บางครั้งมันก็เกินกว่าจะควบคุม

คลับคล้ายว่าตัวของเขาชักจะควบคุมไม่ไหว

ตัวตนของเขา ความริษยาของตัวเขาที่กำลังเจริญงอกงามจากเศษซากกลีบไม้ขาวที่เขาได้เผลอพลั้งเหยียบย่ำมันไปโดยไม่รู้ตัว แทฮยองรูัสึกถึงมันมากขึ้นในวันที่ความรู้สึกเริ่มขยายขอบเขตกว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด มันมากมายเหลือคณานับ  

มือคว้าหยิบแปรง จุ่มลง เริ่มปาด สะบัดซ้ำ ทับถมกันไปมา สาดซัดมันจนกว่าสีเดิมที่มีจะหายไป

จนกว่าคิมแทฮยองจะ        ,

"แทแทเป็นอะไรน่ะ?"

คิมซอกจินปรากฏตัวขึ้นตรงนั้น หน้าประตูห้องศิลปะ แทฮยองแค่ตกใจนิดหน่อย เขามองเฟรมผ้าใบที่ถูกละเลงเละจนแทบไม่เหลือเค้าโครงใดๆก่อนหน้า ก้มมองมือที่เปรอะเปื้อน มองพื้นกระเบื้องสีขาวที่เปรอะเลอะคราบสี แทฮยองสะดุ้งเมื่อสัมผัสของสัมผัสของน้ำหนักที่แสนคุ้นเคยกำลังเช็ดคราบบางอย่างที่แทฮยองคิดว่ามันคงเป็นคราบสีออกอย่างเบามือ

แทฮยองลอบมองสีหน้าของคนที่ตัวเล็กกว่า นัยน์ตาคมมองสบความกังวลที่ฉายแววผ่านนัยน์ตากลมคู่มองคิ้วที่ขมวดมุ่น มองความเม้นแน่นของเส้นริมฝีปากอิ่ม มันคือสิ่งที่แทฮยองไม่เคยอยากให้เกิดขึ้น

แทฮยองยิ้ม และรู้ดีว่ามันจอมปลอม แต่หน้ากากเริ่มปริร้าวเต็มที ณ ช่วงเวลาที่หอคอยแห่งบาเบลที่กำลังล่มสลาย

วันนั้นพวกเขาไม่ได้กลับบ้านด้วยกัน คิมซอกจินถูกจอนจองกุกเรียกไปทีหนึ่งหลังเลิกเรียน ท่ามกลางบรรยากาศในห้องชมรมบอร์ดเกมของซอกจินและจองกุก แสงอาทิตย์สีส้มยามเย็นสาดย้อมสีห้องให้สวยงามเหมือนภาพถ่าย ม่านพัดตามสายลมที่พัดพากลีบดอกต้นเชอรี่เข้ามาในห้อง

แทฮยองรู้ดีมันจะเกิดอะไรขึ้น

"จินฮยอง"

สัตว์ร้ายในตัวร้ายกาจเพียงไหนแทฮยองรู้ดี มันครอบงำทุกอย่างทั้งความนึกคิดและสติด้วยเจตจำนงเดียวคือ

นัยน์ตาคมเบิกกว้าง หันมองสบใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะตนเอง แทฮยองค่อยคลายแรงลง มองร่องรอยแดงที่เริ่มจะม่วงช้ำด้วยสายตาวูบไหว เสียงของเขาหายไป มือเรียวสั่นระริก นัยน์ตาวูบไหวคลอคลองเมื่อสบนัยน์ตากลมคู่ที่รักที่สุดที่ฉายแววไม่เข้าใจ แต่กระนั้น,ซอกจินกลับยื่นมือมาประคับประคองใบหน้าของแทฮยองไว้ 

"เป็นอะไรไปเหรอแทแท?"

ชื่อของเขาที่ซอกจินเรียกฟังดูอ่อนโยน น้ำหนักของปลายนิ้วโป้งที่กดเกลี่ยแผ่วเบาที่ข้างแก้มช่างนุ่มนวล แทฮยองปิดเปลือกตาลงแน่น เมื่อก้อนเนื้อบีบรัดจนปวดไปทั้งอก ก้มหน้าลงเมื่อรู้สึกความร้อนผ่าวที่ขอบตา

แทฮยองเพิ่งรู้ว่า,สัตย์ร้ายก็ร้องไห้เป็น.