ผมเองก็มีหลายเรื่องเหมือนกันที่ให้ตายอย่างไรก็ไม่มีทางลืมแน่ๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมอยากมาเขียนเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนได้อ่านก็กันไม่รู้ ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องน่าอายมากสำหรับผมแท้ๆ แต่เอาเถอะ ผมว่าเรื่องน่าอายนี้มันก็น่าจะมีอะไรดีๆ อยู่บ้างล่ะน่า

          อย่างน้อยก็ตลก หวังว่านะ

          ......

          ผมจำได้ดี เรียกว่าไม่มีวันลืมก็อาจไม่ผิด

          เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก

          วันนั้นเป็นวันที่ผมกลับบ้านมาพร้อมกับความเหนื่อยล้าทางกาย แต่ทางใจกลับล้นเอ่อด้วยความสุข ผมกลับมาพร้อมผลลัพธ์ที่ทุ่มฝึกมาแรมเดือน

          วันนั้นเป็นวันที่ผมตีลังกากลับหลังได้ เหนื่อยแทบตาย เจ็บแทบแย่ แต่ก็ทำได้แล้ว

          ด้วยความดีใจ ตกกลางคืนระหว่างที่น้องสาวอายุห่างกันเพียงหนึ่งปีกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะคอม ผมเดินเข้าไปหาเเละบอกว่าจะตีลังกาให้ดู น้องผมไม่เชื่อว่าผมทำได้ แต่ผมก็ยืนกรานว่าทำได้จริงๆ และด้วยความร้อนในวิชาที่เพิ่งได้มาไม่กี่ชั่วโมง

          ผมเขยิบห่างออกมาจากโต๊ะคอมเล็กน้อย ยืนนิ่งมั่นคง ก่อนย่อเข่าเล็กน้อยเพื่อเก็บแรงและเด้งตัวกระโดดขึ้นเหนือพื้นบ้าน ยกเข่าขึ้นสูงทาบหน้าอกพร้อมใช้สองมือที่แกว่งขึ้นมากอดเข่าเเน่นจนกลายเป็นก้อนกลมที่กำลังหมุนไปด้านหลัง

          แต่วินาทีที่ใบหน้าเเละลำตัวขนานกับเพดาน ความรู้สึกโหวงพลันเกิด สมองผมโล่งไร้ความคิด เมื่อเพดานอยู่ห่างจากใบหน้าเพียงยี่สิบกว่านิ้ว ผมเกิดความรู้สึกที่คนเล่นกีฬานี้เรียกกันว่า 'เหวอ'

          ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะชนเพดานบ้าน!

          บ้าไปแล้ว คิดได้ไง ไม่มีทางที่ผมจะโดดได้สูงเท่านั้นแน่ๆ

          ด้วยความตกใจ ผมปล่อยมือจากท่ากอดเข่า ท่วงท่าแตกกระเจิง 

          คุณคงพอเดาได้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไร

          ผมทิ้งตัวลงมาหน้าฟาดพื้นบ้านดังตุ้บใหญ่ ดีที่บ้านผมปูพื้นด้วยแผ่นพลาสติก ซึ่งก็ไม่ได้หนามากหรอก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีล่ะนะ ไม่อย่างนั้นเสียงคงน่ากลัวและเจ็บหนักกว่านี้

          เสียงเปิดประตูบนชั้นสองดังขึ้น วินาทีต่อมาผมเห็นยายที่นอนไปแล้วสักพักใหญ่รีบวิ่งลงบันไดมาด้วยหน้าตาตื่น เมื่อเห็นผมกับน้องก็รีบถามขึ้นว่า

          “ใครวิ่งชนประตู!?”

          ถัดจากโต๊ะคอมไม่ไกลเป็นประตูกระจกสำหรับออกไปนอกตัวบ้าน ถามจริง คนธรรมดาที่ไหนเขาวิ่งชนประตูกระจกกัน มีแต่คนธรรมดาที่ตีลังกาเอาหน้าฟาดพื้นจนปากแตกคนนี้นี่แหละ

          ผมบอกยายตามตรงว่าตีลังกาให้น้องดู โชคดีที่ยายลงมาไม่ทันเห็นผมเอามือกุมปากนั่งทรุดอยู่กับพื้นเพราะผมลุกขึ้นมายืน รีบจัดการสภาพตัวเองเเละทำเฉยเป็นปกติทัน จึงได้แต่ยิ้มและทำท่าสบายๆ

          และยายก็ยังไม่รู้จวบจนทุกวันนี้ว่าตอนนั้นผมพลาด!

          เมื่อยายกลับขึ้นไปนอนต่อ ผมหันกลับไปมองน้องสาวตัวเองที่ถามว่า “เป็นอะไรไหม?” ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่สีหน้าไม่ใกล้เคียงแม้แต่น้อย นั่นแหละอาการน้องผมตอนนั้น ถ้าขำลั่นบ้านได้โดยไม่กลัวยายตื่นคงทำไปแล้ว

          ......


          นึกในแง่ดี ถือว่าผมโชคดีที่ไม่ไปบ้าโชว์ใครข้างนอกเข้า คงอายกว่านี้หลายเท่าตัวและอาจมีคลิปหลุดจากบรรดาเพื่อนสนิททั้งหลายที่จ้องจะเก็บไว้ประจานหรือขำกันตอนหลัง

          เรื่องนี้พูดขึ้นมาทีไรผมกับน้องเป็นขำตายทุกที กะจะเป็นพี่ชายเท่ๆ ตีลังกาโชว์น้องสักหน่อย กลับกลายเป็นความทรงจำตลกขบขันเอาไว้เล่าเวลาคิดถึงความหลังซะได้ และพอทุกครั้งที่ผมบอกจะโชว์หรือทำอะไรให้ดู(ที่ไม่ใช่ปากัวร์) น้องผมก็มักจะถามปรามก่อนว่า 

          “ไม่เอาแล้วนะเหมือนตอนนั้นอ่ะ”

          เฮ้อ!

          จบกัน ความเท่ของคนเป็นพี่

          ......

          อารมณ์ร้อนวิชานี่มันน่ากลัวจริงๆ นะครับ

          ......

          

          อยากเห็นภาพประกอบหรือคลิปเคลื่อนไหวต่างๆ ที่ผมเล่น กดติดตามไว้ได้เลยครับ เพิ่งเปิดเอง :)