Day-7 : ex boyfriend

seungyounx dohyon 

“อ้าว มึงยังไม่ลบรูปพี่ชนม์อีกหรอ”

โด่งดังแทบจะหันขวับไปในทันทีที่ได้ยินไอ้เพื่อนจอมสอดนามว่า‘เพียว’โพล่งขึ้นมากลางกลุ่ม ขณะที่มือเล็กๆของมันก็กำลังไถแกลลอรี่ในโทรศัพท์เขาอย่างตื่นตาตื่นใจ

“เพียวมึงเปิดเหี้ยไรเนี่ย!”

เขาร้องเสียงหลงพลางคิดยื้อยุดแย่งโทรศัพท์คืนจากยอดนักเผือกของกลุ่มแต่เพียวมันก็ไวเหลือเกินที่พาร่างเล็กๆ ราวต้นหลิวพลิ้วลมของมันเอี้ยวตัวหลบหนีไปหลบอยู่หลังนายย้งเสียอย่างนั้นนายย้งเห็นเพื่อนตัวเล็กมาหลบหลังตัวเองขนาดนี้ก็หันมามองเขาดุๆ ทันที

อะไรกันนี่

กูกำลังโดนละเมิดความเป็นส่วนตัวนะ QAQ!!

เพียวที่ไถโทรศัพท์ของเขาอย่างเมามันแย้มรอยยิ้มคิกคักที่ฟังยังไงก็น่าหงุดหงิดจนอยากพรวดไปตบหัวสักทีสองทีแต่ติดอยู่ที่นายย้งเอาแต่จ้องเขาอย่างกับเป็นบอดี้การ์ดของเพียวโด่งดังคนนี้จึงทำได้แต่ยืนตัวลีบน้ำตาตกซดใบบัวบกแก้ช้ำในที่เพื่อนมองทะลุถึงข้างในเห็นไส้เห็นพุงไปหมดแล้ว

“ไหนมึงว่าเลิกกับพี่เขาแล้ว” หลังจากไถดูรูปจนพอใจเพียวก็เริ่มเค้นคำถามทันที

โด่งดังตั้งใจว่าเขาจะไม่พูดอะไรทั้งนั้นเพราะพี่มอสเคยสอนเขาไว้ว่า ‘คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดคุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด เพราะทุกคำที่พูดจะเป็นหลักฐานมัดใจคุณ!’ แต่เพราะเพียวก็คือโคเพียวยอดนักเผือกเมื่อร่วมมือกับย้งดี้การ์ดคู่หูของตัวเองแล้วโด่งดังคนนี้ก็จำต้องกล้ำกลืนน้ำตาตอบออกไปเสียงแผ่วว่า

“ก็เลิกแล้ว..”

“เลิกอะไรถึงยังมีรูปเขาไว้” ย้งว่า

เลิกแล้วจะเก็บรูปไว้ไม่ได้หรอฟ่ะ! QAQ

ข้างบนนั้นก็ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้นล่ะครับขืนตอบคู่หูนรกออกไปอย่างนี้มีหวังว่าโด่งดังคนนี้จะแย่แน่ๆ แย่หนักหนาเอาการความจริงที่เขายังเก็บรูปพี่ชนม์ไว้น่ะ.. ก็เพราะ.. ก็เพราะ..

ก็เพราะ!!!

“กูยังคิดถึงเค้าไง” QAQ!!!

ได้ยินคำตอบเป็นที่น่าพึงพอใจแล้วคู่หูนรกย้งเพียวก็เลิกคาดคั้นทันใด ตามมาด้วยฝ่ายฮีลลิ่งอย่างอึ่งกับชามที่เข้าชาร์จเขาทันทีโด่งดังหันไปซบเพื่อนสายฮีลลิ่งแล้วร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความเห็นใจและความยุติธรรมจากคู่หูแฝดนรก!

“เลิกกันมาจะสามปีละนะถามจริง” เพียวว่าท่าทางตกใจ

พูดแล้วจะร้องไห้

แต่วันที่เลิกกันนั้นเป็นความใจกากปากเก่งของเขาเอง เขาคนเดียวเขาล้วนๆ ด้วยฮอร์โมนวัยว้าวุ่นของตัวเองเลยโด่งดังคนนี้เลยพลั้งปากบอกเลิกพี่ชนม์แฟนคนแรกที่อายุห่างกันแปดปีไป แล้วนายพี่ชนม์มันก็ไปแล้วไปลับไม่หวนกลับมาด้วยนะ(ಥ﹏ಥ)

เวนเน้ย รั้งกันหน่อยได้ไหมนายพี่ชนม์

“ถึงว่า.. โด่งถึงไม่คบใครเลย”อึ่งว่าพลางซับหัวของตาตัวเองอย่างเห็นใจในความอาภัพของเขา

...

เขาควรจะซึ้งใจใช่ไหม?

เนื่องจากว่าอึ่งกับชามเป็นเพื่อนที่ได้รู้จักกันตอนเรียนมหาลัยแล้วต่างจากคู่หูนรกย้งเพียวที่เห็นตับไตไส้พุงกันมาแต่ละอ่อนน้อยวีรกรรมความหน้าด้านหน้าทนตามจีบคนที่อายุมากกว่าตัวเองแปดปีตอนอายุ 12 จึงไม่ได้ถูกเล่าขานออกไป ถ้าหากว่า..

เพียวมันจะไม่จับเข่านั่งเล่าเรื่องเขาให้เพื่อนฟังกลางคลาสเรียนแบบนี้!!

“คืองี้นะ โด่งมันน่ะมีแฟนตั้งแต่มอสอง”

“!!!!!!!!!!” อึ่ง&ชาม’s reaction

“แล้วเลิกกันตอนมอห้า” ย้งว่าเสียงเรียบ

“!!!!!!!!!!” อึ่ง&ชาม’s reaction

โด่งดังมองรีแอคชั่นของเพื่อนด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจะว่ายังไงดีคือเรื่องเล่าเท่าขี้มดแค่นี้กับรีแอคชั่นอลังการเหมือนดูฉากระเบิดภูเขาเผากระท่อมของอาหลองนั่นคืออะไร! ฮัลโหล!!คนเราควรจะมีรีแอคชั่นอย่างมีวิจารณญาณนะเพิ่ลๆ!!!

“จีบเองบอกเลิกเอง สุดยอดไปเลยครับโด่ง” T---T อึ่งว่าพลางปาดน้ำตา

“ว่าแต่ทำไมเลิกกันล่ะครับ” ชามถามขึ้นอย่างสงสัย

เพียวกับย้งหันขวับมาทันใด ประหนึ่งรอดูว่าเขาจะพูดไหมเพราะถ้าโด่งดังไม่พูด เพียวกับย้งก็จะพูดแทนนั่นเอง ซึ่งความจริงแล้วโด่งดังก็ไม่อยากให้ใครมารู้เหตุผลที่เขาเลิกกับนายพี่ชนม์สักเท่าไหร่หรอกนะเพราะมันเป็นเหตุผลที่งี่เง่าสุดๆย้อนเวลากลับไปได้เขาจะกลับไปตีตัวเองตอนนั้นด้วยซ้ำ T---T

          “ก็คือว่า-..” เพียวอ้าปากเกริ่นขึ้นมา แต่ก็ช้ากว่าเขาคนนี้ไปมาก!

          “ใครเล่าว่ากูเลิกกับแฟนยังไง กูจะปล่อยเบลอไม่ยอมติวให้เธออีกต่อไปเลย!”

โด่งดังประกาศประกาศิตอย่างฉับพลันเสียงดังฟังชัดด้วยศักดิ์ศรีของผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘TOP1’ ของคลาสนี้(อ้างอิงจากผลคะแนนสอบมิดเทอมล่าสุดที่ตรวจโดยอาจารย์อิ๊บ) ทั้งคลาสก็ได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเสียจนรอบตัวเงียบกริบและในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ทุกสายตาก็พุ่งตรงมาที่เขาเพียงผู้เดียว

          ชิบหอง กูมาเสียงดังอะไรในคลาสเรียน 60 คนเอ่ย..

          โด่งดังยิ้มแห้งๆก่อนตวัดสายตามองคู่หูนรกบวกสองเป็นสี่แล้วจดบัญชีคาดโทษไว้ในใจ ยังดีนะที่ทั้งคลาสนี้มีแต่เพื่อนในสาขาวิชาเท่านั้นไม่อยากนึกเลยว่ามันจะบรรลัยขนาดไหนถ้าอาจารย์เข้ามาได้ยินเข้าถือเป็นโชคดีของเขาไป

          แต่นายเพื่อนชามกลับขยับปากมุบมิบพูดอะไรสักอย่างสายตงสายตาดูเลิ่กลั่กไปหมด โด่งดังละอยากจะถามว่าอมอะไรไว้เพื่อนชาม! พูดออกมาสิ! พูดออกมา!!! ノಠ_ಠノ

    นอกจากชามแล้ว โด่งดังก็ยังพบว่าทั้งคลาสต่างจับจ้องเขาด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจ

          What???????

          น นี่อย่าบอกนะว่า!!!

          “นักศึกษาที่ยังยืนอยู่คนนั้น..ไม่ทราบว่าเห็นที่นี่เป็นตลาดหรือครับ”

          เสียงเย็นเยียบฟังแล้วดุดันประหนึ่งร็อตไวเลอร์ดังขึ้นผ่านลำโพงของห้อง

          ชิบหอง.. อาจารย์เข้าแล้ว..

          ม่างเง้ยT---T

          โด่งดังหลับตาลงตั้งสติเมื่อลืมตาขึ้นมาเขาเห็นสายตาทั้ง 59 คู่กำลังจ้องมาอย่างให้กำลังใจพูดเลยนะว่าเขาไม่นึกว่าอาจารย์วิชาภาษาและวัฒนธรรมที่มารับช่วงต่อจากอาจารย์อิ๊บจะโหดจัดปลัดบอกเบอร์นี้T---T

          ในสถานการณ์ที่เรากำลังเป็นที่สนใจของประชาชีนั้นท่านควรทำอย่างไรให้พวกเขาเลิกสนใจ?

ก.      ร้องไห้

ข.      ขอเข้าห้องน้ำ

ค.      แกล้งผีเข้า

ง.       อธิษฐานเอานะ

T---T

“จะเริ่มการเรียนได้หรือยังครับถ้ายังไม่พร้อมก็ต้องขอเชิญออกนอกห้องนะครับ เพราะผมถือว่าได้ทำข้อตกลงกับพวกคุณในชั่วโมงแรกของคลาสแล้ว”

ม่างเง้ย ข้อตกลงอะไรวะQAQ!!!!

ชั่วโมงแรกของคลาสวันนั้นโด่งดังคนนี้ก็ดันท้องเสียวิ่งเข้าห้องน้ำวุ่นแล้วไปจบที่นอนเปื่อยในตึกพยาบาล พูดแล้วก็เศร้าวันนั้นโดนสั่งห้ามกินหลายอย่างเลยเพราะช่วงท้องเสียคุณพยาบาลไม่ให้ทานอะไรเข้าไป!ทำไมนะทำไม โด่งดังคนนี้ถึงต้องเจอแต่เรื่อง ‘ร้า ย ร้ า ย’ T—T!

“หรือผมต้องมานั่งฟังเรื่องคุณกับแฟนเก่าคุณก่อนครับ”

อาจ๊านT—T พูดมาขนาดนี้กูจะกล้านั่งเรียนไม๊!!

อาจเพราะเพียวกับย้งสงสารเลยเตะตัดขาโด่งดังคนนี้อย่างว่องไวและดึงให้เขานั่งลงเรียนโดยพลันฮือ กุขอบคุณพวกมึงนะเพื่อนเวน อิเหี้ยเพื่อนแท้ เพื่อนตาย เพื่อนไว้ลายเพื่อนสู้ๆ!

“อิโด่งมึงตั้งสตินะ” เพียวกระซิบบอกเขาที่ยังคงก้มหน้าก้มตาไว้อาลัยกับชะตากรรมของตัวเองในวันนี้โด่งดังแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความอับอายปนสมเพชตัวเอง ม่างเง้ยT—T

แต่ก็ซึ้งใจว่ะ เพื่อนเป็นห่วงเราขนาดนี้T—T

“โด่งอยากแกล้งผีเข้าไหม” ย้งถาม

โด่งดังขมวดคิ้วกับข้อเสนอแนะของนายย้ง ถามว่าเขาอายมากไหมก็คือกูก็อายนะที่มีโมเม้นแบบน่าอายในคลาสเรียนงี้แต่ไม่ต้องถึงขั้นใช้มาตรการสูงสุดหรือเปล่าเอ่ยเพื่อนย้งโด่งดังได้แต่สบสายตาตอบย้งไปผ่านทางกระแสจิต

... ย้ง’s reaction

ถือว่าย้งรับรู้และเข้าใจแล้วก็แล้วกันนะเอวฺรี่วัน

เอาล่ะ.. ต่อให้อายแค่ไหนก็คงต้องอายคอนแทคกับอาจารย์คนใหม่ไว้บ้างจากนั้นก็ค่อยคิดหาหนทางล้างบาปของตัวเองด้วยการประพฤติตัวเป็นนักศึกษาที่ดีเผื่อความผิดในครั้งนี้จะถูกชะล้างให้เบาบางลงไปบ้า-..

“...”

“...”

ทันทีที่ได้ฤกษ์หันไปสบสายตาอาจารย์ในรายวิชานี้แล้ว..ก็เกิดการเดดแอร์ระหว่างเขากับคนที่อยู่ในตำแหน่งอาจารย์ในทันที โด่งดังสบสายตาคมกริบหลังเลนส์แว่นตาปริบแม้จะกระพริบตาถี่ๆ เพื่อเช็คว่าเขาเกิดอาการหลอนไปเองแบบทุกทีหรือเปล่าแต่ก็ปรากฏว่าคนที่อยู่ตรงนี้คือคนจริงๆ ไม่ใช่ภาพหลอนจากสมองของเขาแต่อย่างใด

“...”

“...”

เขาว่าเขาเริ่มเข้าใจดายอิ้งแมสเสจจากย้งเพียวแล้วว่าหมายถึงอะไร

เพราะอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ก็คือนายพี่ชนม์แฟนเก่าเขาไงว้อย!!!!!

โด่งดังควักยาดมจากมือนายอึ่งมาสูดจนแทบจะทิ่มรูจมูกของตัวเองบางทีเขาอาจจะสร้างภาพหลอนซ้อนกันอีกทีก็ได้ยาดมตราโป๊ยเซียนเพื่อนยากต้องดึงสติเขากลับมาได้แน่ๆ!

แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่านายพี่ชนม์แฟนเก่าของเขาที่เลิกรากันไปเมื่อสามปีก่อนกำลังยืนอยู่หน้าดุเหมือนหมาในมาดของอาจารย์ของเขาในตอนนี้ม่างเง้ย อะไรจะโลกกลมขนาดนี้วะ บทจะหายก็หายไปตลอดสามปี บทจะเจอก็เจอกันง่ายๆ อย่างนี้เลยนะQAQ!!!

แกล้งชักตอนนี้จะทันไหมวะ!

“ไม่น่าทันนะ” ย้งหันมาตอบเสียงเรียบ

“...”

อิย้ง อิกระแสจิตไม่คงที่ อิคนไม่มั่นคง!!!

ที่น่ากลัวกว่านั้น..

อาจารย์นายพี่ชนม์มันเข้าห้องตอนไหน!!! ได้ทันฟังประโยคกากๆ จากปากเขาคนนี้หรือไม่!!!

“เต็มสองหู” ย้งว่าเสียงเรียบ

“...”

โอเค..

ข้าพเจ้าขอลาทุกคนเพียงเท่านี้

แอ่ก!

เรื่องเศร้าวันนี้คือโด่งดังคนนี้ไม่สามารถถอนรายวิชานี้ได้หลังจากที่ได้ก่ายหน้าผากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วก็ดีไปปรึกษาอาจารย์พ่อแล้วก็ดี สอบถามฝ่ายทะเบียนแล้วก็ด้วย เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่ถอนรายวิชานี้กลางคันเนื่องจากมันเป็นรายวิชาบังคับและเขาก็เรียนไปกลางเทอมแล้ว ถึงถอนรายวิชาไปก็ต้องลงเรียนใหม่ในปีการศึกษาหน้า ทั้งนี้มันก็หมดเวลาถอนรายวิชาในเว็บไซต์มหาวิทยาลัยแล้วด้วยถ้าโด่งดังคนนี้ยืนกรานประสงค์จะถอนรายวิชานี้จริงๆ ฝ่ายทะเบียนก็แนะนำมาว่าเขาต้องไปขอลายเซ็นจากอาจารย์ในรายวิชา(ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากนายพี่ชนม์) และลายเซ็นอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างอาจารย์พ่ออีก ดำเนินเอกสารกันวุ่นวายไปหมด

ทำไมนะทำไม..

ทำไมจารย์อิ๊บต้องลาคลอดตอนกลางเทอมแล้วอาจารย์นายพี่ชนม์ต้องมารับช่วงต่อด้วย

บ้าบอที่สุดT—T

“น่าสงสารโด่งเขานะครับ.. จู่ๆได้กลับมาเรียนกับแฟนเก่าเฉยเลย” T---Tอึ่งว่าพลางปาดน้ำตา

“ขอบใจที่สงสารกูกันนะเพื่อน..” ว่าจะพูดอะไรซึ้งๆอีกสักประโยคถ้าสายตาไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของ ‘อาจารย์คนนั้น’ เสียก่อน

“อ้าวโด่ง มุดใต้โต๊ะทำไมครับ”

อิเพื่อนอึ่งT—T มึงจาแหกปากทำไมเอ่ย

‘อาจารย์คนนั้น’ ชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อยนัยน์ตาคมกริบหลังเลนส์แว่นปรายมองทางนี้สักพักราวกับว่ากำลังชั่งใจ ไม่นานเจ้าของเรียวขายาวก็ก้าวเดินต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักประโยคเดียว

เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย.. ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่-.. แค่กๆ

“โหโด่ง เขาดูเย็นชามากเลย” T---T อึ่งว่าพลางกัดผ้าเช็ดหน้าอย่างหวาดหวั่นชามดึงผ้าเช็ดหน้าออก สีหน้าแลดูจะรังเกียจเล็กน้อยถึงปานกลางจนถึงมากและมากที่สุด!

“อย่าเที่ยวกัดผ้าเช็ดหน้าใครต่อใครไปทั่วสิอึ่ง”

โด่งดังทิ้งหัวซบลงบนไหล่นายอึ่งด้วยหัวโล่งโปร่งคิดไม่ออกเลยว่าหลังจากนี้เขาจะทำตัวอย่างไรตอนเข้าเรียนในวิชานี้ที่เรียนสัปดาห์ละวันก็จริงแต่ก็ยาวไปสามชั่วโมงจุกๆทั้งยังมีเรื่องพฤติกรรมชอบนั่งหน้าสุดเพื่อจะได้จ้องหน้าจอสะดวกและชอบจ้องหน้าอาจารย์ตอนเลคเชอร์นั่นอีกถ้าย้ายไปเรียนข้างหลังเขาต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆ

ม่างเง้ย หรือแค่เรียนๆ ไปไม่ต้องจ้องหน้าอาจารย์นายพี่ชนม์ดีวะให้เขาเป็นแค่ข้อยกเว้นก็พอ

แต่ไม่ได้ป่ะถ้าไม่มองหน้าอาจารย์ตอนกำลังเลคเชอร์แล้วโด่งดังรู้สึกเหมือนรับสารออกมาไม่เต็มที่ทั้งดูเหมือนไม่ได้มีรีแอคชั่นต่อการสอนของอาจารย์อีก เขากลัวอาจารย์เสียกำลังใจT—T

ขณะที่กำลังคิดวุ่นวายเกี่ยวกับการเรียนของตัวเองในสัปดาห์ถัดไปเพียวก็โพล่งขึ้นมาว่า

“ถ้ากูเป็นอาจารย์พี่ชนม์กูก็เย็นชาอ่ะ เผลอๆ ให้ติดเอฟแม่ง”

โด่งดังตวัดสายตามองเพื่อนตัวเล็กอย่างท้อแท้

นายพี่ชนม์คงแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกละน่า.. ใช่ไม๊ T—T

“แบบนี้โด่งต้องเล่าให้ฟังแล้วนะครับว่าทำไมถึงเลิกกัน”อึ่งว่าพลางสูดน้ำมูกอีกฟึ้ดหนึ่ง

โด่งดังมองเพื่อนๆที่ใคร่สงสัยในเรื่องราวความเป็นมาระหว่างเขากับนายพี่ชนม์(ที่ตอนนี้อัพเกรดเป็นอาจารย์ชนม์) ความจริงมันก็น่าอายเล็กๆที่ต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง

“ก็อย่างที่เพียวกับย้งเล่าว่ากูเป็นแฟนนายพี่ชนม์ตอนกูอยู่มอสองจริงๆ..”

“มึงต้องบอกด้วยสิว่ามึงตามจีบเขาตั้งแต่ปอหก” เพียวแย้ง

“!!!!!!!!!!” อึ่ง&ชาม’s reaction

“...”

“ตอนนั้นพี่ชนม์อยู่ปีสอง” นายย้งว่า

“เป็นพี่รหัสพี่เจนพี่ชายโด่งมันด้วย” เพียวเสริม

“!!!!!!!!!!” อึ่ง&ชาม’s reaction

“...”

สองคู่หูนรกย้งเพียวนี่มันเข้าขากันดีเหลือเกินนะ

โด่งดังกระแอมไอเล็กน้อยพลางหันหน้าหนีสายตาที่ตกอกตกใจสะเทือนอารมณ์ประหนึ่งคุณแม่ที่รู้ความจริงที่ลูกของตัวเองกำลังปิดบังมาตลอดของอึ่งกับสายตาที่สุดแสนจะเหลือเชื่ออัศจรรย์ล้ำโลกของชามส่วนคู่หูย้งเพียวก็ได้แต่ยิ้มแย้มแล้วส่งสายตาบอกว่าเขา ‘ไม่ต้องเกรงใจ เพื่อนกันๆ’

...

มีหน่วยงานไหนพอจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือโด่งดังคนนี้ได้บ้าง..

“แล้วทำไมเลิกกันละครับ” ชามเอ่ยถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ข้ามขั้นไปหรือเปล่าครับชาม!” T---T!! อึ่งว่าพลางกลั้นน้ำตาไว้

ชามมีสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“เอาแค่ใจความสำคัญก็พอครับ”

คราวนี้ทุกคนเงียบแล้วหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน โด่งดังเลิ่กลั่กเล็กน้อยเขาคิดว่าเหตุผลที่เลิกกันไปจริงๆ แล้วนั้นค่อนข้างมาจากหลายปัจจัย..โด่งดังเองก็ไม่รู้ว่าควรนำเหตุผลข้อไหนมาแจกแจงให้เพื่อนฟังดีว่าทำไมเขาถึงบอกเลิกนายพี่ชนม์ไปทั้งๆ ที่ก็เป็นเขาอีกเหมือนกันที่เป็นฝ่ายจีบนายพี่ชนม์ก่อนด้วยซ้ำ

“เคยรู้สึกเหมือนเราพยายามอยู่คนเดียวป่าววะ..ตอนนั้นคงคิดแบบนั้นมั้ง”

เขาตอบออกไปแล้วหัวเราะแฮะๆ ออกมาแก้เก้อย้งเพียวอึ่งชามมองเขาเงียบๆ ไม่ได้พูดแซวเล่นอย่างทุกทีนั่นมันทำให้โด่งดังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จนเขาต้องอธิบายเพิ่มขึ้นมาอีกว่า

“แล้วก็..น่าจะเป็นเรื่องวุฒิภาวะความต่างของวัยด้วย.. นิสัยก็ต่างกัน..มันเลยไปไม่รอดมั้ง”

อึ่งมองหน้าเขานิ่งก่อนจะพรวดเข้ามากอดเข้าพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นสาย

“โฮฮ ทำไมโด่งถึงน่าสงสารขนาดนี้ครับ อะฮึกพึ้กT^T!!”

ขอโทษนะ เสียงสะอื้นแบบนี้ใครมันเป็นคนคิดวะ

โด่งดังหัวเราะออกมา

“ช่างเหอะ เลิกมาสามปีแล้ว”

“แต่มึงไม่เคยลบรูปเขาเลยนะ” ย้งว่าเสียงเรียบ

“...” โด่งดังเงียบไป

นายย้งนี่มันก็พูดจี้ใจคนเก่งเหลือเกินนะ

เขาไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเป็นเขาเองที่หมา แม้จะเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนเองแต่ก็เป็นฝ่ายที่ร้องไห้หนักเองจนน้ำหนักลดไปสองขีดเขาร้องไห้เหมือนหมา คิดแล้วก็ทุเรศลูกกะตาจริงๆน่าจะร้องไห้ออกมาให้เป็นผู้เป็นคนสักหน่อย เฮ้อ

อึ่งที่ตอนนี้รับบทเป็นแม่นกคอยกางปีกปกป้องลูกตัวน้อยก็โพล่งขึ้นฉับพลันจนย้งที่ปกติมักมีอารมณ์และสีหน้าราบเรียบเป็นไม้บรรทัดยังต้องสะดุ้งตกใจ

“หยุดเลยครับ! จะให้โด่งที่น่าสงสารต้องดูน่าสมเพชเวทนาขนาดไหนครับผมน่ะ!!! จะไม่สนับสนุนให้โด่งต้องไปตามง้ออาจารย์เองหรอกนะครับ!บอกเลิกเขาก่อนแล้วกลับไปจีบเขาใหม่นี่มันหมาสิ้นดี! หมาตายรังด้วย!!!!”

ไม่ต้องย้ำก็ได้ไหมนายอึ่ง ได้ยินเต็มสองหูแล้วว่ากูมันหมา โฮกก T—T

“งั้นต้องลบรูปเขาดิวะ” เพียวว่า

โด่งดังส่ายหน้าเขาคิดว่ามันไม่มีเหตุผลที่เขาต้องลบรูปนายพี่ชนม์ออกไปเลยแม้แต่นิด แม้เราจะเลิกกันจริงแต่ตอนที่คบกันมันก็ไม่ได้แย่จนต้องลบรูปไปสักหน่อย จะว่าโด่งดังคนนี้แถก็ได้แต่ต่อให้เมมเต็มเขาก็จะไม่ลบ!!เขายอมลบรูปตัวเองทิ้งซะดีกว่า

นี่เขาก็ไม่ได้เจ็บๆ อะไรหรอกนะ คน ‘มูฟออน’ ได้แล้ว ของแค่นี้ไม่ระคายผิวหรอกบอกเลย

“เนี่ยมันดื้อย้ง” เพียวหันไปฟ้องคู่หูของตัวเอง

ย้งไม่ได้ว่าอะไรเพื่อนที่มักนิ่งเงียบได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

“ช่างเถอะเพียว มันก็รักของมันมาแปดปีแล้ว”

โด่งดังหันขวับ!

“กู ‘มูฟออน’ แล้ว”

“มูฟเป็นรูปหม้อชาบูสิมึงน่ะ” ย้งว่าแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“สามปีก่อนใครร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายเอ่ย” เพียวโต้กลับมาเสริมทัพ

คู่หูนรกนี่มันนรกจริงๆ แต่เขาจะไม่ตอบโต้!

คนอย่างโด่งดัง ‘ไม่เจ็บ’ หรอกนะ!!

อึ่งถึงกับต้องสั่งน้ำมูกออกมาฟื้ดใหญ่เพราะน้ำตาล็อตต่อไปจ่อคิวรอไหลแล้วโด่งดังมองเพื่อนแต่ละคนอย่างนึกปวดหัวไม่รู้ว่าอะไรดึงดูดให้บุคคลเหล่านี้กลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันได้

น่าปวดหัวจริงๆ

กว่าจะปลอบให้อึ่งหยุดร้องไห้ได้ก็ผ่านไปพักใหญ่ไม่รู้ว่าอึ่งมันมีสวิตสลับร่างอัตโนมัติหรือเปล่านะแต่หลังร้องไห้ออกมาจนหนำอกหนำใจแล้วอึ่งก็จะมีความคิดความอ่านที่โตขึ้นมาสามระดับและจะลดลงไปเท่าเดิมหลังจากนั้นอีก 3 ชั่วโมง

แน่นอนว่าผู้ที่สังเกตอาการนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่นายย้งจีเนียสประจำแก๊ง!

อึ่งที่อัพเกรดเป็นคนจีเนียสสามระดับหลังร้องไห้อย่างหนักหน่วงจ้องหน้าเขาอย่างมุ่งมั่น!

“โด่ง!! ถ้าโด่งยังชอบอาจารย์จริงๆโด่งก็ยอมหมาไปง้ออาจารย์เถอะ!!!!!”

“...”

เมื่อกี้หมาตัวไหนบอกว่าเขาจะเป็นหมาตายรัง ห้ามเขากลับไปนะ..

“อิโด่งหรอจะกล้ากลับไปง้อขนาดจะขอถอนรายวิชามันยังไม่กล้าเจอหน้าเลย” เพียวว่า

“นั่นสิครับ.. ไปพบอาจารย์พ่อก็แล้ว ถามฝ่ายทะเบียนก็แล้วแต่ไม่ไปถามอาจารย์ประจำรายวิชาเลย” ชามออกความเห็นอาจเพราะความเห็นชามมันถูกใจเพียวมาก เพียวถึงหันไปพูดว่า ‘ใช่ม้ะๆๆๆ’ ไม่หยุด

โด่งดังได้ฟังดังนั้นแล้วก็เดือดปุดๆเหมือนมาม่าที่พี่เจนต้มในหม้อ!

“ทำไม! คนอย่างโด่งดังไม่กลัวหรอกนะ นายพี่ชนม์หรอก็มาเด่ะ!”

ประกาศจุดยืนชัดเจนจนเพื่อนๆ ถึงกับเงียบไปนี่มันรู้สึกดีจริงๆ

แต่นอกจากจะเงียบจนผิดปกติแล้ว อยู่ๆ นายอึ่งก็กลับไปเป็นคนเจ้าน้ำตาอีกครั้งแม้กระทั่งชามเองก็ด้วย ส่วนคู่หูย้งเพียวกลับยกยิ้มกริ่มอย่างพออกพอใจโด่งดังรู้สึกเย็นวาบจากข้างหลังตั้งแต่หัวจรดเท้าไอ้ความรู้สึกเย็นเยียบเหมือนตอนอยู่ในห้องเรียนนี่มันอะไรนะโคตรหลอนชิบหองเลยเวนเน้ย

“ได้ยินอาจารย์สุกฤษฎิ์ทักมาว่ามีนักศึกษาต้องการถอนรายวิชาดูเหมือนจะชื่อโด่งดังนะครับ”

น้ำเสียงดุดันที่สุดแสนจะคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังโด่งดังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

พ่อแก้วแม่แก้วและพี่เจนคนดีศรีโลกาช่วยโด่งด้วย  

อย่าเชียว อย่าเป็นนายพี่ชนม์เลยเชียวนะ

“แต่ยังไม่เห็นนักศึกษาคนที่ว่าเข้ามาพบผมเพื่อพูดคุยเรื่องนี้เลย”

เจ้าของน้ำเสียงดุดันยังกล่าวต่อไปอีกว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่ายังเป็นนักศึกษาในรายวิชานี้.. ในฐานะที่เรียนภาษาและวัฒนธรรมมาคุณควรทบทวนความรู้ที่เรียนด้วยนะครับว่าการเอ่ยเรียกขานบุคคลในสังคมไทยประกอบด้วยปัจจัยใดบ้าง”

“...”

“อาจารย์อัปสราบอกว่าคุณเป็นคนที่น่าสนใจ..แต่ข้อมูลแค่นี้คุณยังจำไม่ได้เลยนะ?”

ม่างเง้ย กางตำรามาตบหน้ากุเลยเถอะแบบนี้T—T

คู่หูย้งเพียวกำลังกลั้นขำสุดชีวิต ส่วนนายอึ่งสูดปากเจ็บจี๊ดแทนเขาก็น้ำตาไหลแหมะๆ จนต้องใช้แขนเสื้อนักศึกษามาซับน้ำตาของตัวเองชามเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเพราะไม่กล้าสบตาอาจารย์นายพี่ชนม์ที่ดุเก่งมากเหมือนโกรธใครมาไม่ต้องบอกว่าโกรธโด่งดังคนนี้นะ โด่งรู้ดี T—T

“ขอโทษที่ทำกริยาและใช้วาจาไม่เหมาะสมนะครับ”

เขาว่าเสียงแผ่ว และยังไม่กล้าหันหน้าไปหานายพี่ชนม์

“โด่งครับ” T---Tอึ่งเรียกแล้วบุ้ยใบ้ไปทางข้างหลัง ก่อนจะปล่อยโฮมาอีกระลอก

นายพี่ชนม์มุง ไม่เจอกันสามปีดุขนาดนี้เลยหรอวะT—T!!

“เวลาขอโทษผู้ใหญ่ก็หันหน้ามาขอโทษครับหันหลังให้แบบนี้คุณขอโทษใครครับ?”

โดนไปอีกดอก

โด่งดังหันหน้ามาแล้วขอโทษอีกฝ่ายซ้ำ

“ขอโทษครับที่เสียมารยาทแล้วไม่รู้จักนำความรู้ในห้องเรียนมาใช้”

พูดจบเขาก็นึกได้ว่ามันฟังดูเหมือนเขาประชดนายพี่ชนม์ไปหรือเปล่าวะแต่ไม่นะ โด่งดังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น T—T ใต้เท้าโปรดรักษาพระวรกายอย่ากริ้วโด่งดังคนนี้ไปเลย!!

“...”

“...”

“ถ้าเปลี่ยนใจอยากถอนรายวิชาเมื่อไรก็แวะมารับใบถอนได้เลยครับผมเซ็นไว้ให้แล้ว”

“...”

“แต่ขอแจ้งให้ทราบว่าปีการศึกษาถัดไปผมก็ยังสอนรายวิชานี้ครับ”

“อ้อครับ.. ไม่กลับไปเรียนใหม่หรอกครับ”

ม่างเง้ย พูดขนาดนี้กูจะกล้าถอนหรอวะ

“แล้วจะคอยดูนะครับ”

ไม่ต้องมาดู๊! มีอะไรทำก็ทำไปเถอะอาจารย์!! T—T

อาจารย์นายพี่ชนม์น่าจะไปแล้ว โด่งดังมองรีแอคชั่นของเพื่อนๆ ที่ดูจะมีท่าทีเป็นปกติกันแล้วอย่างนึกโล่งอกโล่งใจนายพี่ชนม์เวอร์ชั่นอัพเกรดเป็นอาจารย์นี่มันรุนแรงเกินต้านรับได้ไหวจริงๆ!

“ไม่ปอดเลยนะตะกี้” เพียวแซวด้วยน้ำเสียงกลั้วขำ

โด่งดังหน้าหงิก อยากตะโกนออกไปดังๆ ว่า แต่กุไม่ขำ โกรธมากบอกเลย แต่ทำแบบนั้นก็รังจะทำให้เส้นเสียงเขาพังไปเปล่าๆคนที่เพิ่งโดนอาจารย์(ที่เป็นแฟนเก่า)ตำหนิไปเมื่อครู่นี้จึงได้แต่นั่งจุมปุกอย่างหงุดหงิดปนๆกับพยายามทำให้หัวใจเลิกเต้นเร็วสักที

บ้าบอมาก มาใจเต้นตอนโดนดุเนี่ยนะตัวกู

เรื่องนี้ต้องเหยียบให้มิด!

“โกรธกุเฉย มึงไม่สังเกตอาจารย์เองอ่ะ” อาจเพราะเขากำลังนิ่งคิดไม่ได้ต่อปากต่อคำเพียวออกไปอย่างทุกที เพียวจึงเข้าใจว่าเขาน่าจะโกรธจริงๆ

“ก็ใครจะรู้!” เอาจริงๆก็แอบโกรธนิดๆ ที่เพื่อนไม่มีสะกิดเตือนกันหน่อยเลยสักคน

สงสัยต้องประชุมคุยกันเรื่องโค้ดลับและการส่งซิกเมื่อนายพี่ชนม์โผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัว

“แล้วจะจีบไหม”

ย้งเอ่ยปากถามขึ้นด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติประหนึ่งว่ากำลังไถ่ถามเรื่องดินฟ้าอากาศโด่งดังละอยากจะถามนายย้งออกไปว่าได้เห็นฉากที่เขาโดนดุเมื่อตะกี้นี้ไหม!!ถ้าเห็นฉากนั้นแล้วยังกล้ามาถามเขาได้ลงคอหรือว่าเขาจะจีบนายพี่ชนม์อีกหรือเปล่า!

หรือย้งจะรู้ว่าเราใจเต้นเร็ว!!

บ้าบอไปแล้ว!! เราก็ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกไปเลยนะ!!

“ไม่จีบว้อย!!! บ้าป่ะมาจีบจารย์!!!!”

ตอบกลับออกไปด้วยท่าทีที่เป็นปกติมากๆ คงไม่มีใครรู้หรอกนะว่าโด่งดังกำลังใจเต้น!

“อาการมึงออกเถอะนายโด่ง” เพียวว่า ท่าทางดูหมั่นไส้กันมากๆ

เห้ยบ้าป่ะ ใครอาการออกกัน!!

“มึงจะยัดเยียดโมเม้นไม่ได้นะนายเพียว”

เพียวหัวเราะ

“มึงเสียงดังอ่ะ คนเค้ารู้หมดแล้วมั้งว่ามึงชอบกินคนแก่กว่า”

“ไม่กินว้อย!” โด่งดังถลึงตาตอบกลับไปด้วยท่าทีที่เป็นปกติที่สุด!

บ้าบอไปแล้ว โด่งดังก็คิดว่าเขาไม่ได้แสดงท่าทีกระโตกกระตากหรือพิรุธอะไรออกไปเลยแม้แต่นิดนี่ต้องเป็นแผนหลอกให้เขาตายใจแน่ๆ นายเพียวนี่ร้ายจริงๆเสียแรงที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปอหนึ่ง เ พื่ อ น รั ก เ พื่ อ น ร้ า ย

“ลืมไปว่าอาจารย์พี่ชนม์เขา..” เพียวว่าเสียงยานคล้ายกำลังปั่นประสาทมุมปากยกยิ้ม แต่ด้วยโด่งดังไม่ได้เป็นคนมีพิรุธอะไรชัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วบอกเลยว่าแผนตื้นๆ แบบนี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอกนะ

“เพียวอย่าปั่น กูไม่ได้กลัวหรอกนะถ้ามึงจะบอกว่า ‘นายคนนั้น’ เป็นฝ่ายกินกู แผนตื้นๆแค่นี้ไม่ทำให้จิตใจที่แข็งแกร่งประดุจหินผาคริสตัลเคลียร์ของกุสั่นคลอนแม้แต่นิดไม่เลยแม้แต่น้อย!”

หึ.. แผนหลอกเด็กแบบนั้นทำอะไร ‘โด่งดัง’ ไม่ได้!!

RE M E M B E R !!!!!!!

คู่หูเพียวย้งหลุดขำก๊าก ตัดภาพไปทางนายอึ่งที่ตอนนี้ได้แต่พยายามเอาหน้ามุดกระเป๋าขณะที่นายชามกำลังเอาชี้ทมาปิดหน้าปิดตาตัวเองแล้วโด่งดังก็ตระหนักได้ว่านี่มันผิดปกติ มีอะไรเอเร่อะ(ERROR) อย่างนั้นหรอ!!!

อาจเพราะเพียวสังเวชใจกับท่าทางโง่งมของเพื่อนตัวโตที่เหมือนมันจะโตแค่ตัวหัวสมองถูกสต๊าฟไว้ที่อายุ 17 ตลอดกาลแล้วไซร้นายเพียวจึงเอ่ยปากเล่าบอกบุญเขาว่า

“ลืมไปว่าอาจารย์ชนม์ยังไม่ไป.. ยืนคุยกับอาจารย์พ่อตรงนั้นเอง”

“...”

โด่งดังรู้สึกเหมือนโล่กกำลังถล่มตรงหน้า

“มึงพูดเสียงดังขนาดนี้.. คิดว่าเขาน่าจะได้ยินนะ”

ชีวิตกู.. จบสิ้นแล้ว

แอ่ก!