เอาไปบอกใครเขาจะเชื่อว่าจะได้รับข้อความผ่านอีเมลนอกจากเรื่องงาน กับอีเมลที่ไปกดสมัครนู้นนี้ไว้ ก็ไม่เห็นจะมีอีเมลอะไรมาเลย

 เเละตอนนี้ก็พยายามขับรถไปจอดในลานจอดรถของห้างหน้าซอย สุขุมวิท 21 ที่มันไม่ได้ขับนานรู้สึกกลัวๆตอนหันพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอง ท่องไว้ในใจเมื่อเคยฝึกขับรถว่าถอยอย่าไปชนหัวใครเขานะ ถ้างั้นต้องเอาเงินไปจ่ายไรเเบบนี้อีก 

       ใครจะไปเชื่อว่าการขับรถมันยาก คงเหมือนจักรยานสี่ล้อที่เราปั่นมันได้ง่ายๆ เราเริ่มเรียนขับรถทั้งๆที่ขับมอเอตร์ไซต์ไม่เป็นด้วยซ้ำ อย่าถามถึงจักรยานปั่นเป็นเเค่สี่ล้อด้วย เเต่ก็กล้าหาญไปขับรถเว้ย เป็นไงละ ขับรถครั้งเเรกมันมีรอยเเผลจากคนนั่ง คือพ่อเรานั้นเอง พ่อสอนขับรถไปก็ด่าไป ตะคอกไปตอนนั้นไม่เข้าใจเลยนะว่าเราทำไรผิด เราก็ว่าเราขับดีเเล้ว เเต่สำหรับคนนั่งมันยังดีไม่พอไม่ว่าจะ

ก็จะมีเสียงมาทำให้เราตกใจจากคนในรถเสมอซึ่งเราก็มารู้เหตุผลก็ตอนได้มานั่งรถคนที่ยังขับไม่เป็นกับตอนนั้นที่เราขับเป็นเเล้วว่ามันน่ากลัวเเค่ไหน มันน่ากลัวมากจริงๆนะ เพราะไอ่คนขับที่มันขับอยู่มันไม่ได้มองได้ทั่วคันเหมือนคนที่เขาขับรถเป็นเเละนั่งมันก็จะขับไปตรงๆของมันเเต่กูนี้เห็นหมดเลยทั้งคันจ้าไม่ว่ารถจะเบียด จะเหยียบเส้น จะมีมอเตอไซต์มา มันก็จะตกใจไปหมดจนอยากจะไปขับเอง เเละตอนนั้นทำให้รู้ว่าเราก็โวยวายเหมือนกันนั้นเเหละ

เเละสุดท้ายเเล้วเราก็ได้จอดรถในห้างเเห่งนี้สำเร็จ!!

   ในวินาทีนั้นเราก็ยังไม่ได้สนใจอะไรกับอีเมลที่เข้ามาเพราะเวลาโทรศัพท์เเจ้งเตือนจะมาเป็นเเค่ข้อความสั้นๆ เป็นตัวอย่างให้อ่าน ตอนนั้นโฟกัสการรีบเดินขึ้นไปหาเพื่อนก่อนจะโดนด่า เพราะนี้ก็เลทมาเกือบจะชม.เเล้ว 

    เพื่อน : มึงไปขับรถรอบกรุงเทพเล่นมาหรอ

    เรา : เออ กูขอโทษ ไปเสียเวลากับจอดรถมานานไปหน่อย 

เเละก็ได้เลือกร้านอาหารที่เข้าไปกินกันตอนนั้นก็เข้าไปกิน ปิ้งย่างร้านนนึงที่คงเป็นร้านโปรดสุดๆเเล้วเเละเพราะไม่ว่าจะนัดกันกี่ครั้ง ก็จะต้องร้านนี้ ร้านที่ยังสงสัยในการตัดหมูของเขาว่าทำไมถึงกลมได้ขนาดนี้ สงสัยจริงๆ 5555555555 ในตอนนั้นก็กินกันเเละก็หัวเราะกันในหลายๆเรื่องเออ ลืมบอก ว่าเรานัดกัน 8 คน เเต่โผล่กันมา 6 คนเองเด้อ

    เพื่อน1 : มึงจะเเต่งงานเเละใช่ไหมวะ

    เรา : เเต่งงานก่อนคนอื่นเลยได้ยังไง

    เพื่อน2 : ตอนนั้นมึงยังเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่มีเเฟนเลย

    เพื่อนที่จะเเต่งงานเป็นคนเเบบเด็กเรียนนิ่งๆเรียบร้อยเเต่น่าอิจฉามาก เพราะเเฟนมันคนดีมากกกกก ยังกับเก้งกวาง สะอาด สะอ้าน ผู้ดี พูดจาเรียนบร้อย ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน ไม่เจ้าชู้ เเม่งไปหาคนเเบบนี้ได้มาจากไหนกันนะ สงสัยจริงๆ 

    เรา : เเฟนมึงเป็นตุ้ดป่าวว่ะ 

    เพื่อนที่จะเเต่งงาน : มึงจะบ้าหรอ เขาเป็นคนดี

    เพื่อน 2  : เเหม คนดีเกิ๊น 

    เพื่อน 3 : อย่าไปล้อมัน หน้ามันเเดงกว่าหมูตรงนี้เเล้วเนี่ย 

    เพื่อน 4 : กูว่าหันมาถามเพื่อนเราดีกว่า 

    เพื่อน 1 :  ใครว่ะ 

    เพื่อน 4 : อีนี้ไง Do you believe in love at first sight ? 

    เรา : โอ้ยพอออ ไม่ต้องมาถึงกตรงนี้เลย 

    ทุกคน : ไหนเล่ามาเลย ! 

       เราก็โดนล้อมไว้หมดเเล้วก็เลือกที่จะต้องเล่าออกไป เล่าตั้งเเต่เเรกจนเพลินๆมา่จนถึงอีเมลเมื่อกี้พอจะเล่าถึงตอนอีเมลก้หยุดชะงัก เเละหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนจะกดดู เเละเพื่อนๆทุกคนก็หยุดมองเเละ ก็เหมือนจะมีคำถามเเต่ก็รอจนเราเล่นโทรศัพท์จนเสร็จ เเละเราก็กดอ่านอีเมลนั้นทำให้เรารู้ว่านั้นไม่ใช่อีเมลธรรมดา เเต่เป็นอีเมลที่ทักมาถามว่า 

   'น้องเป็นคนส่งดอกไม้มาใช่ไหม' 

   นาทีนั้นมันไม่ได้ดีใจจนอยากจะกระโดดขึ้นมา เเต่ มันก็ไม่ได้เศร้าจนอยากจะร้องไห้ เเค่รู้สึกหน่วงๆ เเละก็ไม่ได้ทำอะไรกับข้อความนั้นไป เเละเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเพื่อนก็ถามว่า 

    ' มีอะไรหรือเปล่า' 

    ' ไม่อ่ะ ไม่มีอะไร ' 

 เเละเมื่อสิ้นเสียง เราก็เปลี่ยนเรื่องที่จะคุยกันจนกินกันจนหมดโตะ เเละตัดสินใจเเยกย้ายกันกลับบ้านไป

    เมื่อเราเดินวนหารถอยู่ในลานจอดรถหลายนาทีก็เจอรถจนได้ ได้เปิดประตูเเละเข้ามาในรถล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบของในนั้นออก เพราะมันตุงไปหมดเเละก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทำให้เลือกที่จะ เอานิ้วสะบัด ปลดล็อกหน้าจอออก เเละเเล้วสิ่งที่เห็นในตอนนั้นคือหน้าอีเมล ที่ยังไม่ได้ตอบกลับไปเเต่อย่างใด

ทุกครั้งที่เปิดอ่านอีเมลเรื่องงาน สามปุ่มนี้จะเป็นสามปุ่มที่เราสามารถกดได้โดยไม่ลังเลใจ เเต่คือทำไมครั้งนี้มันตัดสินใจยากจังนะ เเละสุดท้ายเเล้วเราก็ได้กดปุ่ม ลูกศรอันเเรกไป เเละตอบกลับไปว่า 

   ใครจะไปรู้ว่าตอนกดพิมพ์ข้อความสั้นๆนั้นมันทำให้ใจเราเต้นตึกตักมากกว่าเสียงกลองที่รัวของจูเเมนจี้สักอีกนะ เเละเมื่อตัดสินใจส่งไปก็วางโทรศัพท์ให้ไกลตัวเเละรีบขับรถออกไปกลับบ้านเพราะ

ตอนนั้นเริ่มมีคำถาม เเละก็กล้าๆกลัวๆไปหมด ทำให้ไม่มีสมาธิในการขับรถเเต่อย่างใด

   ซึ่งกลัวเหมือนกันนะ กลัวว่าเราจะทำให้เขาอึดอัดใจอีกหรือเปล่าในเวลานั้นเเต่ก็เอาเถอะตัดสินใจส่งไปเเล้วทำไงได้ 55555555 
   สุดท้ายก็จอดรถถึงหน้าล้านจนได้เเละทำให้เห็นเงาคุณตุ๊ก เห้ออ ต้องมาเจอเเละคุยเรื่องงานอีกเเล้วเหรอเนี่ย เสียงในใจจนพูดออกมาก่อนจะลงจากรถเเละ

   เเละก็พูดเรื่องงานที่จะต้องตื่นมาทำในวันพรุ่งนี้ เราก็ฟังเเละอยากให้มันจบไปเร็วๆ เพราะอยากขึ้นไปนอนเหลือเกิน ดูเป็นคนขี้เกียจสุดๆ 
   สุดท้ายเมื่อทุกอย่างมันจบลง เราก็รีบเดินขึ้นห้องเเละทิ้งตัวเองลงที่นอนพร้อมกับของที่ยังถือ ไว้ปลายเตียง เเละหยิบมือถือมาเล่น ซึ่งทำให้ไปเจอ โนติที่มันค้างคาอยู่ว่า 

  shock 

ไหมครับ กูนี้เเหละ สตั้นไป หลายนาทีด้วยกันเเละรวบรวมสติโทรหาคุณตุ๊กเลยในตอนนั้นว่า 

 คุณตุ๊กก็ทำเสียงเเบบถอนหายใจเเละเล่า รายละเอียดเกี่ยวกับเขาหรือเธอ คนนั้นให้เราฟัง ซึ่งทำให้เราทราบเเล้วว่า เขามีชื่อนำหน้าว่า นาย เเละมีอายุมากกว่าเรามาก เเละเขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงพอสมควร เเละวันนั้นที่เราเห็นเขาใส่ชุดสวย เพราะเขาต้องใส่ โดยปกติเเล้วเขาไม่ได้สวยอย่างงั้นทุกวัน 

   พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดถึงบางอ้อ เลยว่า คนที่เราชอบอยู่เขาเป็น ก ะ เ ท ย

  ในคืนนั้นทำให้เราเริ่มรู้สึกสับสนทางเพศครั้งที่ 2 ว่าเรานั้นผิดปกติอีกเเล้วหรอว่ะ หรือว่าเราผิดปกติอยู่เเล้ว ทำให้เปิดไปเจอบทความนึงในทวิตเตอร์ว่า 
    

คิดจะรักใครก็รัก อายุก็เป็นเพียงตัวเลข เพราะฉะนั้นเพศจะเป็นเพียงตัวอักษร

ทำให้คืนนั้นกว่าจะหลับ ก็ยากอยู่มาก ไม่ใช่ต่อสู้กับคำถามนะ เเต่ต้องต่อสู้กับเสียงกลองในหัวใจตัวเองที่รู้สึกเเปลก เเปลกไปมาก เเปลกไปกว่าที่จะทำให้รู้ว่า สิ่งที่เราทำอยู่เรากล้าหาญเเล้ว เเต่เรื่องที่เราเจอมันท้าทายเรา ต้องใช้ความกล้าอีกเท่าไหร่กันนั้นนะสิ

เมื่อสิ้นเสียงกลองในหัว ก็คือตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมา เพราะเสียงวโทรศัพท์ดัง เเละต้องรีบลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำทำงาน เพราะเผอิญได้ยินเสียงคุณตุ๊กคุยกับหมา อยู่ที่ชั้นล่าง นึกในใจว่า ถ้าไม่รีบทำอะไรกูต้องโดนด่าเเน่ๆเลย