ช่วงนี้อาร์มี่ดูทำตัวแปลกมาก ๆ

เธอเหม่อเลย แถมไม่มีกระจิตกระใจอะไรที่จะทำงานเลย

ยุนกิ : อาร์มี่...

    "หืม?"

ยุนกิ : เธอมีอะไรหรือเปล่า?

    "หืม? ก็ไม่นิ"

เธอนี่โกหกไม่เก่งเหมือนเดิมเลยแฮะ

คิดสิว่าฉันอยู่กับเธอมานานแค่ไหนแล้ว

ยุนกิ : ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พูดมาเหอะ

    "ยุนกิน่ะ... นายมีคนที่แอบชอบหรือเปล่า?"

ห๋า?

เธอรู้มั้ยว่าพูดอะไรออกมา...

    "ฉันน่ะ...จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีความรักเลย...บางที...จากนี้ก็ด้วย ก็คงจะไม่มีเหมือนกัน..."

......

    "นี่! ฉันน่ะ ไม่เคยมีความรักใช่มั้ยล่ะ ฉันก็เลยกลัวผู้ชายไง ผู้หญิงแบบนี้... น่ารังเกียจใช่มั้ยล่ะ?"

บาดแผลในใจหรอกเหรอเนี่ย...

    "ฉันคิดที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างแล้วก็มาที่นี่แหละ แต่สุดท้ายฉันก็ถูกอดีตไล่ตามอยู่ดี"

ยุนกิ : เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวนินา?

    "เอ๊ะ?"

ยุนกิ : ถ้าเธอยอมรับอดีตของคนที่เธอรักไม่ได้ เธอก็ไม่สามารถพูดคำว่า "รัก" ออกไปได้หรอก

    "....."

ยุนกิ : ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องแค่นั้นเอง

    "อื้อ...."

นายมีคนที่แอบชอบหรือเปล่า?

ความรู้สึกของฉันส่งไปไม่ถึงเธอเหรอเนี่ย....

หึ! นั่นสินะ....

สำหรับอาร์มี่แล้ว...

เธอเห็นฉันเป็นยังไงนะ?...

เห็นทีฉันต้องเริ่มจริงจังแล้วล่ะ

ก่อนที่จะถูกใครแย่งชิงไป...

การรอคอย

การอดกลั้น

น่าจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วล่ะ...