นี้เล่ามาถึงไหนเเล้วนะ .......
นั้นเเละ ฉันใช้เวลาตลอดสิบวันกับประเทศเล็กๆนี้ ที่คนมีระเบียบเเละเคารพกฏหมาย ขนาดเจอคนขับรถบนถนนเเต่อยากสูบบุหรี่ก็ห้ามเปิดกระจกให้สูบในรถ เมื่อฉันมองเข้าไปในกระจนก็จะเห็นควันโขมงยุ่งเหยิงไปหมด จนฉันนึกในใจว่า เขาสูบบุหรี่หรือเขาเผาอะไรกันเเน่
ใช้เวลาเกือบสองวันเพื่อเครียเอกสารเเละเก็บของเพื่อกลับไปอยู่ที่ไทย ในขณะนั้นก็ได้เลือกชิ้นของบางอย่างเพื่อทิ้งเเละเลือกของบางอย่างเพื่อเก็บ
ยังช่างใจอยู่นานกับตุ๊กตาบางตัว
'มันเน่าเเล้วนะ'
'เเต่ ก็อยากเก็บไว้อ่ะ'
'เห้ยนี้หาตั้งนาน จนซื้อใหม่ไปเเล้วเนี่ย'
'โอโห้ลืมไปเลยว่าเคยมีเนี่ยไปอยู่ไหนมา'
เก็บของไปก็บ่นตัวเองไปเเละก็นั่งเล่นของเล่นนั้นจนเสียเวลากับการพินิจพิเคราะห์ของเล่นมากกว่าเก็บของเสียอีก
เเต่ก็ถึงชิ้นนี้ เป็นกระปุกยา สีฟ้าเป็นกระปุกพับครึ่งที่สามารถเก็บได้สิบสองช่องสองฝั่งปิดได้สองชั้นกันลมเช้าอย่างดีพร้อมโพสอิทเเปะข้างบนเกาะ
ดูแลตัวเองด้วยนะ♡
อืม... มันก็นานเเล้วนะทำไมเราไม่คิดจะลืมมันหรือทิ้งมันสักทีละ ทำให้หยุดมองกล่องยานี้อยู่นานนานจนทำให้ ความคิดเราหลุดไป หลุดไป เรื่อยย...
ย้อนไปตอน อายุ16ปี
ตอนนั้นเป็นการย้ายมาอยู่โรงเรียนประจำที่ต้องนอนร่วมกับเพื่อนหลายๆคน ในโรงเรียนซึ่งเราด้วยความที่เป็นเด็กใหม่ก็ยังไม่คุ้นเคยอะไร ก็จับกลุ่มกับเพื่อนไว้ เเละในเวลานั้น เรามีเเฟนอยู่เเล้วเเต่ด้วยระยะทางที่ห่างกันเกือบ 699.4 ตารางกิโลเมตร เเละเวลาที่ห่างเหินกันไปทำให้เรานั้น ได้หายไปจากชีวิตเเฟนของเรา เเละทำให้เราไปชอบเพื่อนคนนึง ที่คืนนั้นเขาถือหมอนเเละมาขอนอนกับเราเพียงเพราะว่าเพื่อนที่นอนข้างๆเขาเก็บเตียงช้า ดูเป็นพรหมลิขิตป่ะ..... ไม่ใช่เลย เรานอนคุยกันหลายๆเรื่อง นอนคุยกันไปจนเกือบจะเป็นการนอนคุยกันทุกเรื่อง นอนคุยกันจนเตียงข้างๆบ่น ให้เงียบหน่อย ตื่นเช้ามาก็อยู่ด้วยกัน เปลี่ยนวันเเละคืน เปลี่ยนจาก1วันเป็น1เดือน จนวันนึง เราตัดสินใจขอเขาคบ ไม่รู้ตอนนั้นคิดไรเหมือนกันนะ
23.35น. ในเตียง
เพื่อนข้างเตียง : นี้เเกเป็นเเบบนี้กับทุกคนป่ะ
เรา : ก็ไม่นะ ถามทำไมอ่อ
เพื่อนข้างเตียง : ป่าว เเกก็เป็นเเบบนี้กับทุกคนอ่ะ
เรา : เป็นอะไรก็บอกดิ่ เห้ย บอกดิ่
สุดท้ายเเล้วเราก็ตัดสินใจพูดไปว่า
เรา : เป็นเเฟนกันไหม .....
เพื่อนข้างเตียงไม่ตอบอะไรเเละจากเเสงไฟที่สลัวๆเเละทุกคนในห้อนั้นก็หลับหมดเเล้ว ทำให้เราสามารถเห็นเพียงเงาของใบหน้าเขาที่ตอบรับของเราโดยการโยกหัวขึ้นลง ในเวลานั้นทำให้เราดีใจจนเหลือเชื่อเหมือนกันนะ คิดเเล้วก็เเปลกเนาะ
เเต่เเล้วเราก็คบกันเป็นเเฟนทำให้เราได้ spend time with her จนไม่สามารถปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไม่คิดถึงเวลาที่ต้องห่างกัน รักกันมากจนไม่สามารถมีไรมาทำให้เราเเยกจากกันได้ เเต่นั้นก็เเค่ข้อดีของเรื่องรักครั้งนี้ มันก็ต้องมีข้อเสียปะปนกันไปเป็นปกติ ใครจะเชื่อละคนที่ดูรักกันมากจนคนอื่นอิจฉา จะกลายเป็นคนที่ปัจจุบันเกลียดกันจนไม่กล้ามองหน้า เราทั้งคู่มีความเข้ากันไม่ได้หลายอย่างเลยที่เดียว
- เขาสนใจตัวเองเเละไม่สนใจใคร
- เขาเลือกที่จะหาความสุขให้ตัวเองก่อน
- เขาชอบกินอาหารเกาหลีเเต่เราไม่
- เขาชอบไม่ให้จับมือเเต่เราชอบ
เเต่ก็ไม่ได้เเปลวาสิ่งที่เขาไม่ชอบเเล้วเราจะไปห้ามเขา สิ่งที่เขาชอบเราก็ทำด้วยนะทั้งกินอาหารเกาหลี หัดฟังเพลงเกาหลีจากที่ไม่เคยฟัง
จริงๆมีอีกเยอะเเต่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เพราะคิดเสมอว่าคนเราจะเข้ากันได้ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกอย่างเพราะ จิ๊กซอร์ทุกเเผ่นที่สามารถต่อติดกันได้ก็ไม่ได้มีหน้าตาเหมือนกันเเต่มีเพียงชิ้นส่วนที่สามารถเข้ากันได้มากกว่า เเต่จริงๆเเล้วก็คิดอย่างงั้นมาร่วมเจ็ดเดือน จนรู้เเล้วว่าตอนนั้นเรารักเขามากรักเขามากพอพร้อมที่จะเอาอะไรมาเเลกทุกอย่างเพื่อให้มีเขา เเต่ตอนนั้นเขาก็เด็ดขาดว่า เขาก็ยอมเเลกทุกอย่างเพื่อให้เราออกไปจากชีวิต ตอนนั้นนอนตายอยู่ในห้อง ทำอะไรไม่ได้นอนร้องไห้ตลอด กินไม่ได้ นอนไม่ได้ ไม่สามารถตื่นมาเป็นคนปกติได้ จนเข้าโรงพยาบาลเเล้วน้ำหนักหายไปเกือบสิบโล เห้อ นึกถึงเรื่องนี้ตอนนี้ยังใจสั่นอยู่เลยอ่ะ การอกหักครั้งนี้เเย่กว่าครั้งเก่า เเต่การอกหักครั้งนี้ทำให้รู้ว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า.... เเละสุดท้ายเเล้วมันก็คือการเปิดเผยข้อบกพร่องของตัวเองข้อหนึ่งออกมาเเล้วนะ ใครจะรู้คนที่เก่งเเละเข้มเเข๊งอยู่ตลอด จะกลายเป็นโรคซึมเศร้าได้ ประหลาดใจอยู่เหมือนกัน
หลังจากที่สมองเราหลุดไปในโลกเเห่งความทรงจำมานานพอจนพี่ใหญ่เปิดประตูเข้ามาเเละเรียกให้ไปกินข้าวเราก็สะดุ้ง เเละเช็ดน้ำตาที่มันไหลจนมาถึงข้างเเก้มเเละเก็บกล่องยาอันนั้นใส่กล่องไป รู้ไหมทำไมถึงอยากเก็บไว้ เพราะตลอดระยะเวลาที่คบกันมาเธอคนนี้ ไม่เคยให้อะไรเลยนอกจาก กล่องยา พร้อมโพสอิทเเปะน่ารักๆ นี้ก็คงเป็นของที่เราชอบเก็บไว้ อาจจะบอกว่าเราไม่ลืมเเฟนเก่าก็ได้นะเเต่ เราก็ไม่เคยลืมใคร เพราะ
เราเลือกจะเก็บทุกคนในเรื่องดีๆไว้ในความทรงจำเราตลอดกาลเเทน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in