่า และอาจพลาดได้  

      กลายเป็นว่ารอบสองผมทำได้เพียงนั่งดูเท่านั้น 

      ......

      วันนั้นผมกลับบ้านด้วยความดีใจนะ อย่างน้อยผมก็ได้ลงแข่ง ได้พบปะผู้คนมากมายที่รักในกีฬาเดียวกัน ทุกคนสนุก แลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน เป็นหนึ่งในความทรงจำดีๆ ถึงจะมีแอบเสียใจอยู่ลึกๆ ที่ดันพลาดซะได้

      นึกดูบางครั้งผมเองก็มักคิดอะไรแบบนี้บ่อยอยู่เหมือนกัน คิดว่าจะต้องวิ่งให้เร็วกว่าคนอื่น กระโดดให้ไกลกว่าคนอื่น คอยเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จนลืมว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่คืออะไร

      แทนที่จะดีใจที่ตัวเองพัฒนาขึ้นมาอีกขั้น

      คิดดูแล้วที่ผมพลาดไปในการแข่งวันนั้นก็เตือนสติผมได้ดีเหมือนกันนะ

      ......

......

ฝากไอจีสำหรับคนอยากเห็นภาพปัจจุบัน (ฮา)