เคยมีความรู้สึกเหงาเวลาอยู่บ้านนะ เเต่วันนี้กลับเป็นการต้อนรับกลับบ้านของเเม่เเบบไม่ได้ยิ่งใหญ่ไม่ได้มีพิธีรีตอง มีเพียงข้าวสวยร้อนๆกับกับข้าวเต็มโตะ เเละที่สำคัญ มีเเม่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยนั้นเราว่ามันเป็น งานต้อนรับกลับบ้านดีกว่าปาร์ตีใหญ่ๆในงานวันเกิดที่ไม่มีคนสำคัญอย่างเเม่เราอยู่ด้วย 
    บางบ้านอาจชอบการกินข้าวนอกบ้านที่มีของกินอร่อยๆหรูๆเเพงๆบรรยากาศดีๆ เเต่เรากลับเป็นคนชอบกินข้าวบ้านที่มีคนในบ้านอยู่ด้วยกันพร้อมหน้านั่งคุยเรื่องตลกๆ เเละขำไปพร้อมกันพูดจาซึ้งๆจนบางทีอาจร้องไห้ออกมา เราว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตเรา นอกจากความรักของพ่อกับเเม่เเล้วเรามองไม่เห็นว่าอะไรมีค่าสำหรับชีวิตเรามากกว่านี้เลย

     หลังจากมื้ออาหารที่คุยกันสารพัดเรื่องทั้งเรื่องที่อยู่ที่นู้น ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้น เเละเรื่องราวตอนเราเด็กๆ เเต่พอล้มตัวลงนอนหัวถึงหมอน เราก็ได้นึกถึงว่า เราจะไปหาเพื่อนตรงอโศกที่โรงเรียนหญิงล้วนกระโปรงสีเเดงเเถวนั้นพอดี จะมีโอกาสไปบังเอิญเจออีกสักรอบไหมนะ หรือเราบุกเข้าไปเลยดี เเต่ช่างมันเถอะก่อนความคิดจะเลยเตลิดไปกว่านี้ ก็จบลงด้วยความเหนื่อยล้าชนะ เเละหลับลงไปในที่สุด

    เราขึ้นไปนั่งบนรถที่นั่งคนขับข้างขวามือเเละทำให้เราได้หยุดเพราะตอนที่ขึ้นไปนั่งบนรถนั้นกลับหันไปเจอตุ๊กตาหน้ารถที่ยังเป็นรูปเพนกวินสั่นคอ อยู่นั่งกกระดุ๊กกระดิ๊ก หน้าตามันไม่มีรอยยิ้มเเต่พอหัวมันสั่นดูตลกยังไง ชอบกล เห้อ

    บทสนทนาประหลาดเกิดจากการรวมความกล้าในการ reply story ig เเม่สาวกระโปรงเเดงไปตอนนั้นก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงอยากทักไปเเต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักของเราอีกครั้งหลังจากที่ตอนนั้นนอนกอดหมอนร้องไห้อยู่นานนับสามเดือน 
    ใครจะเชื่อละว่าความสัมพันธ์ของเราเริ่มอย่างเนิ้บๆ เเต่มันก็ไม่เนิ้บนะ เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากเลยเเละหลังทุกเรื่องนี้ดูเกือบหมดเลยเเละมั้ง ไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน คอยช่วยเราทำการบ้าน ไปรับเราไปไหน ไปกินข้าว ฟังเราบ่นในเรื่องน่าเบื่อ มีไรอีกนะ เยอะเเยะมากมายที่เธอทำเพื่อเรา เราขอโทษนะ ที่เราทำเพื่อเธอไม่ถึงครึ่งนึงเลยอ่ะ เท่าที่จำได้เเละพอจะมาอธิบายได้นั้นเราทำไม่ดีอย่างรุนเเรงเลยเเละ เราเจอคนดีๆเเต่เราก็ต้องปล่อยเขาไป เห้อ มันเป็นบทเรียนให้เราได้อย่างนึง รู้ไหม อะไร ? 
     เวลาอยากได้อะไรเราก็ยอมเเลกทุกอย่างทุ่มเททุกอย่าง ทำโฟโต้บุ๊ก ตอบไลน์เร็ว ตอบตลอด ไปหาเเเล้วอะไรละ พอได้มาเเล้ว เรากลับทอดทิ้งเขา ไม่สนใจเขา ไม่เเม้เเต่จะใส่ใจความรู้สึกของเขาทั้งๆที่เขา ใส่ใจเเละดูเเลเรามากกว่าตอนที่เราไปจีบเขาอีกนะ
อืมมนั้นเเละ นั้นทำให้ ประโยคนี้สอนเราในหัวว่า

   ต้องรักษาของให้เหมือนกับตอนที่อยากได้มันมา

พอตอนนี้เราจะมานึกถึงจะมาดูเเลจะมาเสียดาย เขาก็ไม่อยู่ให้เราชดเชยความผิดเเล้ว ทำได้เเต่โทษตัวเองเเละจำทุกอย่างเป็นบทเรียนเเละตั้งเเต่วันนั้นวันที่คิดได้ก็ปฏิญาณว่าจะไม่ทำเเบบนี้กับใครเเล้ว

   สิ้นเสียงเราก็สตารท์รถเเล้วขับรถออกไปโดยที่ยังไม่มั่นใจเลยว่าอโศกนี้ต้องไปเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวานะ 55555555 เเต่พอได้ขับรถออกไปก็พอจะคล้ำๆ ทางไปได้ โดยขับรถออกมาทางถนนพหลโยธิน วิ่งเข้าหน้าศาลเเละตรงมาเรื่อยๆ ซึ่งตอนนั้นผ่านหน้า ฟอร์จูนเเละทำให้อุทานอออกมาว่า อยากได้คอมใหม่ว่ะ เเละหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อ ถามว่าอีฟอร์จูนเนี่ยมันยังขายคอมอยู่ไหม ?

   เเต่พอผ่านไฟเเดงไปจนถึงผ่านทางรถไฟเข้าถนนอโศกทำให้เราหยุดมองไปที่ตึกตึกหนึ่งตึกที่สูงกว่าตึกอื่น มองเห็นตราโลโก้บริษัทเเบบสะดุดตา เเละทำให้เรารู้สึกถึงตอนที่เจอเเม่สาวผมบรอนด์คนนั้น เราค่อยๆนึกสิ่งที่มันสามารถเป็นไปได้นึกเพลินไปจนเกือบจะขับเลยทางที่นัดกับเพื่อนไว้ที่ห้างปากซอยสุขุมวิท21 เท่าที่จำได้คือต้องผ่านปั้มน้ำมันเเล้วหาซอยทางขวามือซึ่งเเค่ขับผ่านเเยกก็ยากสำหรับเราเเล้ว ขับตัดถนนสองฝั่งที่มีรถวิ่งสวนไปสวนมาก็นี้ใจหล่นไปอยู่นู้นเลยปลายเล็บนิ้วโป้ง เเต่มันก็ผ่านมาได้จนไปจอดรับน้องเพื่อนคนนึงที่หน้าโรงเรียน เเละขับไปหาห้างที่นัดกันไว้โดยพึ่งมาสังเกตุเห็นว่า มัข้อความหลายข้อความเข้าทางโทรศัพท์เป็นข้อความของใครไม่รู้คนนึงที่ส่งผ่านอีเมลมา....
   ในใจนี้นึกเลยว่าอีบ้าที่ไหนเขายังส่งอีเมลมาคุยกับกูอยู่อีกว่ะ