เพราะงั้น สบายใจได้เลย

ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องที่ส่งผลดีต่อฉัน

แต่ทำไมฉันถึงได้ทำท่าทางอย่างนั้นออกไป...

ฉันบึงบังออกมาจากสตูดิโอ

ทั้ง ๆ ที่งานก็ยังไม่เสร็จ

แต่ว่า... จนป่านนี้แล้วจะให้กลับไปด้วยสีหน้าแบบไหน...?

"อาร์มี่จัง?"

    "หืม? อ่า นัมจุน..."

นัมจุน : เธอไม่ได้กำลังทำเพลงอยู่กับพี่ยุนกิอยู่หรอกเหรอ?

    "อืม"

นัมจุน : เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?

    "ทะเลาะกัน...มั้งนะ... พอดีฉันพูดตรงไปหน่อยน่ะ หัวร้อนออกมาจากห้องเนี่ย จะกลับเข้าไปก็ไม่รู้จะเข้าไปยังไงดี"

นัมจุน : อาร์มี่จัง... เธอกับพี่ยุนกิสนิทกันดีใช่มั้ย?

    "นายฟังฉันอยู่ป่ะเนี่ย? ฉันบอกแล้วไงว่าเราทะเลาะกัน"

นัมจุน : เพราะงั้นแหละ ... อาร์มี่จัง... เธอน่ะ ถึงจะว่าพี่ยุนกินู่นนี่ แต่เธอก็ดูแลพี่เขาอ่ะ แถมพี่ยุนกิเองก็ตอบรับเธอดีด้วยไม่ใช่หรือไง? ฉันรู้สึกว่าพวกฉันเข้าไประหว่างพี่ยุนกิและเธอไม่ได้เลย... ฉันอิจฉามากเลยนะ

    "เรื่องนั้น...เรื่องนั้น..."

ฉันพูดไม่ได้หรอก

มันเป็นเรื่องในอดีต

เหตุผลที่ฉันหวาดกลัวยุนกิ...

ฉันไม่อยากให้ทุกคนรู้เลย...

เอาเลยสิ! นายบอกเรื่องของฉันกับทุกคนไปเลย! ฉันน่ะ! ไม่กลัวอะไรนายทั้งนั้น!!!!

จู่ ๆ ก็พูดออกไปแบบนั้น...

ฉันนี่ทำอะไรลงไปกันนะ...

นัมจุน : อ่า! พี่ยุนกิ... พี่มาหาตามหาเธอเหรอ?

    "เอ๊ะ?"

นัมจุน : งั้น... ฉันไปนะ

    "อื้อ"

ยุนกิ : อาร์มี่! กลับสตูดิโอ! งานเธอยังเหลือค้างอยู่นะ

    "....."

อะไรเนี่ย... มาตามฉันเพราะงานเหรอเนี่ย...

ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเลยตามหาฉันสินะ...

ฉันเดินเงียบ ๆ ตามหลังยุนกิออกไป

ถูกยุนกิเมินแล้วหรือเปล่านะ...

ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องที่ฉันต้องการอยู่แล้วแท้ ๆ

เธอน่ะ ไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้ว...

เหมือนกับฉันกำลังถูกเขาบอกแบบนั้นเลย

จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา

ไม่ใช่ว่าฉันเศร้าอะไร...

แต่เพราะยุนกิไม่ยอมพูดเรื่องของเขาให้ฉันฟัง

ฉันไม่เข้าใจอะไรยุนกิเลย...

ฉันเสียใจเพราะเรื่องนี้

เพราะฉันไม่เข้าใจอะไรเขาเลย