หลังจากเมื่อวานที่ใช้เวลาทั้งวันวิ่งเล่นวนไปในดิสนีย์แลนด์

วันนี้เลยเป็นวันที่เราแพลนไว้ว่าจะเดินเล่นสบายๆ

เรามีจุดหมายหลักในใจ 2 ที่

คือเราจะพาเขานั่งรถรางขึ้นไปชมวิวที่  The Peak

ซึ่งเป็นจุดที่เราชอบมากที่สุดในฮ่องกงแล้ว(มั๊ง... เพราะยังไม่เคยไปไหนเท่าไรอยู่ดี)

และไหนๆก็มาที่นี่แล้ว พาเขาไปดูการแสดง A Symphony of Lights ตอนเย็น

และก่อนเริ่มโปรแกรมช่วงเช้าของวันนี้

กองทัพต้องเดินด้วยท้อง

เราพาเขาเดินลัดเลาะจากที่พักมาที่โรงแรม Excelsoir

เพราะร้านกาแฟตรงล็อบบี้มีของดีซ่อนอยู่

สิ่งนั้นคือ ทาร์ตไข่ Lord Stow’s Bakery ชื่อดังจากมาเก๊า

มันดีจนอธิบายมาเป็นตัวอักษรไม่ได้จริงๆ พีคมาก

ยังคงนั่งเฝ้าฝันถึงการกลับไปฮ่องกงอีกเพราะสิ่งนี้

อย่างที่เคยบอกไว้ในโพสต์ในด้วยรักฯว่า

วันนี้เลยพาคนมาช่วยกันกิน แบ่งปันความอร่อยให้ถ้วนทั่ว

กาแฟหอมๆยามเช้ากับทาร์ตไข่ที่เพิ่งอบมาใหม่ๆ อาห์... เข้ากั๊นเข้ากัน

ถ้าตัวเราเป็นตัวละครในเดอะซิมส์

เชื่อว่าแท่งเพชรบนหัวคงเป็นสีขาวอะ ฟินมาก ปลดล็อกปณิธานด้านการกิน

ประกอบกับเวลาเห็นคนที่เรารักมีความสุขกับการกินของอร่อยที่เราเป็นคนเลือก

หัวใจมันยิ่งฟูๆพองๆนะ

เป็นมื้อเช้าที่รู้สึกกุ๊กกิ๊กจั๊กจี๋หัวใจ

เรานั่งรถใต้ดินจาก Causeway Bay ไปลงที่ Central

อากาศดี๊ดี ลมพัดเย็นสบายตลอดเวลา แม้ว่าแดดเริ่มจะแรงขึ้นเรื่อยๆ

เราก็เล่าให้เขาฟังนะว่านี่คือตึกดาบนะ

เนี่ยรู้มั๊ยว่าตึกแถวนี้เขาแก้ฮวงจุ้ยกันกระจุยกระจายขนาดไหน

เขาก็เออออห่อหมก พยักหน้ารับฟังอย่างตื่นเต้นไปด้วย

(คิดเองเองว่าเขาสนอกสนใจ)

เวลาที่ได้เล่าอะไรแบบนี้ให้ฟังจะรู้สึกว่าเป็นคนมีความรู้รอบตัวดี

สวยๆไปอีกเง้ ซึ่งก็ไม่ได้ถามความสมัครใจของคนฟังเท่าไรนักหรอก ฮา

เราพาเขาเดินหอบแฮ่กๆไต่ขึ้นเนินมาแปบนึงก็ถึงจุดที่ขึ้นรถราง

โห... คนเยอะมาก ล้นหลาม มหาศาล ทั้งจีนทั้งฝรั่งเต็มไปหมด

ช็อค...

และแม้ว่าจะซื้อตัวมาจากไทยก็ไม่มีช่อง express ที่จะเข้าไปก่อนได้เลย

ต้องยืนรอต่อแถวไปพร้อมๆกับคนอื่น จนกระทั่งใกล้ๆถึงตู้ขายตั๋วนั่นแหละ

ก็โชว์ให้เขาดูว่า เฮ้ย มีตั๋วแล้ว ไม่ซื้อเด้อ

พนักงานก็จะปล่อยให้เราเข้าไปต่อแถวขึ้นรถราง

ระหว่างตอนรอแม่งร้อนมากเพราะแดดแรง ยังดีที่พอจะมีลมเย็นๆมาช่วยบ้าง

แต่ที่เดือดสุดคือครอบครัวคนจีนที่อยู่ๆก็มาแซงแถวเฉยเลย

เดือด

ถ่ายรูปมาประจานลงเน็ตซะเลย

ได้มารูปนี้รูปเดียวนั่นแหละ

เป็นอาตี๋น้อยลูกหลานของครอบครัวแซงคิวที่ดูตื่นเต้นกับน้ำพุมากๆ

ตี๋น้อยก้มและกระดึ๋บไปดูจนรู้สึกว่าเราหากเอาปลายนิ้วไปสัมผัสตัวเขาอย่างแผ่วเบา

เจ้าตี๋จิ๋วนี่ตกตู้มลงไปในน้ำแน่นอน

คันไม้คันมืออยากจิ้มให้ตกน้ำมาก

จนคนข้างๆต้องคอยบอกว่าให้ใจเย็นๆ

โอเค... หายใจลึกนึกถึงดอกไม้...

งั้นเอาดอกของต้นหม้อข้าวหม้อแกงลิงที่เขมือบครอบครัวนี้ไปให้สิ้นละกัน!

หลังจากหลบหลีกครอบครัวมหาประลัยนี้มาได้

(นอกจากเบียดเรา แซงเรา พอตอนขึ้นรถก็ไปเบียดไปแซงมนุษย์คนอื่นอี๊ก)

เราก็ขึ้นมาถึงจุดชมวิว Victoria Peak ที่เห็นฮ่องกงทั้งเมืองเลย

มันดีนะ

เราอยากให้เขามาเห็นวิวอะไรแบบนี้แหละ เป็นที่ที่เราชอบ

และอยากออกไปเห็นอะไรด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนานเท่าที่จะนานได้นะ

เพราะเมื่อก่อน...

ก่อนที่จะมาเจอกัน

ก่อนที่จะบินไปบินมารอบโลกในทุกๆสองวัน

เราคิดว่าเราโอเค เที่ยวคนเดียวสบายมาก

ทำอะไร ไปไหน ไม่ต้องเกรงใจใคร ไม่ต้องมารอ ไม่ต้องคิดแพลน

แค่หยิบกระเป๋าตัง มือถือ กล้อง พุ่งตัวออกไปได้เลย

แต่...




เวลากินอะไรอร่อยก็ต้องกรี๊ดในใจคนเดียว แถมไม่มีคนหารด้วย
เห็นวิวอะไรงามๆก็ทำให้แค่หยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้

มีเหตุการณ์ตลกๆขำๆก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ

มันไม่มีโมเม้นต์ที่เราแชร์ความรู้สึกดังกล่าวกับใคร

หันไปซ้ายขวาก็มีแต่คนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปมา

วันนี้พอมีคนมาร่วมแบ่งปันทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ร้าย

ไม่ว่าจะเป็นความสนุก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มุกตลกกากๆ ความทรงจำดีๆ ของกินอร่อยๆ

หรือเรื่องที่หงุดหงิดใจในวันที่อะไรๆก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง วันที่มีน้ำตาเวลาที่เศร้าเสียใจ

มันทำให้รู้สึกว่าจากที่มีความสุขดีอยู่แล้วมันก็สุขมากขึ้น

และในวันที่ทุกข์ ถึงแม้ว่าเราจะต้องไปต่อสู้ฟาดฟันกับเรื่องบ้าๆในชีวิตด้วยตนเอง

อย่างน้อยก็มีคนคอยรับฟัง แนะนำ ให้กำลังใจ

ซึ่งช่วยทำให้ความสาหัสมันก็ทุเลาเบาบางลงไปบ้าง

ดีนะ อบอุ่นในใจดี

หลังจากสบตาซึ้งๆ ถ่ายรูปคู่กันเป็นที่ระลึก ยืนมองวิวของเกาะฮ่องกงจนถ้วนทั่วแล้ว

เราสองคนชักเริ่มหิว

เลยนั่งรถรางลงมาหาอะไรกิน

และด้วยความที่วันนี้เป็นวันชิวๆ

หรือในอีกความหมายหนึ่งคือปล่อยให้ไหลไปตามยถากรรม

เราเลยไม่ได้แพลนมื้อกลางวันไว้ กะว่าหาเอาข้างหน้านั่นแหละ

แต่ดันเกิดอยากไปถ่ายรูปตรง Hollywood Road

เพราะเห็นเพื่อนลูกเรือคนอื่นเขาไปกันแล้วมันคูลดี

เราเลยเดินไปเรื่อยๆตามป้ายบอกทางไปแบบไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ตรงไหนกันแน่

วนไปวนมาจนมาย่าน Soho

และก็เดินตามป้าย ถามทางคนไปเรื่อยๆ

สุดท้าย... ไม่เจอ

อ้าว...

เจอป้ายนี้แทน เท่ดี หยิบกล้องมาถ่ายหนึ่งแชะ

เขาเริ่มงอแงเพราะหิวมากขึ้นทุกที

เพราะแค่ทาร์ตไข่กับกาแฟมันเริ่มย่อยไปหมดแล้ว

เราเลยล้มเลิกตามหาในสิ่งที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน

ซึ่งก็เหมือนการเลิกตามหาหัวใจของใครที่ไม่เคยแคร์เรานั่นแหละ

จริงๆเราไม่ค่อยหิวเท่าไร ใจจริงอยากเดินไปให้ถึงจุดที่เราอยากไปถ่ายรูป

และตัดสินใจเลี้ยวเข้าคาเฟ่อาหารอิตาเลียนแถวนั้นแทน

ถ่ายรูปตรงนั้นไว้มาใหม่อีกครั้ง ไม่ก็ไปถ่ายรูปที่จุดอื่นก็ได้

แต่ความรู้สึกของคนใกล้ตัวเป็นสิ่งที่ต้องรักษาและให้ความสำคัญนะ

เราสั่งพิซซ่ากับพาสต้ามาลองกินกัน อร่อยดี

ซึ่งก็ไม่มีการถ่ายรูปอาหารไว้อีกตามเคย

หิวไง อาหารมาวางปุ๊บก็ขอโซ้ยก่อน

ตอนแรกไม่หิว แต่พอเห็นของกินเท่านั้นแหละ

ฟาดเรียบ...

หลังจากฟาดพิซซ่ากันเรียบร้อย

เราก็เดินตามหาสถานีรถไฟใต้ดินไปเรื่อยๆ

เก็บภาพสองข้างทางมาได้เล็กๆน้อยๆ

เสียดายไม่ได้แวะเข้าไปที่นี่

ตอนแรกกะว่าจะเข้าไปนั่งจิบกาแฟ

แต่คนเยอะมาก ล้น เลยล้มเลิก

และอยู่ๆเราก็เดินเข้าไปในตรอกนึง

ข้างในตรอกมีร้านกล้องเก่าๆอยู่ เลยเข้าไปส่องๆ

กะว่าส่องเฉยๆ อยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง

ลุงเจ้าของร้านก็ใจดี หยิบนู่นหยิบนี่มาให้ดู

สรุปโดนกล้องฟิล์มใหม่มาอีกแล้ว

บ้าบอมาก หักห้ามใจอะไรใดๆไม่ได้ทั้งสิ้น

(โปรแกรมช่วงบ่ายขอยกไปเขียนตอนหน้าละกันนะ)