และนี่คือผลลัพธ์ที่ได้จากการหาทำเลถ่ายรูปกันอยู่เป็นเวลานานจนอดไหว้พระ ขอบพระคุณเพื่อนสำหรับรูปงามๆ มีรูปไว้ลงในไอจีไปอีกเป็นเดือน ฮ่า

พอซื้อของกินเสร็จก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะท่านผู้ชม เพราะแต่ละคนไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลยหิวเว่อร์เบอร์ใหญ่ สังเกตได้ว่าสภาพหน้าตอนเพิ่งขึ้นรถมาใหม่ๆกับตอนนี้จะเริ่มแตกต่างกัน และจากนี้สภาพแต่ละคนจะเริ่มเสื่อมโทรมลงเรื่อยๆ 

หลังจากขึ้นรถมา เราก็เดินทางต่อไปยังสถานีชะอำ หัวหิน และสวนสนประดิพัทธ์ตามลำดับ คือใครจะลงชะอำหรือหัวหินก็ได้แต่แนะนำให้ลงสวนสนฯดีกว่าเพราะมันสวยและติดชายหาดด้วย ไม่ต้องต่อรถโดยสารไปเหมือนอีกสองสถานีนะจ๊ะ

อย่างไรก็ตาม จากนครปฐมไปสวนสนฯเป็นการเดินทางที่ยาวมากและทรมานมาก เนื่องจากพวกเราเลิกเห่อการถ่ายรูปบนรถไฟไปแล้ว (ถ่ายก็ได้แต่มุมเดิมๆ) แถมทุกคนก็เหนื่อย อากาศก็ร้อนอบอ้าว ฝุ่นก็เยอะ นอนก็น้อย เป็นอะไรที่ทารุณพวกเราวัยยี่สิบต้นๆที่สังขารสี่สิบกว่าๆกันเอามากๆ

ตอนนั้นเราไปถึงหัวหินเป็นเวลาเที่ยงๆ จริงๆแล้วทุกคนก็หิวแต่ก็คิดกันว่าถ้ากินข้าวตอนนี้หน้าจะเมือกกว่าเดิม รูปที่ถ่ายก็น่าจะไม่สวย เลยตัดสินใจมุ่งสู่หาดและถ่ายรูปกันก่อน จากนั้นค่อยกินข้าวและนั่งยาวเพราะสังขารใกล้พังแล้ว

วันที่ไปเป็นวันเสาร์ก็รู้สึกว่าคนไม่เยอะเท่าไหร่นะ สามารถลงเล่นน้ำได้แบบสบายๆไม่เบียดเสียด สามารถจองเก้าอี้ชายหาดได้ด้วย แต่พวกเราแค่ลงหาดไปถ่ายรูปกันเลยไม่ได้จอง อากาศร้อนมากและแดดแรงมาก ใครจะมาก็เตือนว่าทาครีมกันแดดมาเถอะ (เราลืมทาเพราะรีบ สรุป..ผิวไหม้;-;)

และนี่คือผลงานรูปคู่ที่ต้องผลัดกันถ่ายเพราะมีกันอยู่แค่นี้ เป็นช่วงเวลาที่สนุกเพราะได้วิ่งเล่นเตะน้ำเป็นเด็กห้าขวบ แต่ก็ทรมานมากเช่นกันเพราะแดดแผดเผาจริงๆอย่าบอกใคร ประเด็นคือพวกเราไม่ได้คิดจะลงเล่นน้ำด้วย ทุกคนใส่รองเท้าอย่างดีมา เลยต้องถอดและหิ้วกระโตงกระเตงกันหมด ของเยอะมากเลยไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่ (ที่ทำไปเพราะอยากได้รูปสวยๆล้วนๆ รอบหน้าจะคีบแตะมาแล้ว ฮือ)

พอถ่ายรูปกันเสร็จก็ประมาณบ่ายกว่าๆ หลังจากทุกคนมีทั้งรูปเดียวรูปคู่รูปคี่กันไปสมใจแล้ว ก็ทำเอาหมดแรง..เลยหาร้านอาหารแถวนั้นแล้วก็นั่งกินยาวยันบ่ายสาม อาหารก็งั้นๆ เราไม่เน้นคุณภาพ เราเน้นแค่ว่าตอนนั้นมันว่างและนั่งยาวได้ สั่งปลากระพงทอดน้ำปลา หน่อไม้ฝรั่งผัดกุ้ง แล้วก็ต้มยำกุ้งน้ำข้นไป (โอ้โห..เขียนแล้วก็หิว)

สภาพแต่ละคนตอนนั้นคือไม่ไหวจริงๆพูดเลย มีความเพลียและอดนอนสูง การเดินทางโดยรถไฟมันไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆนะคะคุณกิตติ

จริงๆแล้วทริปนี้ไม่ได้มีเนื้อหามากมายอะไรเพราะแค่จองตั๋วรถไฟและนั่งตามๆเขามาก็จบแล้ว ไม่ได้ต้องแพลนอะไรมากมาย (แค่ต้องนั่งตูดแฉะในรถไฟเป็นเวลาสี่ชั่วโมง สบายมากแง)

พอบ่ายสามครึ่งพวกเราก็กลับขึ้นรถไฟอีกครั้ง เตรียมตัวนั่งตูดบานกันต่ออีกสี่ชั่วโมง ลืมบอกไปว่าก่อนหน้านี้พี่เจ้าหน้าที่เขาจะมีเดินแจกเมนูให้สั่งของฝาก+ก๋วยเตี๋ยวเอาไว้ทานตอนขากลับ พวกเราก็เลยสั่งไปคนละชามพร้อมกับห่อหมกปลาอินทรีย์อีกหนึ่งชุด ราคาไม่แพงมากและรสชาติอร่อยด้วย เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปไว้เพราะตอนนั้นหิวและเหนื่อยมาก (สรุปนี่ไม่ใช่ทริปถ่ายรูป..นี่คือทริปแดกจริงๆ)

จะว่าพวกเราคุณหนูติดหรูก็ได้นะแต่คุยกันไว้ว่านี้คงเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่จะมาขึ้นรถไฟนำเที่ยวชั้นประหยัด อย่างน้อยครั้งหน้าถ้าจะมารถไฟก็คงจะจองแบบปรับอากาศแล้ว เราไปอ่านรีวิวมาก็งงว่าทำไมคนอื่นเขาไม่เห็นบ่นเลย หรือเราจะไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นสายลุย? แต่มันทรมานจริงๆ..เนื่องจากรถไฟเรามันเป็นหัวจักรดีเซล ทำให้ฝุ่นเยอะมาก เยอะจนเสื้อสีขาวกลายเป็นเสื้อสีเทา (ไม่ได้โม้) บวกกับอากาศร้อนๆอาบอ้าวอีกทำให้มันเป็นสี่ชั่วโมงที่กล้ำกลืนสุดๆ ฮึก

สรุปโดยสั้นคือ..คิดว่ามันเป็นประสบการณ์ที่สนุกและตลกดี แต่ไม่เอาอีกแล้วล่ะค่ะ น้องนกขอบาย! แต่หากใครไม่เคยลองก็บอกเลยว่าต้องมาลองสักครั้งเพราะนี่แหละคือการเที่ยวแบบ local ที่แท้จริง! (แต่เตรียมตัวเตรียมใจดีๆหน่อยเด้อ ถือว่าน้องเตือนแล้วนะ)

และนี่คือรีวิวฉบับจริงใจและโลกไม่สวย

ไว้เจอกันใหม่ทริปหน้าเด้อ

ปล. จำไม่ได้ว่าฟิล์มที่ใช้ถ่ายคือฟิล์มอะไร ขอโต้ด