[SF] U&I
Gengre; Comedy(?) |Double Drabble
Pairing;Kim Taehyung*Kim Seokjin
Rate;13
Note: fictober but not october anymore
มันคงสนุก ถ้าเขาได้เต้น ได้ดื่ม ได้ปลดปล่อย
แต่เปล่า,วันนี้คิมแทฮยองแค่วางบทเพื่อนแสนดีมา คุมลูกชายไหล่กว้างแทน ลูกชายวัยคะนองที่คึกคักอยากมาสังสรรค์ในโลกยามวิกาลสักครั้งต่างหาก.
“โว้ววววววว วู้วววววววววว”
“Let get it!!!”
ถามจริง?คิมซอกจิน,เอ็งเป็นบ้าอะไรวะ?
x
“แทแท! อยากไปปาร์ตี้ของพวกชูก้าอ่ะ!”
Suga หรือ มินยุนกิ แรปเปอร์ใต้ดินชื่อดัง รุกกี้หน้าใหม่ที่ใครๆก็พูดถึง แถมพ่วงท้ายด้วยตำแหน่งดีเจประจำโรงเรียนของพวกเขา เรียกง่ายๆก็คือ ไม่มีใครในเชตเมืองของพวกเขาที่ไม่รู้จัก เสียงทุ้มห้าว วิธีการพูดจาที่ห้วนสั้นแต่เนิบจนรู้สึกเนือย แต่ทว่าได้จับไมค์แล้วนั้นเผ็ดปร่า ดุดัน เสน่ห์ของเสียงห้าวที่ทุ้มต่ำ มันเร่าร้อน เร่งเร้าโสตประสาทจนแทบไหม้สวนทางกับชื่อที่ฟังดูน่ารักนั่น ยิ่งประกอบกับรูปลักษณ์ตัวเล็ก ผิวขาวจัด ฟังคล้ายเหมือนจะน่ารัก แต่เพราะนัยน์ตาเรียวๆนั้นคมดุจนเรียกว่าน่ารักไม่ลง
นั่นล่ะคือ มินชูก้า อนาคตพีดีนิมมือทอง
คิมแทฮยองเงยหน้าจากมังงะวันพีชที่ค้างไว้ คุณเพื่อนผู้น่ารักที่สุดในโลกทำให้เขาต้องหยุดอ่านเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้ นี่เขาต้องมานั่งลุ้นว่าโซโลจะตามหาพวกลูฟี่เจอไหมอีกแล้วเหรอ? ให้ตายสิ
“มึงไม่ชอบบุหรี่”
“ฮึ้ย! ยังจำได้อีกเหรอ!”
ทำไมจะจำไม่ได้กันล่ะ เรื่องของซอกจินน่ะ แทฮยองรู้ดียิ่งกว่าใคร มีแต่เจ้าตัวนั่นล่ะ ไม่รู้อะไรเลย ซื่อบื้อพอๆกับเจ้าถ่านเนี่ยล่ะ แต่มีเหรอที่คนอย่างคิมซอกจินจะยอม ซอกจินเบะปาก ซบใบหน้าลงไหล่กว้างของแทฮยองและเริ่มขยับถูไถไปมา มันเป็นวิธีอ้อนแทฮยองของซอกจิน ถ้าแทฮยองไม่สนใจ ซอกจินก็จำทำไปเรื่อยๆ สุดท้ายคนที่ต้องยอมก็คือแทฮยองนั่นล่ะ
“เฮ้ออออออ ก็ได้ๆ แต่ถ้าเมาจะพากลับทันทีนะ โอเคไหม?”
“ครับผม!!!”
จินตะเบ๊ะท่าอย่างขึงขัง ก่อนจะหลุดรอยยิ้มกว้างจนตาหยีโค้ง สำหรับแทฮยองมันคือรอยยิ้มที่น่ารักและสวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ดังนั้นไม่ว่าอะไรแทฮยองก็ยอมซอกจินทั้งนั้น
ขอแค่เพียงรอยยิ้มนี้เท่านั้น
x
บางทีเขาอาจจะคิดผิดที่ยอมซอกจินแทฮยองคิดแบบนั้น เพราะตอนนี้ซอกจินน่ะเมามากๆ ใบหน้าหล่อเหลาแดงปลั่งไปหมด แทฮยองพยายามฉุดลากตัวเพื่อนรักในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก
แต่เจ้าตัวดีดันไม่ความร่วมมือ ทั้งงอแง ทั้งโวยวาย
‘ไม่รักแทแทแล้ว!’
มันน่าตีสักป้าบเหลือเกิน....แต่ก็ได้แค่คิดล่ะนะสถานการณ์ในตอนนี้คือคิมซอกจินกำลังเต้นด้วยท่าประหลาด? อืมมันประหลาดจริงๆ ยิ่งพอมีคุณมินชูก้าพีดีนิมมาร่วมวงเต้นประหลาดๆด้วย ให้ความรู้สึกคล้ายๆคาราโอเกะคุณปู่เสียแบบนั้น แทฮยองได้แต่กุมขมับ เหนื่อยใจ เหมือนไร้ที่พึ่งพาทางจิตใจ ได้เพียงคิดถึงรอยยิ้มน่ารักของซอกจินให้เยียวยาหัวใจ แทฮยองเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้เสียงหัวเราะเอี๊ยดอ๊าด
อืม ตอนหัวเราะก็น่ารักนั่นล่ะอืม แต่ตอนนี้เมาอยู่ไง
“จิน พอแล้ว กลับกัน ไม่งั้นกูโทรฟ้องคุณนายคิมแม่มึงนะ”
“ฮื่อ ยังไม่อยากกลับเลย”
แทฮยองถอนหายใจ มองหน้าคนดื้อด้านที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่าเมามาก แม้จะถูกไฟนีออนสีม่วงย้อมใบหน้า สุดท้ายตัดสินใจรวบเอว ประคองร่างที่เดินเซซ้ายเซขวาไปเรียกแท็กซี่ที่ข้างหน้า
x
มีเพียงเสียงของถนนยามเที่ยงคืน วิวนอกหน้าต่างที่เคลื่อนไหว เห็นความเคลื่อนไหวของแสงสีของชีวิตกลางคืน สลับกับไฟสีส้มของที่วิ่งสาดแสงเข้ามาในรถด้วยอัตราความถี่ที่คงตัวเครื่องปรับอากาศทำให้อุณภูมิในรถเย็นกว่าข้างนอก แต่มันก็ดี เพราะมันทำให้คนเมาหลับสนิท ซุกใบหน้าเข้าหาลาดไหล่กว้าง เบียดเข้าหาความอบอุ่นของร่างกายมนุษย์ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอทำให้แทฮยองรับรู้ว่าซอกจินคงนอนหลับสบาย
แทฮยองระบายยิ้ม, เอนศีรษะพิงซบกลุ่มผมนุ่มของคนข้างตัว
เป็นอีกครั้งที่แทฮยองภาวนาให้เวลาเดินช้าลงกว่านี้
ขอแค่อีกนิดที่ให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกัน
แม้ว่าใจพวกเขาจะไม่ได้ใกล้กันเลยก็ตาม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in