สำหรับepแรกของเราขอเสนอคำว่า "เกือบไม่รอด" สงสัยกันใช่ไหมคะว่าเกือบไม่รอดยังไง555 คือยิ่งเล่าก็ยิ่งรู้สึกเสียววูบวาบตลอดเวลาทุกครั้งเวลาที่ต้องนั่งเครื่องบิน แน่นอนว่าการขึ้นเครื่องบินของเราครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเราค่ะ แต่มันคงเป็นอะไรที่ทำให้เราจดจำไปจนวันตาย หลายๆคนคงจะเดาออก ใช่ค่ะ เรา"เกือบ"ตรงเครื่อง เกือบซวย เกือบไม่ได้เที่ยว เกือบร้องไห้ เกือบ เกือบ เกือบ เอวรี่ติงจิงเกอเบล คืองี้ทุกคนบอกก่อนว่าเราไปเที่ยวมาเลเซียกับเพื่อนชาวแก๊งของเราในมหาวิทยาลัยนี่แหละไปกัน 5 หน่อ ก็นัดกันจองตั๋ว จัดทริป นู่นนี่นี่นั่น และแล้ววันที่พวกเราจะต้องออกเดินทางก็มาถึงค่ะ เราและเพื่อนอีก 2 คนต้องไปสนามบินดอนเมืองด้วยกันและนัดเจอเพื่อนที่สนามบินเลยคนนึง ส่วนอีกคนก็คือนัดเจอที่มาเลเซียเลย เราและผองเพื่อน 3 คนก็พร้อมออกเดินทางโดยการตื่นตี3 เพื่อจะเดินทางไปที่สนามบินโดยการเดินทางของพวกเรานั้นจะต้องนั่งรถตู้จากบางแสนไปเอกมัย และต่อรถไฟฟ้าจากเอกมัยไปหมอชิต และนั่งรถแท็กซี่จากหมอชิตไปที่สนามบินดอนเมืองค่ะ คือเวลาที่เครื่องออกเนี่ยประมาณ 9.00 น. หรือ 10.00 น. เนี่ยแหละเราจำไม่ได้555 เรารู้สึกร้อนใจวูบวาบตั้งแต่นั่งอยู่บนแท็กซี่ล่ะคือตอนนั่งอยู่บนแท็กซี่อ่ะมัน 9.00 น.แล้วไงเพื่อนๆคือกลัวไม่ทันใจเต้นแบบแรงกล้ามาก ในที่สุดก็ถึงยังทันอ่ะก็ไปยืนต่อแถวเช็คอินแบบสวย เม้ามอยๆกับเพื่อน พอไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ พี่พนักงานบอกว่า "น้องคะ ต้องไปเช็คอินอีกเคาน์เตอร์นึงนะคะ" พ่าม!!! จะอะไรล่ะครับวิ่งๆๆๆไปเช็คอินคือตอนนั้นแบบเครื่องก็จะออกแล้ว เอาล่ะ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ฉันต้องไม่นกการไปต่างประเทศครั้งแรกของฉัน!!! พอเช็คอินเสร็จปุ๊ป วิ่งปั๊ปเลยจ้า ก็วิ่งเลยจ้า วิ่งลูกเดียว คือถ้าให้พวกเราไปแข่งวิ่งโอลิมปิกก็คว้าเหรียญทองกันมา 4 เหรียญไปเลยจ้า วิ่งเข้าเกทกันทั้งแบบหอบๆยังงั้นล่ะค่ะ พอทุกคนได้มาเจอหน้ากันตรงประตูเครื่องคือแบบ เนี่ยเส้นชัย เส้นชัยชัดๆ จะร่ำไห้ออกมาเป็นสายเลือด นี่แหละค่ะเป็นที่มาของทริปเรา 4x100 วิ่งอย่างเดียวสุดๆไปเลย หลังจากนั้นก็เริ่มคิดล่ะว่า เอ๊ นี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีของทริปพวกเราก็ได้น้า ขำแห้งในใจไปเลยฮะ55555