boreumdal
seongwu x fem!daniel

แสงจันทร์อาบไล้ไปตามสัดส่วนใบหน้าหล่อเหลา ตั้งแต่หน้าผากมนไล่ลงมายังจมูกโด่งเป็นสันและสุดท้ายเป็นริมฝีปากหยักทรงสวยดังรูปสลัก

เท้าแขนกับริมระเบียงที่ยื่นออกมาจากตัวบ้าน งานเลี้ยงที่ฌอนไม่ทราบว่าคืองานอะไรและแน่นอนว่าเขาไม่ใคร่จะเข้าร่วมนักหากแต่ถูกรบเร้าจากเพื่อนในที่ทำงานหลายคนจนต้องหยิบสูทสีดำตัวเก่งออกมาสวมในคืนนี้

ฌอนมองไปยังพระจันทร์ดวงกลมโตที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าที่มืดสนิท ยกแก้วทรงสูงขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ จิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในแก้วอย่างเหม่อลอย

เป็นเรื่องที่ชวนประหลาดใจไม่น้อยเมื่อความรู้สึกเคยชินและผ่อนคลายเข้ามาแทนที่ความงุ่นง่านในจิตใจ รวมไปถึงคฤหาสน์เก่าแก่หลังนี้เองก็มอบความคุ้นชินให้เขาอย่างน่าแปลก

 
ภายในงานคนค่อนข้างเยอะและนั่นคือเหตุผลที่เขาออกมายืนรับลมอยู่ที่ตรงนี้

หันไปมองข้างกายเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามายืนอยู่ตรงนั้น มาลิก เพื่อนที่ทำงานซึ่งเป็นคนชวนเขามาที่นี่

อีกฝ่ายเอ่ยปากบอกให้เขาเข้าไปในงาน เสียงดนตรีคลาสสิคเริ่มดังขึ้นแล้ว คนในงานต่างก็กำลังมองหาคู่ของตัวเองในการเต้นรำคืนนี้ มาลิกเอ่ยหลอกล่อเหมือนกับเขาเป็นเด็ก ฌอนหัวเราะ และตอบรับคำชวนนั้น

“เดี๋ยวผมตามเข้าไป”

ยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งจนหมดแก้ว

ละสายตาจากพระจันทร์กลมโตตรงหน้าหันหลังกลับก่อนจะก้าวเดินเพื่อกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง

วางแก้วลงบนถาดในมือบริกร มองไปรอบกายอย่างเชื่องช้า ฌอนแทบไม่รู้จักคนที่นี่ หากจะหาคู่เต้นรำคงต้องมองจากหญิงสาวที่มาเพียงคนเดียวในงานเสียแล้ว

ดวงตาคมหยุดสอดส่องไปมา

นิ่งงันดังถูกต้องมนต์เมื่อสบสายตาเข้ากับดวงตากลมโศกที่อยู่ห่างออกจากเขาไป

ผู้คนรอบกายมากมายที่เดินสวนไปมาไม่ได้ทำให้เขาเลิกจับจ้องไปที่เธอ

เธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับดวงตาเป็นประกายที่ตรึงเขาไว้

ใบหน้าสวยดูสบายตา พวงแก้มสีขาวสะอาดผุดผาดและริมฝีปากฉ่ำวาวที่กำลังเผยรอยยิ้มขึ้นมาช้า ๆ

ราวกับว่าฌอนกำลังตกลงไปในภวังค์

ที่มีเธอผู้นั้นเป็นเจ้าของ

สายตาเราจับจ้องกันและกันดังเดิม

ต่างออกไปตรงที่ในตอนนี้ดวงตาคู่สวยอยู่ตรงหน้าเขา

กายอุ่นแนบชิดกัน ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่สัมผัสได้จากปลายนิ้วมือของเขาทำให้ฌอนเกรงแม้กระทั่งจะวางมือสากของตัวเองลงบนผิวกายนั้น

ชุดราตรีเกาะอกผ้ากำมะหยี่สีครามเมื่ออยู่บนกายเล็กตรงหน้ายิ่งช่วยขับผิวให้เด่นชัดยิ่งขึ้น

กลิ่นหอมเย้ายวนจากเธอเองแทบทำให้ฌอนสติหลุด

ท่าทางเคอะเขินอย่างเป็นธรรมชาติและรอยยิ้มเอียงอายของดารีนส่งผลให้หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรง

ดวงตาโศกตรงหน้าเต็มไปด้วยความเสน่หารักใคร่จนฌอนแปลกใจแต่กลับรู้สึกคุ้นชินอย่างประหลาด

รักที่จะมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น

ดวงตาที่ทำให้เขาตกลงไปในภวังค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับถูกสาป

 
ฌอนแทบไม่รู้เลยว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

มือเล็กกุมมือเขาไว้ เดินจูงมือไปตามทางเดินยาวของคฤหาสน์ รอยยิ้มมีประดับบนใบหน้าสวยตลอดเวลา

หยุดลงตรงระเบียงที่ยื่นออกจากทางเดิน

นำเขาไป ปล่อยมือออกอย่างเชื่องช้า ซึมซับเอาอากาศเย็นเข้าสู่ผิวกาย พระจันทร์ดวงโตกลมดึงดูดสายตาของทั้งคู่ได้ดี

เพียงแต่ใบหน้าสวยของคนข้างกายดึงดูดฌอนได้มากกว่า

พินิจไปตามแพขนตายาว ปลายจมูกกลมมนและริมฝีปากอิ่มก่อนที่เขาจะทิ้งสายตาไว้ที่ตรงนั้น

ราวกับเธอรู้ว่าถูกมอง

ใบหน้าสวยหันกลับมาและส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นมาลูบไล้ไปตามกรอบใบหน้าคม นิ้วโป้งเกลี่ยดวงดาวสามดวงบนแก้มซ้ายด้วยความคะนึงหาอย่างสุดซึ้ง

เอนกายเข้าหาชายหนุ่มอย่างช้า ๆ

ริมฝีปากอิ่มทาบทับลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายบางเบา

สติเริ่มพร่าเลือน

เหลือเพียงใบหน้าสวยเท่านั้นที่ยังคงชัดเจนอยู่

ริมฝีปากที่เคยฉุดให้เขาดำดิ่งลงไปในภวังค์เริ่มทำมันอีกครั้งด้วยการบดเบียดเข้าหาเขา

เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักจนฌอนรู้สึกได้ถึงมัน

ปลายนิ้วเย็นเยียบที่วางอยู่หลังคอของเขาทำให้ไรขนอ่อนลุกชัน

ร้อนแรงมากขึ้น บดเบียดเข้าหากันมากยิ่งขึ้น ฌอนเลื่อนมือวางบนเอวของอีกฝ่าย

ผละริมฝีปากออกก่อนจะจับยกอีกคนขึ้นนั่งบนระเบียง

ภาพตรงหน้าที่เป็นดารีนและพระจันทร์เต็มดวงด้านหลังงดงามเกินกว่าจะละสายตาไปได้

วาดวงแขนโอบรอบกายเล็กตรงหน้า

รั้งตัวเองเข้าหาและแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง จุมพิตแผ่วเบา

สบเข้ากับดวงตากลมสวยที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

 
เธอที่อยู่ตรงหน้าใช้ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขา พวงแก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ ท่าทีเอียงอายทำให้ฌอนแทบหายใจไม่ออก

เป็นริมฝีปากอิ่มนั่นที่ระบายยิ้มออกมา

 
ดารีนเบี่ยงใบหน้าไปยังลำคอแกร่งของอีกฝ่าย

เสียงเส้นเลือดใต้ผิวหนังดังก้องในหัว เขี้ยวคมถูกฝังลงไปอย่างช้า ๆ

พร่าเลื่อนกว่าที่เคย ฌอนแทบไม่หลงเหลือสติอยู่

ตรงหน้า

หญิงสาวกำลังปลดเปลื้องอาภรณ์อยู่บนร่างกายเขาที่ไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับทุกอย่างเป็นไปดังที่ดารีนปรารถนาจะให้เป็น

และท้ายที่สุดเขาถูกกลืนเข้าไปในห้วงแห่งภวังค์ที่ดารีนสร้างขึ้นมา

เรื่องราวในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ

ภาพที่เขากับดารีนอิงแอบแนบชิดกัน รักใคร่ หอมหวาน และอ่อนโยนเกินกว่าสิ่งใด

และเขามอบชีวิตใหม่ให้กับดารีนด้วยตัวเอง

หญิงสาวเป็นเพียงมนุษย์ที่อ่อนแอเกินกว่าจะใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปได้

เธอถูกขังไว้ในบ้านเพียงเพราะครอบครัวกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายหากออกไปด้านนอก

และแวมไพร์หนุ่มเป็นผู้เดียวที่สามารถพาเธอออกไปพบเจอกับสิ่งใหม่ในโลกกว้างใบนี้

เขาเฝ้ามองเธอมาเนิ่นนาน ดวงตากลมโศกที่ฉายแววเศร้าหมองอยู่เสมอช่างงดงาม จนกระทั่งวันหนึ่ง ชายหนุ่มตัดสินใจเผยตัวตนให้อีกฝ่ายได้รับรู้

และหัวใจของพวกเขาก็เต้นเป็นจังหวะเดียวกันได้ในไม่ช้า

เพียงแต่ร่างกายของมนุษย์นั้นไม่ยั่งยืนดังเช่นความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน

ดารีนสิ้นอายุขัยลงหลังจากนั้นไม่นาน

ฌอนเอาแต่โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา หากเขาทำให้ดารีนกลายเป็นอย่างเขา คงไม่ต้องทนทุกข์อย่างเช่นทุกวันนี้

เพียงแต่ความเสี่ยงมีมากเกินกว่าที่ฌอนจะกล้า ร่างกายของดารีนอ่อนแอเสียจนเขากลัวว่าเธอจะรับมันไว้ไม่ไหว

ท้ายที่สุด ฌอนตัดสินใจมอบชีวิตของเขาให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รัก

ดารีนตื่นขึ้นมาพร้อมกับชีวิตใหม่ ร่องรอยที่ลำคอ และร่างไร้วิญญาณของชายที่เธอรักยิ่งกว่าสิ่งใด

ฌอนจะกลับมา เธอรู้ดี

รอคอยมาเนิ่นนาน และมันกำลังจะสิ้นสุดลง

งานเต้นรำที่ดารีนรอคอยมาถึงในที่สุด

รอบกายของทั้งสองเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทุกคนล้วนนิ่งงันและมองไปยังเขาและเธอเป็นจุดเดียว

ริมฝีปากอิ่มพรำจูบไปตามผิวกายสีน้ำผึ้งอ่อนของชายคนรัก ฌอนยังคงตกอยู่ในภวังค์เหล่านั้นเพียงแต่ร่างกายของชายหนุ่มยังคงเป็นไปดังที่เธอต้องการ

เมื่อค่ำคืนนี้สิ้นสุดลง

ความปรารถนาทุกอย่างของเธอจะถูกเติมเต็มจนหมดสิ้น

ดวงตาโศกกลมสวยทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่มีล้นอกให้กับชายหนุ่ม

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาถึงภายในห้อง อาบไล้ไปทั่วทั้งร่างกาย

ดารีนหมดสติไปในอ้อมกอดของคนรักในที่สุด

 
ปลายนิ้วรู้สึกถึงผิวกายเนียนละเอียดอย่างที่เขาได้สัมผัสมันทั้งคืน

กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบหญิงสาวนอนเอาคางเกยบนอกเขาพลางจ้องมองมาอย่างไม่วางตา

ริมฝีปากอิ่มที่ยังคงมีสีแดงสดแต้มอยู่กดจูบลงบนอกของเขาแผ่วเบา

ฌอนเอื้อมมือไปกุมใบหน้าอีกคนไว้

ทอดสายตารักใคร่และคะนึงหาอย่างเต็มเปี่ยมไปให้

สายตาสอดประสานกันและรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าทั้งคู่ช้า ๆ

“ข้าคิดถึงเจ้า ดารีน”

fin.

จริงๆแล้วเรื่องนี้ตั้งใจว่าอยากจะเขียนลงวีคลีหัวข้อดวงจันทร์ แต่ช่วงนั้นกำลังทุ่มให้ห้วงฝันอยู่
เพราะงั้นก็เลยมาเขียนตอนนี้แทนแล้วก็กะว่าจะโปรโมทห้วงฝันไปด้วยในตัวเลย5555555
ฝากโปรเจคห้วงฝันองเนียลด้วยนะคะ ทั้งนักเขียน นักวาดและทีมงานทุ่มเทกันมากจริงๆ
นอกจากจะได้ความอิ่มเอมจากฟิคแล้วก็แฟนอาร์ต ทุกคนยังจะได้สนับสนุนโปรเจควันเกิดเนียลไปด้วยกันนะคะ
ไม่อยากให้ทุกคนพลาด อีกไม่ถึงสองสัปดาห์ก็จะปิดพรีแล้ว รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ
แล้วก็อีกเรื่องที่อยากพูดก้คือ อยากขอบคุณทุกๆฟีดแบคที่มีให้
อยากตอบแทนด้วยการลงฟิคบ่อยๆ แต่มันก้ได้แค่นิ5555555
แถมงานแอบเผาด้วยเพราะกลัวความรู้สึกตอนที่อยากเขียนมันหายไปก่อน5555555
ขอบคุณมากๆค่ะ มีความสุขมากกกเวลาได้อ่านความเห็นจากทุกคน ขอบคุณน้าค้า
หวังว่าอ่านเรื่องนี้แล้วจะมีความสุขกันนะคะ รักรัก♡

(ห้วงฝันองเนียลปิดพรีวันที่ 14 ตุลาคมนี้นะคะ)
(อยากให้ทุกคนได้อ่านจริงๆค่ะ)
(ซื้อเถอะค่ะ)
(ร้ากกกก555555)
(อย่าลืมซื้อกันด้วยนะคะ)