“เจฟ ตื่นได้แล้ว”

ร่างผอมโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนและกางเกงสแล็คสุภาพค่อย ๆ ล้มตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม พลางเอื้อมมือเรียวของตนไปแตะท่อนแขนของอีกคนที่นอนซุกผ้านวมผืนหนาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ อยู่บนเตียงนั้น ก่อนจะออกแรงเขย่าเบา ๆ เพื่อปลุกให้คนที่กำลังหลับไหลตื่นขึ้น

ดวงตากลมเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องแล้วส่งเสียงถอนหายใจบางเบาออกมาเฮือกหนึ่ง มือเรียวออกแรงเขย่าท่อนแขนของคนที่กำลังนอนอยู่อีกครั้ง

“เจฟ จะสายแล้วนะ ตื่นเร็ว”

“อื้อออ ขออีกนิดไม่ได้เหรอ?”

เด็กหนุ่มในชุดนอนสีเข้มขยับตัวไปมาเล็กน้อย เจ้าตัวปรือตาขึ้นช้า ๆ อย่างง่วงงุนก่อนจะอ้าปากหาวหวอดกว้างโดยไม่ได้นึกสนเรื่องการสำรวมกริยา ผ้าห่มผืนหนายังคงคลุมอยู่บนแผ่นอกกว้าง และไม่มีทีท่าว่าเด็กหนุ่มจะยอมลุกขึ้นจากที่นอนของตนเลยแม้แต่น้อย

“จะเจ็ดโมงแล้วนะเจฟ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก”

คนอายุมากกว่าแสร้งเอ่ยเสียงขรึม ทว่าดวงตากลมที่จับจ้องไปยังคนอายุน้อยกว่าคู่นั้นยังคงฉายแววใจดีเช่นทุกครั้งไม่เปลี่ยน

ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนสำหรับแดนดนัย

ไม่เคยเลย

จิรภัทรลุกขึ้นนั่งในที่สุด ก่อนจะเอี้ยวตัวบิดขี้เกียจเบาๆ ไปซ้ายทีขวาทีอย่างเกียจคร้าน และนั่นก็ทำให้แดนดนัยที่เห็นว่าเขาตื่นขึ้นเต็มตาลุกจากที่นอน ร่างผอมโปร่งเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“รีบอาบน้ำเข้าล่ะ เดี๋ยวน้าไปเตรียมมื้อเช้าให้ เราไม่ได้กินมื้อเช้าด้วยกันมานานแล้วนะ”

ชั่วขณะนั้นจิรภัทรนึกอยากจะเอื้อมมือของตัวเองไปคว้าร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ อยากจะยื้อให้อีกฝ่ายนั่งอยู่บนเตียงของเขาต่อนานกว่านี้อีกสักนิด ทว่าเขาสิ่งที่เขาทำได้จริง ๆ กลับมีเพียงแค่การปัดผ้าห่มผืนหนาที่คลุมอยู่ให้ออกจากตัว

“ครับ”

เขาตอบรับทว่าไม่ได้ขยับตัวไปไหน สายตาคมจับจ้องไปยังแผ่นหลังบางของคนอายุมากกว่าที่กำลังเดินออกจากห้องของเขาไปโดยไม่ละสายตา

จิรภัทรรู้ดีว่าความรู้สึกภายในใจของเขาที่มีต่ออีกฝ่ายนั้นไม่เหมือนเดิมอีกไปแล้ว

มันค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างเชื่องช้าและแนบเนียน

จนรู้ตัวอีกที ความรู้สึกของเขามันก็ชัดเจนเสียจนเขาไม่อาจปฏิเสธได้

เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น พยายามไล่ความรู้สึกฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นในจิตใจของตัวเองออกไปก่อนจะลงจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำและเตรียมตัวไปโรงเรียน

กระจกที่อยู่เบื้องหน้าของจิรภัทรสะท้อนเงาของเด็กหนุ่มร่างสูงสมส่วนที่อยู่ในชุดนักเรียนสุภาพเรียบร้อยของโรงเรียนเอกชนชายล้วนแห่งหนึ่ง เขายืนสบตากับเงาของตัวเองอยู่พักใหญ่และถอนหายใจออกมาเฮือกโต เจ้าตัวเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์ขึ้นสะพายก่อนจะเดินลงไปยังห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของตัวบ้าน

มื้อเช้าที่แดนดนัยเตรียมไว้นั้นเป็นอาหารแบบง่าย ๆ ด้วยช่วงเช้าแบบนี้เป็นช่วงที่ต้องเร่งรีบ ทำให้เขาไม่มีเวลามานั่งพิถีพิถันกับการปรุงอาหารมากนัก หนึ่งในไม่กี่ทางเลือกที่มีจึงเป็นการอุ่นอาหารที่เหลืออยู่จากมื้อเย็นของเมื่อวาน

จิรภัทรนั่งเขี่ยผัดผักในจานของตนไปมา สายตาของเขาจ้องมองไปยังคนฝั่งตรงข้ามที่กำลังตักข้าวเข้าปากของตนแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ

“วันนี้รีบเหรอครับ?”

เขาเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองข้าวที่เหลืออยู่ในจานสลับกับนาฬิกาบนผนัง ดวงหน้าเรียวฉายแววกังวลในอะไรบางอย่างจนเขาจับสังเกตได้

“อื้ม พอดีมีประชุมตอนเก้าโมงน่ะ”

“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกกันล่ะ ผมจะได้รีบ”

“หูย ดูพูดเข้า อย่างเจฟเนี่ยนะจะรีบให้น้า ขนาดวันนี้แค่จะลุกจากเตียงยังปาไปตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง”

อีกฝ่ายเอ่ยแซวกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มขัน

และมันก็ทำให้จิรภัทรเกิดความรู้สึกหวิววูบภายในอก คล้ายกับว่าตนกำลังตกลงมาจากที่สูง

ซึ่งเขารู้ดีว่าสาเหตุของอาการบ้า ๆ ที่กำลังเกิดกับเขาอยู่นี้คืออะไร

“ผมรีบได้แล้วกันน่า” เขาเอ่ยตอบอีกฝ่ายก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ด้วยไม่สามารถอดทนมองรอยยิ้มนั้นต่อได้นานกว่านี้อีกแม้แต่วินาทีเดียว “แล้วนี่กินเสร็จรึยังครับ เดี๋ยวก็ได้สายเอาจริง ๆ หรอก”

“แหม…ทีงี้ล่ะทำมาเร่งนะ” คนอายุมากกว่าพูดพลางรีบกวาดข้าวคำสุดท้ายในจานของตนเข้าปากจนแก้มกลม “อะ กระผมทานหมดแล้วครับคุณหลานที่เคารพ”

จิรภัทรแสร้งส่ายหัวไปมาเบา ๆ ทำทีเป็นระอาถ้อยคำเย้าแหย่จากอีกฝ่าย แม้ว่าความจริงแล้วในใจรู้สึกไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

เขาจัดการรวบจานอาหารบนโต๊ะไปล้างที่อ่างล้างจาน มันเป็นข้อตกลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการอยู่ร่วมกันของทั้งคู่ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มขึ้นชั้นมัธยม หากคนใดคนหนึ่งเตรียมอาหารในมื้อนั้น อีกคนก็ต้องเป็นฝ่ายล้างจาน

แน่นอนว่าจิรภัทรไม่เคยเตรียมอาหารเอง ดังนั้นการล้างจานจึงกลายเป็นหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย

คนอายุมากกว่านั่งรอเขาทำงานบ้านที่ใช้เวลาเพียงเล็กน้อยนี่อยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี จิรภัทรเห็นแววกังวลที่ฉายชัดขึ้นทีละนิดบนใบหน้าเรียวนั้น เขาเหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง และมันก็บอกกับเขาว่าเวลาในตอนนี้ใกล้จะแปดโมงเช้าเต็มทีแล้ว จึงไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะมีท่าทีกระวนกระวายแบบนี้

เด็กหนุ่มเร่งมือที่กำลังล้างจานอยู่ให้ไวขึ้น และคนอายุมากกว่านั้นก็รีบลุกพรวดขึ้นจากโซฟาในทันทีเมื่อว่าเห็นเขากำลังจะเดินออกมาจากครัว เจ้าตัวรีบสาวเท้าไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านอย่างรวดเร็วจนดูคล้ายกึ่งวิ่งกลาย ๆ จิรภัทรที่เห็นดังนั้นจึงรีบก้าวขายาว ๆ ของตนตรงไปหาจนเกือบจะตามทัน

แต่ก็แค่เกือบ

ร่างสูงชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินขึ้นไปขนาบข้างน้าชายของตน หยุดยืนชั่วครู่หนึ่ง และปล่อยให้คนเป็นน้าเป็นฝ่ายเดินนำไปอีกหลายก้าว

สายตาของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายจับจ้องไปยังแผ่นหลังของคนที่อยู่ด้านหน้า

แผ่นหลังที่เขาเฝ้ามองมาตลอดระยะเวลาหลายปีของแดนดนัยนั้นดูบอบบาง มันไม่ได้หนาหรือกว้างใหญ่อะไรมากนักตามประสาแผ่นหลังของผู้ชายตัวผอมสูง ทว่ามันกลับมั่นคง และสามารถแบกรับอะไรต่อมิอะไรไว้ได้มากมายเหลือเกิน





จิรภัทรจำวันที่เขาได้พบกับแดนดนัยครั้งแรกได้เป็นอย่างดี

มันเป็นเย็นวันหนึ่ง ในศาลาสวดพระอภิธรรมของวัดที่อยู่ในละแวกบ้านของญาติทางฝั่งพ่อของเขา

พ่อและแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้แปดขวบ

เขาเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่ ไม่มีทั้งพี่น้องร่วมสายเลือดและต่างสายเลือด คุณตาคุณยายของเขาเองก็เสียชีวิตไปตั้งแต่ก่อนเขาจะเกิด นั่นจึงทำให้เขาจึงไม่มีญาติทางฝั่งแม่เลย ในงานสวดพระอภิธรรมจึงมีแต่ญาติทางฝั่งพ่อที่เขาพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง

ทว่าในทุก ๆ คืน ตรงเก้าอี้ที่อยู่ในมุมด้านหลังสุดมุมหนึ่งของศาลานั้น กลับถูกจับจองโดยชายหนุ่มคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ชายคนนั้นไม่ได้ร่วมรับประทานอาหาร ไม่ได้พูดคุยกับใคร สิ่งที่เขาทำมีเพียงนั่งอยู่ตรงนั้น และฟังพระสวดอภิธรรมเงียบ ๆ คนเดียว

จิรภัทรไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร และเขาในตอนนั้นเองก็เอาแต่เศร้าซึมเพราะความเสียใจจนไม่ได้มีความรู้สึกอยากทำจะความรู้จัก แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็มักจะมองหาอีกฝ่ายในทุก ๆ เย็น และแอบมองอีกฝ่ายผ่านร่องเก้าอี้ของวัดเมื่อพระเริ่มสวด

ยิ่งใกล้ถึงวันฌาปนกิจ อนาคตของเขาก็ยิ่งมืดมนเข้าไปทุกที เขารู้ดีแก่ใจว่าไม่มีญาติฝั่งพ่อคนไหนเต็มใจรับเขาไปเลี้ยงดู ดูจากการที่ต่างฝ่ายต่างพากันถกเรื่องใครจะรับตัวเขาไปเลี้ยงต่อจนเสียงดังลั่นศาลาเขาก็รู้แล้ว

แต่เชื่อไหมว่าในขณะที่เหล่าญาติ ๆ กำลังทุ่มเถียงเกี่ยงกันเรื่องการรับเขาไปเลี้ยงอยู่นั้น อยู่ ๆ ชายแปลกหน้าคนดังกล่าวก็เดินเข้ามาหาเขาและย่อตัวนั่งลงตรงหน้า

“สวัสดีครับ น้าชื่อแดนนะ เป็นน้องชายของแม่ดาว”

อีกฝ่ายเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน แววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทว่าเขาในยามนั้นกลับมีสีหน้างุนงง และไม่เชื่อถือในคำพูดของอีกฝ่าย

แม่เคยบอกกับเขา ว่าแม่ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนเหลืออยู่อีกแล้ว ทว่าจู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกว่าตัวเองคือน้องชายของแม่ จิรภัทรเชื่อว่าแม่ไม่มีทางหลอกเขาอยู่แล้ว ดังนั้นคนตรงหน้าเขานี่แหละเป็นฝ่ายที่พูดโกหก

“คุณแม่บอกน้องเจฟว่าคุณแม่ไม่มีพี่น้อง”

นั่นจึงทำให้เขาแสดงท่าทีต่อต้านในทันที ทว่าอีกฝ่ายกลับส่งยิ้มบาง ๆ มาให้

แม้รอยยิ้มนั้นของอีกฝ่ายจะดูดีมากเพียงใด ทว่ามันกลับไม่อาจปกปิดความรู้สึกเศร้าสร้อยได้เลย ชั่ววินาทีนั้น เขาในวัยแปดขวบสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเหลือคณาจากแววตาของอีกฝ่าย มันเป็นความเจ็บปวดที่คล้ายกันกับของเขา ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไป

“มีสิ” แม้ว่าสุ้มเสียงนั้นจะฟังดูสั่นเครือเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าอีกฝ่ายก็ยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่ “แม่ของเราน่ะมีน้องชายอยู่หนึ่งคนนะ”

“คุณน้าเป็นน้องชายของคุณแม่จริง ๆ เหรอครับ?”

“มองหน้าน้าสิ ไม่คล้ายแม่ของเราบ้างเลยเหรอ?”

เมื่อสิ้นเสียงของอีกฝ่าย เขาจึงพินิจมองใบหน้าเรียวนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ และใช่ เขาพบว่าใบหน้าของคนตรงหน้านี้มีส่วนที่คล้ายคลึงกับคุณแม่ของเขาอยู่จริง ๆ

“แล้วคุณน้ามีอะไรกับผมเหรอครับ?”

“คือ…” อีกฝ่ายมีท่าทีอ้ำอึ้งไม่มั่นใจ “คือว่า น้ารู้ว่ามันอาจจะกะทันหันไปหน่อย แต่ว่าตอนนี้น้าอยู่คนเดียว และก็ เอ่อ…เรา…เราอยากมาอยู่กับน้าไหม?”

มันฟังดูเป็นคำถามที่แม้แต่เด็กแปดขวบยังรู้สึกได้ว่าไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด ทว่าท่ามกลางความรู้สึกโดดเดี่ยวและถูกทิ้งขว้าง สิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยถามออกมานั้นกลับทำให้เขาน้ำตาเอ่อคลอ และกว่าที่เขาจะตั้งสติได้ เขาก็พบว่าตัวเองเอาแต่ยืนสะอื้นไห้พร้อมกับพยักหน้าตอบตกลงในอ้อมแขนของอีกฝ่ายไม่ยอมหยุด

ในวันที่เขากลายเป็นส่วนเกินของเครือญาติทางฝั่งพ่อ มีเพียงแดนดนัยที่เดินเข้ามากอดเขา และกระซิบบอกเขาอย่างอ่อนโยน

“ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”

มีเพียงแค่แดนดนัยที่ต้องการเขา อ้อนวอนเขาผ่านทางน้ำเสียงและสายตา ขอร้อง…ให้เขาเลือกที่จะมาอยู่ด้วยกัน

มีเพียงแค่แดนดนัย แค่แดนดนัยเพียงคนเดียว





แม้แดนดนัยจะไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้า ทว่าก็ไม่ได้ยากจนข้นแค้นอะไรเลยสักนิด ชีวิตการเป็นอยู่ของจิรภัทรเรียกได้ว่าสุขสบายสมฐานะ แดนดนัยไม่เคยปล่อยให้หลานชายเพียงคนเดียวของตัวเองขาดเหลืออะไรเลยสักอย่าง เขาดูแลและเอาใจใส่จิรภัทรเป็นอย่างดี และนั่นก็ทำให้คนอายุน้อยกว่าอยากเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนเพื่อให้น้าแดนของตนเองภูมิใจ

“น้าแดนครับบบ! น้าแดนนน! เทอมนี้น้องเจฟสอบได้ที่สามแหละครับ!”

เด็กชายจิรภัทรวัยเก้าขวบวิ่งชูสมุดพกของทางโรงเรียนตรงรี่มาหาน้าชายที่กำลังยืนรอรับอยู่หน้าประตูโรงเรียนด้วยท่าทีตื่นเต้น

“ไหนขอน้าดูหน่อยซิ" แดนดนัยรับสมุดพกจากมือเล็กของหลานชายไปเปิดดูแล้วเบิกตากว้าง "โอ้โหหห! คนเก่งของน้าเก่งที่สุดเลย อย่างนี้น้าจะให้รางวัลเป็นอะไรดีน๊าาา”

“น้องเจฟอยากกินไอติม วันก่อนน้องเจฟเห็นโฆษณาในทีวีว่ามีรสใหม่ออกมาด้วย นะครับน้าแดน น้าแดนพาน้องเจฟไปกินไอติมหน่อยนะครับ”

“ได้เลยครับ ไหนน้องเจฟอยากกินร้านไหน เดี๋ยวไปถึงห้างแล้วชี้บอกน้าได้เลย”

เด็กชายจิรภัทรในวัยเก้าขวบนั้นชื่นชอบการออดอ้อนน้าแดนดนัยของตนเป็นอย่างมาก เขาชอบเวลาที่ตัวเองได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมจากคนอายุมากกว่า เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

ดังนั้นจิรภัทรจึงพยายามเป็นเด็กดี เชื่อฟังในสิ่งที่น้าชายสอนให้น้าชายรักและเอ็นดู แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีช่วงเวลาที่ทำตัวไม่น่ารักเลย





“โอ้โหแดน พี่ย้ายไปญี่ปุ่นแค่ปีกว่า กลับมาเรามีลูกโตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?”

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่จิรภัทรกำลังนั่งทำการบ้านของตัวเองอยู่ที่โซฟารับแขกนั้น จู่ ๆ ก็มีชายแปลกหน้าโผล่มาที่บ้าน แถมยังมีท่าทีสนิทสนมกับน้าแดนของเขาอยู่ไม่น้อยอีกต่างหาก

จู่ ๆ จิรภัทรก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เขาไม่อยากให้น้าแดนของเขาไปสนิทกับใครมากกว่าตัวเขาเอง

“น้าแดน นั่นใครเหรอครับ?”

เด็กชายรีบลุกขึ้นมาหลบอยู่ด้านหลังของน้าชายในทันที และแสร้งทำเป็นรู้สึกกลัวชายคนนั้นเพื่อให้น้าของตนเอ่ยปลอบ

“นี่น้าจอห์น เป็นเพื่อนของน้าเอง น้องเจฟไม่ต้องกลัวนะ น้าจอห์นน่ะเขาใจดีมากเลย” แดนดนัยพูดพร้อมกับขยับตัวออกเพื่อให้หลานชายได้เจอกับเพื่อนของตัวเอง “ส่วนนี่น้องเจฟ เป็นหลานผมเองพี่"

“หลาน? ไม่เห็นเคยบอกพี่เลยว่าเรามีหลาน แถมยังโตตั้งขนาดนี้แล้ว”

“ก็นะครับ...”

แดนดนัยยิ้มน้อย ๆ เขาไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดีตัดสินใจที่จะปล่อยคำถามนั้นไป

“ไหนมาให้น้าดูหน่อยซิตัวเล็ก”

จารุกิตติ์ที่พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าไม่อยากเอ่ยอธิบายเองก็ไม่ได้มีท่าทีเซ้าซี้อะไร เขาเดินเข้าไปหาเด็กชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รุ่นน้องก่อนจะย่อตัวลงนั่งแล้วเอ่ยทักทายอย่างใจดี ทว่าจิรภัทรกลับยืนนิ่ง

เขาไม่อยากจะสนิทสนมกับคน ๆ นี้เลยสักนิด

“ผมไม่ได้ตัวเล็ก”

จารุกิตติ์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้รับท่าทีต่อต้านจากเด็กชายตรงหน้า ในขณะที่แดนดนัยนั้นอึ้งเสียยิ่งกว่า เพราะปกติแล้วจิรภัทรเป็นเด็กที่น่ารักเรียบร้อยและสามารถเข้ากับผู้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี เขาจึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าหลานชายของเขาจะมีมุมที่ไม่เป็นมิตรแบบนี้อยู่ด้วย

“น้องเจฟ ไม่เอาครับ พูดกับผู้ใหญ่ดี ๆ หน่อยสิ”

ทว่านั่นกลับยิ่งทำให้เด็กชายมองจารุกิตติ์ด้วยสายตาไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง

เขาอยู่กับน้าแดนมาเกือบปี น้าแดนไม่เคยดุเขาเลยสักครั้ง แต่แค่คน ๆ นี้มาที่บ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ทำให้เขาต้องโดนน้าแดนดุแล้ว

เขาไม่ชอบน้าจอห์นอะไรนี่เลย

“น้องเจฟ...น้องเจฟจะไปทำการบ้านต่อแล้ว!”

เด็กชายกำมือแน่น เสียงเล็กที่เอ่ยออกมานั้นฟังดูแข็งกร้าวผิดไปจากปกติ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังแล้ววิ่งกลับไปยังโซฟาหน้าทีวี

เด็กชายวัยเก้าขวบทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะหยิบดินสอขึ้นมากำไว้ด้วยท่าทีไม่พอใจ

“ขอโทษแทนน้องเจฟด้วยนะพี่จอห์น ปกติไม่ได้ดื้อแบบนี้นะพี่" แดนดนัยมองตามหลานชายไปด้วยสายตาเครียดเคร่ง "น้องเจฟคงไม่ชอบให้คนมาเรียกว่าตัวเล็ก”

“เฮ้ย! ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง เด็ก ๆ ก็อย่างนี้แหละ” จารุกิตติ์เอ่ยอย่างไม่ถือสาก่อนจะยื่นของที่ถืออยู่ในมือของตนไปให้คนตรงหน้า “เอ้านี่ ของฝากจากญี่ปุ่น”

“โห ขอบคุณมากนะพี่ ซื้อขนมมาเยอะอย่างกับรู้เลยอะว่าผมมีเด็กอยู่ที่บ้าน”

แดนดนัยเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม จารุกิตติ์มองหน้ารุ่นน้องที่สนิทของตนก่อนจะยิ้มตาม

เขาจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะว่าอีกฝ่ายจะมีหลานมาอยู่ที่บ้านด้วย ขนมที่เขาซื้อมาทั้งหมดนี่ก็ตั้งใจซื้อมาให้เจ้าตัวนั่นแหละ

“พี่ว่าหมดสัญญารอบนี้พี่จะทำเรื่องย้ายกลับมาที่ไทยแล้วนะ”

“อ้าว ไม่ใช่ว่าทำที่ญี่ปุ่นมันก้าวหน้ากว่าเหรอพี่ เงินก็ดีกว่าด้วย”

แดนดนัยขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ เดิมทีนั้นจารุกิตติ์เป็นรุ่นพี่ที่แผนกเดียวกันกับเขา แต่เมื่อต้นปีที่แล้วอีกฝ่ายได้มีโอกาสย้ายไปทำงานที่สาขาญี่ปุ่น เจ้าตัวคิดว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ก้าวหน้าในหน้าที่การงานจึงตัดสินใจย้ายไป ใครต่อใครที่ได้ข่าวต่างก็อิจฉา

ทว่าจู่ ๆ อีกฝ่ายกลับบอกเขาว่าจะทำเรื่องย้ายกลับมาเสียอย่างนั้น

“เรื่องเงินดีกว่าน่ะไม่เถียง แต่ถ้าพูดถึงความก้าวหน้าพี่ว่ามันก็พอ ๆ กับที่ไทยนะ แต่ที่ญี่ปุ่นแย่กว่าอย่างเห็นได้ชัดเลยคือความกดดัน งานโคตรเครียดเลย ดูหน้าพี่ดิ ตีนกาขึ้นแล้วเนี่ย ไหนจะผมหงอกอีก พี่ยังไม่สามสิบเลยนะเว้ย!”

“โอ้ยพี่ ผมเชื่อแล้ว”

แดนดนัยได้ยินรุ่นพี่โวยวายอย่างนั้นถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ก็หลักฐานคาใบหน้าและศีรษะของอีกฝ่ายเสียขนาดนั้น

จิรภัทรเองนั้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของคนเป็นน้าก็ยิ่งมีสีหน้าบูดบึ้งเข้าไปใหญ่ หลักฐานว่าน้าจอห์นอะไรนั่นต้องการแย่งน้าแดนไปจากเขาชัดเจนเสียขนาดนี้แล้วเขาคงทนญาติดีด้วยไม่ไหวอีกต่อไป

เด็กชายกำดินสอในมือของตนแน่นขึ้นกว่าเดิม หมายมาดเอาไว้ในใจว่าต่อจากนี้เขาจะกีดกันไม่ให้น้าจอห์นได้เข้าใกล้น้าแดนของเขาอีกเป็นอันขาด!

_____________________________________________________________________________________________________

แจฮยอน -เจฟ จิรภัทร

โดยอง - แดน แดนดนัย

จอห์นนี่ - จอห์น จารุกิตติ์