ซองอูไม่มั่นใจว่าตัวเองพูดได้ไหม แม้แดเนียลจะชัดเจนขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้แต่ก็ไม่ได้ชัดเจนพอที่ซองอูจะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาได้ทั้งหมด

''เปล่า''

''เปล่าแล้วร้องไห้ทำไม ตาช้ำหมดแล้ว''

แดเนียลนั่งลงข้างๆเจ้าแมวขี้แยของเขา นิ้วโป้งไล่เกรี่ยน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวยที่สะกดแดเนียลได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน 

''หึงเรื่องกูกับแจนเหรอ''

''บ้า! ใครจะไปหึงคนอย่างมึง''

สายตาที่ส่งมาทำให้ซองอูรู้ว่าสิ่งที่แดเนียลพูดเขาไม่ได้โกหกเลยแม้แต่น้อย ภาพของซองอูที่สะท้อนในตาของแดเนียลทำให้เจ้าตัวรู้สึกร้อนที่หน้าไปหมด ยิ่งสบตายิ่งทำให้ซองอูเหมือนตกเข้าไปในห้วงของคัง แดเนียล อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

''เข้าใจแล้วก็เลิอกร้องไห้ได้ละ''

''บอกว่าไม่ได้ร้อง''

''มึงร้องไห้อยู่ชัดๆแมว''

''เปล่า''

''เดี๋ยวหมาจูบซับน้ำตาให้นะครับ''

ไม่ทันที่สมองซองอูจะได้ประมวลประโยคก่อนหน้าริมฝีปากร้อนของแดเนียลก็ทาบทับเข้ากับปากสวยของเขา รสหวานของลูกอมที่เขาเห็นแดเนียลแอบกินตอนประชุมชมรมถูกส่งผ่านมาจนเขารับรู้ได้ เจ้าหมาตัวโตช่ำชองเรื่องพวกนี้มากกว่าเขาเยอะ

''อื้อออออ พอแล้ว''

''อย่าร้องไห้อีกนะ''

''อือ'' 

มือหนาของแดเนียลเชยคางซองอูที่ก้มหน้าด้วยความเขินขึ้นมาก่อนจะทาบทับไปที่ดวงตาคู่สวยนั้นด้วยปากของเขาทั้งสองข้างเพื่อซับน้ำตาให้เจ้าแมวจอมขี้แย

''มึง...พอได้แล้ว''

''บอกแล้วไงว่าจะจูบซับน้ำตาให้''

''อื้ออออ''

คำพูดของซองอูขาดหายมีแต่เสียงอื้ออึงในลำคอเมื่อแดเนียลใช้ปากตัวเองทาบทับปากเขาอีกครั้งและเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ซองอูเผลอตอบรับสัมผัสหวานนั้นอย่างเต็มใจครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่รู้ว่าปากสวยของตัวเองบวมช้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ 

''ต่อที่ห้องป่ะ''

''สัส! พอเลย ถอยไปเลยไป''

''พูดมาขนาดนี้รู้ยังครับ''

''รู้แล้ว''

''งั้นไปกันได้ยัง หิวข้าวแล้วเนี่ย''

''แล้วแจนอ่ะ''

''ฝากพี่ดงโฮไปแล้ว''

''อ๋อ''

''เข้าใจแล้วก็ลุก''

แดเนียลจับมือซองอูให้ยืนขึ้นแล้วออกแรงดึงมือซองอูให้เดินตามเขา เจ้าแมวตัวบางเดินตามอย่างว่าง่ายอากาศหนาวข้างนอกไม่ได้ทำให้ซองอูกับแดเนียลรู้สึกหนาวเลยเมื่อความอบอุ่นถูกส่งผ่านมือที่กุมกันไว้ตลอดทางเดิน....

Talk; หวีดดดดดดดดด น้องแดนเยี่ยวคนอ่อนโยนกลับมาแล้วค้าาาาา 5555 

อ่านจบแล้วอย่าลืมไปรีวิวให้คนอื่นเข้ามารับรู้ความอ่อนโยนของน้องแดนด้วยนะคะ 

#พี่มินอย่าร้าย