เคยโทรปรึกษาจิตแพทย์ครั้งึงทางสายด่วน ทำให้เรารู้สึกว่าใจเย็นและเค้าช่วยให้เราหาทางออกของตัวเองได้ง่ายขึ้น เค้าบอกให้เรานึกถึงตัวเองมากกว่าที่จะนึกถึงคนอื่นหรืออนาคต ทั้งที่เราก็เผลอร้องไห้ ตามสายไป 

เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามาได้สักพักนึงแล้ว การรักษาด้วยตนเองไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลสักนิดการที่จะบอกใครกับเรื่องนี้เป็นความยากลำบากมาก เพราะมักจะถูกเข้าใจว่า ตนเองคงเจอเรื่องร้ายๆมานับไม่ท้วนเลยเป็นแค่ช่วงตนเองรู้สึกอ่อนแอเท่านั้นเอง  จะมีใครรู้จักเราเท่าตัวเราเอง เราบอกว่าเราเป็นคือเป็นสิไม่ได้เป็นช่วงี่อ่อนแอหรืออะไรทั้งนั้น  เป็นก็คือเป็นสิวะ มันไม่ปกติแล้ว ที่จะร้องไห้ทั้งวัน คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี หรือรู้สึกด้อยขึ้นมาเอง กลัวโน่นนั่นนี่ คิดเองเออเองจนร้องไห้เองแบบนี้ ทำแบบสอบถามออนไลน์ ปรึกษาทางสายด่วนทุกอย่างแล้ว นี่มันเข้าค่ายเอามากแล้วนะ ทำไมไม่มีใครเชื่อเลย 

จบด้วยการ ต้องบำบัดด้วยเพลง 1 ชั่วโมงกว่าๆ นั่งฟังพร้อมน้ำตาและการกักขังตนเอง จนกว่าจะใจกล้าพอเข้าไปบอกไพ่ตายสุดท้ายนั่นคือ...แม่ 

คิดว่าถ้าหากเราหายจากภาวะนี้ได้ ทุกอย่างจะค่อยๆสวยงามขึ้น ไม่ยึดติดมากขึ้น ความเศร้าในวันนี้จะหายไปจากความทรงจำเสียที เราเด็ดเดี่ยวพอที่จะรักษาทั้งโรคที่รักษาด้วยาไม่ได้ เราจะเด็ดเดี่ยวที่จะยอมรับความเป็นไปของโรคอันโหดร้ายนี่ได้หรือไม่  แปลกที่ความรู้สึกเราไม่สามารถส่งตรงๆไปยังบุคคลได้ เค้าไม่มีทางจะรู้สึกเหมือนเราแน่ๆ หน้าเศร้า