''กลับได้แน่นะมึง''

แดเนียลยืนหอบหายใจข้างสนามพลางมองเพื่อนตัวก้อนข้างสนามด้วยความเป็นห่วง เพื่อนตัวก้อนของเขานิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ทำไมถึงชอบคิดว่าเขาเป็นเด็กอยู่ได้นะ!

''คนอย่างแดเนียลไม่เคยแพ้ใครครับน้องแจน''

แจนเบ้ปากให้คนตรงหน้าก่อนจะแยกย้ายกันกลับ โดยปกติเขากับแดนกลับด้วยกันเป็นประจำแต่อาทิตย์นี้เจ้าเพื่อนตัวโตติดซ้อมบอลของโรงเรียนเขาเลยต้องนั่งรถเมล์กลับเองเป็นประจำทุกวัน

รถเมล์คันสีฟ้าสะดุดตาจอดเทียบท่าดังเคย แจฮวานก้าวขาขึ้นไปบนรถด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะมองหาที่นั่งประจำที่เคยนั่ง...หากแต่วันนี้มีใครบางคนที่ไม่คุ้นตาชิงนั่งอยู่ก่อน แจฮวานเดินตรงไปยังที่นั่งเดิมเพียงแต่วันนี้ต้องนั่งติดทางเดินแทนติดหน้าต่างอย่างเคยๆ

เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากป้ายสังคมโซเชียลก็เริ่มขึ้นแจฮวานหยิบโทรศัพท์ออกมาคุยแก้เหงากับเพื่อนร่วมแก๊งค์ มือเล็กควานหากระเป๋าตังค์ในกระเป๋านักเรียนก่อนจะพบบางอย่างที่แปลกปลอมในกระเป๋า

''เฮ้ยยยยยยยยยยยย!!''

แจฮวานร้องเสียงหลงจนคนทั้งรถหันมามอง เจ้าตัวได้แต่ยิ้มแห้งแล้วขอโทษขอโพยคนบนรถ 

แจฮวานนั่งก้นด่าจินยองในใจที่เอาแมลงสาบปลอมมาใส่กระเป๋าเขาแถมยังทำให้เขาต้องกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งรถอีกไม่เว้นแม้แต่อิพี่หน้าหล่อที่นั่งขำตัวสั่นแม้จะไม่ได้ออกเสียงก็ตาม 

แจฮวานลอบมองคนข้างตัวอย่างสงสัย เขาไม่รู้หรือไงว่ารถสายนี้มันผ่านเขตก่อสร้างที่มีทั้งฝุ่นควันและสิ่งสกปรกอีกมากมายทำไมถึงกล้าขึ้นมาบนรถด้วยหน้าสดที่ไร้แมส แต่พอได้มองแล้วแจฮวานก็อดที่จะลอบมองต่ออีกไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่เขาจ้องกลับมา 

ก่อนที่มินฮยอนจะได้เปิดปากถามคนตัวเล็กข้างหน้าเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับเขาหรืออาจจะอ่อนกว่านิดหน่อยก็วิ่งเบียดกันขึ้นมาบนรถก่อนจะยืนแบ่งกันเป็นสองฝั่ง

''มึงจะตามมาทำไม'

''มึงมองหน้ากูตั้งแต่โรงเรียนแล้วนะไอ้เด็กเวร มึงมีปัญหาอะไร''

''ไม่ให้กูมองหน้าให้กูมองตีนเหรอวะ''

''มึง!''

สถานการณ์ตรงหน้าทำให้คนบนรถเริ่มเป็นกังวลและยิ่งกังวลกว่าเก่าเมื่อฝั่งที่ตัวสูงกว่าดึงไม้หน้าสามออกจากกระเป๋าก่อนจะฟาดเต็มแรงไปที่คนตรงหน้าแต่อีกฝั่งเอนตัวหลบไม้อย่างคล่องแคล่วทำให้องศาของไม้ที่จะโดนตัวเองพลาดไปยังเจ้าตัวก้อนที่นั่งงงกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร้สติจะหลบ

''น้อง!!!!!''

มินฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าองศาของไม้นั้นจะตกลงที่หัวของแจฮวานแต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าจะหลบได้รู้ตัวอีกทีมินฮยอนก็คว้าแจฮวานมากอดไว้แนบอกปล่อยให้หัวตัวเองรับแรงจากไม้แทนแจฮวาน

''เหี้ยแล้ว'' 

เหล่าเด็กเกรียนวิ่งลงรถเมล์โดยที่ไม่ต้องรอให้รถจอดสนิทด้วยกลัวติดคุกติดตาราง คนบนรถตะโกนด่าไล่หลังไม่ขาดสาย 

เมื่อทุกอย่างดูสงบลงมินฮยอนจึงค่อยๆปล่อยแจฮวานให้เป็นอิสระ เจ้าก้อนยังคงงงกับสถานการณ์ตรงหน้าแต่เมื่อเห็นเลือดที่อาบหัวคนที่ช่วยตัวเองไว้แจฮวานก็ได้แต่มือสั่นน้ำตาคลอ เลือดอีกแล้ว...เขากลัวเลือด

''น้อง โอเคหรือเปล่า เป็นอะไรครับตัวสั่นเชียว''

''ฮึก...ฮึก''

''ร้องไห้ทำไมครับ เจ็บตรงไหนเหรอ''

มินฮยอนสำรวจรอบตัวแจฮวานยกใหญ่ 

''น้อง เจ็บตรงไหนบอกพี่''

''ฮึก...เปล่า..ครับ..พี่...เลือด''

''อ๋อ...ไม่เป็นไรพี่ไม่เจ็บ :) ''

''.....''

''น้องกลัวเลือดเหรอครับ''

อีกฝั่งพยักหน้าน้อยๆก่อนจะกลั้นใจยกมือเล็กเช็ดเลือดให้ตัวสูงอย่างเบามือ ถึงจะกลัวแต่ในใจก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำแต่ยังอุตส่าห์มารับไม้แทน

''ขอบคุณนะครับ'' 

''ไม่เป็นไรครับ หัวพี่แข็งไม่ต้องห่วง''

อีกฝั่งฉีกยิ้มก่อนจะยกมือกุมมือเล็กที่เช็ดเลือดให้ตัวเองอยู่บนหน้าอย่างเบามือ ทั้งๆที่กลัวเลือดจนมือสั่นไปหมดแต่ยังอุตส่าห์เช็ดเลือดให้เขาอีกนะ...

''น้องครับ ถ้ากลัวเลือดก็ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเพื่อนพี่ก็มารับไปโรงพยาบาลแล้ว''

''ครับ''

แจฮวานนั่งตัวสั่นมองเลือดที่ติดมือมาอย่างหวั่นๆ มินฮยอนดึงชายเสื้อนักเรียนของตัวเองออกมาเช็ดเลือดที่มือแจฮวานออกก่อนจะลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเบามือ

''ไม่ต้องกลัวนะครับ''