Jealous

Genre: Drama, Comedy

Pairing: Taejin

Note: From Fictober2018, sorry for late;( 

ความรักเปรียบเสมือนมงกุฏแห่งบาป

ไม่มีความรักใดที่ไม่เจ็บปวด

แต่คิมแทฮยองก็ยินดีที่จะสวมมงกุฏนั้นเพื่อเคียงข้างคิมซอกจินต่อไป

x

บางอย่างก่อตัวขึ้นพร้อมความรัก

เติบใหญ่และดำเนินไปพร้อมกัน

และเริ่มทิ่มแทงก้อนชีพจรอย่างเชื่องช้า

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่คิมแทฮยองเริ่มอิจฉาทุกสิ่งทุกอย่างที่ใกล้ชิดคิมซอกจิน?

คำตอบซ่อนอยู่ในระยะห่างที่ชิดใกล้จนกลายเป็นมองข้าม ศีรษะของแทฮยองเอนลงซบไหล่กว้างกว่าของซอกจินอย่างเงียบเชียบ ในความคุ้นเคยที่เป็นกิจวัตรที่คนข้างกายไม่เคยรู้สึกตัว เขาอาศัยและหลบซ่อนอยู่ในนั้น หูคอยฟังเสียงเจื้อยแจ้วนั่นไปเรื่อย แม้หลับตาก็ยังรับรู้ถึงสีหน้าของคนช่างพูดได้ 

มันเคยเป็นแบบนั้นตลอดมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง,

“ชู่ว เดี๋ยวจองกุกตื่น”

นิ้วผิดรูปวางแตะบนริมฝีปากอิ่มเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ เขาจึงขยับก้าวเข้าไปใกล้ วางเท้าลงอย่างเงียบเชียบแต่ความจริงคือการลงน้ำหนักให้มาก และมั่นคง เมื่อจุดสมดุลบางอย่างในตัวนั้นพังทลาย ความเอนเอียงเกิดขึ้นเมื่อความชาหนึบแล่นปลาบมาที่ปลายนิ้ว ผิดแผกจากก้อนเนื้อในอกที่เริ่มบีบรัดจนเจ็บ จองกุกอยู่ตรงนั้น เปลือกตาปิดพริ้มอาศัยอิงแอบตักอุ่นของซอกจินต่างหมอน ประกายในนัยน์ตาคู่สวยที่แทฮยองหลงรักนั้นวิบวับยอมมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของจองกุก ในสีน้ำตาลหวานหยดนั้นเจือจางด้วยอะไรบางอย่างที่แทฮยองก็ได้รับจากซอกจินเช่นเดียวกัน เพราะความระคนมันถูกจุดที่มุมปาก 

แทฮยองทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างซอกจินเหมือนเช่นเคย ในระยะที่ไหล่แนบไหล่ ขอบคุณที่เสื้อสูทเป็นตัวกั้นความรู้สึก ไม่งั้นซอกจินอาจจะรู้สึกได้ถึงเส้นชีพจรที่กำลังเดือดพล่านด้วยความริษยา 

เขาริษยาเพราะอยากครอบครองไว้เพียงคนเดียวอยากให้แววตาคู่นั้นมองแค่เขา 

หากรักคือมงกุฏดอกไม้ที่มีหนามแหลมคือความริษยา มันคงทิ่มแทงเขาจนพรุน ว่ากันว่าไม่มีรักใดที่ปราศจากความปรารถนาก็คงจะจริง เพราะความปรารถนาที่เริ่มก่อตัวเป็นความริษยาสีดำมืดในใจเริ่มกัดกินหัวใจ แต่หากเพียงรอยยิ้มและแววตาคู่นั้นที่คิมแทฮยองไม่อาจหลีกหนีหรือทรยศได้

 น้ำหนักของศีรษะทุยที่เอนซบลงไหล่ของคนข้างกาย กลิ่นหอมของแชมพูแตะสัมผัสที่ปลายจมูกอย่างบางเบา ความอุ่นของอุหภูมิส่งต่อกันแม้มีเสื้อสูทขวางกั้น ความรุมของแขนที่แนบชิดคล้ายส่งต่อความไออุ่นให้วาบไปทั่วร่าง

“เย็นนี้ไปกินต๊อกบกกีด้วยกันนะ”

และประโยคออดอ้อนคือสิ่งที่แทฮยองแพ้มันอย่างราบคาบ 

แทฮยองหัวเราะในลำคอ ขยับศีรษะซบลงบนเรือนผมนุ่มนิ่ม หลับตาลงรับความละมุนละไมที่หอมหวานนั่น

“อืม”

เสียงทุ้มอยู่ในลำคอ เขากลืนมันหายไปพร้อมความริษยาทั้งหมด

เพียงเพื่อเจ้าของมงกุฏนี้ของเขาคนเดียว

x

“ซอกจิน”

“หืม?”

“อย่าให้จองกุกหนุนตักอีก”

“ทำไมล่ะ?”

ร่างโปร่งของซอกจินหันกลับมามองหน้าคนเรียก สองขาหยุดลงระหว่างประตูรั้วบ้าน มองคิมแทฮยองด้วยสีหน้าฉงนสงสัย

“เพราะฉันจะนอน”

รอยยิ้มสี่เหลี่ยมปริศนา ปริศนาพอๆกับรอยยิ้มของโมนาลิซ่า นัยน์ตากลมมองไล่แผ่นหลังกว้างที่เดินกลับไปบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เขาเห็นความเปล่าเปลี่ยวในการเคลื่อนไหวของแผ่นหลังนั้น ระยะทางที่ฝีเท้าก้าวจากคล้ายเพิ่มความอนันต์ให้อะไรบางอย่าง ซอกจินหลุบตาลงก่อนหันหลังกลับเข้าบ้านตนเองไป ไม่ทันเห็นสายตาที่มองกลับมาด้วยแววตาที่คาดเดาได้ยาก

ซึ่งนั่นก็ดี

เพราะคิมแทฮยองก็ไม่อยากให้ซอกจินรับรู้ถึงมันเช่นกัน

ถึงความปรารถนาและริษยานี้ของตนเอง

x

ดอกไม้นั้นงอกเงยจากหยาดหยดที่ทิ่มแทง

มงกุฏแห่งหนามเติบโตจากมัน

จากผู้ที่สวมมันนั่นเอง