สนามบินสุวรรณภูมิ 11:45
เราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะไปหาซื้อซิมเเละโทรหาคนที่จะพอมารับได้ ระหว่างเดินออกมาจากเกตนั้นได้ยินเสียงตามหลังมาไกลๆเป็นเสียงที่คุ้นเคยเเละเรียกชื่อที่คุ้นหูที่สุด
'คุณบี๋' เป็นสองประโยคสั้นๆเเต่ถึงกับหันไปเพราะเสียงที่ได้ยินนั้นทำให้รู้สึกคุ้นว่าจะเป็นคนที่เรารู้จัก พอหันไปก็จริงๆด้วย เป็นเสียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง ที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่เหล็กดัดฟันเเล้ว เเต่ตอนที่เราจำภาพเขาได้เขายังใส่เหล็กดัดฟันอยู่ เเละเขาก็วิ่งเขามาเเละถามว่า
คุณบี๋ : กลับมาเเล้วหรอ ไม่ได้ยินข่าวเธอนานเลย
เรา : พึ่งมาถึงเอง เเล้วมาทำไรที่นี้
คุณบี๋ : ก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ สูงขึ้นนะเราเนี่ย
เรา : ทำไมไม่สูงขึ้นเลยละ
คุณบี๋ : เออใช่สิ เเละเป็นไง สบายดี?
เรา : ก็โอเคนะ เเละนี้ใครมารับ
คุณบี๋ : เอารถมาจอดไว้ข้างหลัง มีใครมารับป่าว
เรา : ไม่มั่นใจอ่ะ
คุณบี๋ : ถ้าไม่มีกลับด้วยกันได้ เดี๋ยวไปส่ง
เราก็พยายามมองหาเเละโทรหา เอออสิ่งที่ได้ก็กูต้องกลับเองสินะ ....
ก็พึ่งบารมีรถคุณบี๋เเละกัน พอขึ้นไปบนรถเราก็คุยกันสารพัดอย่างเเละก็พูดถึงเรื่องเก่าๆบ้างตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน เเละวิทยุช่อง 93.00 ที่เปิดฟังในตอนนั้นได้เปิดเพลงนึง เเละเมื่อเพลวนี้ขึ้นมาเราสองคนต่างหยุดคุยเเละตั้งใจฟังเพลง
'ถ้าบอกว่าเพลงนี้เเต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม'
เเละพอฟังไปสักพักเราก็ร้องออกมาพร้อมกันว่า
'ให้มันเพลงบนทางเดินเคียงที่จะมีเพียงเธอกับฉันอยู่ด้วยกันตาบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจฉันมีปลายทาง'
เเละเราสองคนต่างหัวเราะออกมาพร้อมกัน
คุณบี๋ : ตอนนั้นเรามีความสุขมากเลยนะ
เรา : เราขอโทษนะที่ทำให้มันพังไปเองอ่ะ
คุณบี๋ : ไม่ต้องขอโทษหรอก ตอนนี้มันก็ไม่ได้เเย่นิ
เรา : (หันไปมอง) ขอบคุณเเละขอโทษสำหรับเรื่องราวที่ผ่านมานะ
คุณบี๋ : อย่ามาดราม่าได้ป่ะ มันผ่านมาเเล้ว อย่าไปทำกับใครอีกเเละกัน
เรา : ยังใช้เบอร์เดิมป่ะ เเละหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ลงไปเเละกดโทรออก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
คุณบี๋ : นี้ยังจำได้อ่อ ผ่านมาหลายปีเเละ
เรา : ก็ไม่เคยลืม เเละทำไมไม่เปลี่ยน
คุณบี๋ : ก็เพื่อจะมีใครสักคนโทรมา ถ้าเปลี่ยนก็ไม่มีอ่ะสิ
สิ้นประโยคนั้น ก็เลี้ยวรถมาจนถึงหน้าบ้านเราพอดี เเละก่อนจะลงรถเราเลยบอกว่า
เรา : ขอบคุณมากนะ
คุณบี๋ : เลิกขอบคุณสักที
เรา : ทุกอย่างนะ ที่ยังดีกับเราเสมอ
คุณบี๋ : (เข้ามากอด กอดจนทำให้เราได้ยินเสียงหัวใจเขา )
เราเข้าไป จับหัวเค้าอย่างเคยเเละลงไป โบกมือบายบายจนรถเข้าลับตาไปเเล้ว เเล้วเราค่อยหันหลังเเละเปิดประตูเข้าบ้านไป
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่งงงงงง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in