เราลากร่างที่ท้องสุดแสนจะอิ่ม หนังตาที่เริ่มจะหนักๆ และขาที่ปวดล้าเพิ่มขึ้นทุกที

เดินลัดเลาะตามถนนไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าไปที่ท่าเรือข้ามฝั่งไป Tsim Sha Tsui

อากาศช่างเย็นสบาย แสงแดดค่อยๆทอแสงอ่อนลง

บรรยากาศแบบนี้มันน่านอนเสียจนเสียงเล็กๆในหัวเรียกร้องว่า

เราสะบัดหัวแรงๆสองสามครั้งเพื่อเอาชนะเสียงเล็กๆของก้นบึ้งในหัวใจ

เราเดินอยู่ใต้เงาตึกระฟ้าที่เรียงรายบดบังแสงอ่อนๆยามบ่ายของดวงอาทิตย์

เสียงรถยนต์แล่นไปมา เสียงผู้คนพูดคุยดังมาจากร้านคาเฟ่ริมถนน

พอสังเกตดูบรรยากาศรอบตัวดีๆแล้ว

ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนกับว่า

ภายใต้เหลี่ยมเงาของตึกสูงเสียดฟ้า ลมเย็นๆที่พัดโชยมา

ฮ่องกงที่ฉูดฉา เสียงอึกทึก และไปด้วยสีสันต่างๆกลับดูเงียบสงบ

พอรู้สึกว่าฮ่องกงทั้งเมืองกลายเป็นสีน้ำเงินแล้ว

ก็คิดว่าภายใต้ตึกใหญ่สูงระฟ้า เสียงจากป้ายโฆษณา

และสายธารของผู้คนมากมายที่เดินสวนกันขวักไขว่ไม่รู้จบ

พลันก็คิดถึง Chungking Express ขึ้นมาหน่อยๆ

อยู่ๆ California Dreaming ก็ดังขึ้นในหัว

อ้อ... นี่เรากระทำความหว่องระหว่างเดินเล่นถ่ายรูปผ่านกล้องฟิล์มอยู่นี่เอง

จริงๆแล้วเราเป็นคนชอบตึก

โดยเฉพาะอาคารสูงสมัยใหม่

เราว่ามันเท่ดีที่มนุษย์เราสามารถออกแบบและสร้างสิ่งก่อสร้างแบบนี้ได้

จริงๆแล้วสิ่งก่อสร้างสมัยก่อนก็ชอบ

อย่างนครวัด มาชูปิชู หรือปิระมิดกีซ่า

และล่าสุดที่เราไปเที่ยวนครเพตรามา

เราคิดว่ามนุษย์นี่ฉลาดจัง เราชอบในความความ man-made

รู้สึกได้ถึงความทะเยอทะยานของมวลมนุษย์ชาติที่เอาชนะธรรมชาติต่างๆ

แต่อย่างว่าแหละ...

ยังไงมนุษย์ก็เอาชนะธรรมชาติไม่ได้หรอก

และความฉลาดเกินไปก็เป็นภัยต่อโลกและเผ่าพันธุ์ของตัวเองเช่นกัน

เราเดินเอื่อยเฉื่อยช้ารับลมไปเรื่อยๆ
ต่างคนต่างหยิบกล้องมาถ่ายรูปกันไปเงียบๆ




พอมานั่งคิดดูแล้ว...


ตอนนี้เราก็เข้าใจแล้วว่าแต่ละคนเหมาะกับความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันไป

บางคนชอบที่จะได้เจอหน้ากันบ่อยๆ ใช้เวลาร่วมกันมากๆ

แค่นั่งเงียบๆข้างๆกันก็มีความสุขแล้ว ห่างกันแล้วไม่ดีต่อใจเลย

ในขณะที่บางคนนั้น

การอยู่ห่างกันบ้างกลับกลายเป็นเรื่องที่ดี

เพราะได้มีอิสระในการไปทำอะไรๆของตัวเองตามที่สนใจ

หรือใช้เวลาในการฝึกฝนตัวเอง และก้าวเดินไปในทางที่ตัวเองฝันไว้

เราอาจจะเป็นคนแบบจำพวกหลังก็ได้...

ไม่ก็...เราเริ่มเรียนรู้ที่จะเป็นคนจำพวกหลังอย่างมีความสุข

การอยู่ห่างกันทำให้เรามีพื้นที่ของตัวเองที่จะไปทำนู่นทำนี่

ส่วนเขาก็ได้ไปทำสิ่งที่เขาชอบ ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องที่เราไม่อินหรือไม่สนใจเท่าไรนัก

พอมาเจอกันก็เอาเรื่องราวของกันและกันระหว่างที่ห่างมาเล่าสู่กันฟัง

และเมื่อคิดถึงกันแต่ต้องอยู่ห่างไกล

สิ่งที่ทำได้คือการนั่งมองตาผ่านหน้าจอโทรศัพท์

เพราะฉะนั้นช่วงเวลามาเจอกันก็จะเป็นเวลาที่มีค่ามากๆ

และถ้าหากมีเหตุให้กระทบกระทั่งอะไรกันก็ให้อภัย ดีกันง่ายๆ

ไม่ทะเลาะยืดยาว ต้องช่วยกันรักษาน้ำจิตน้ำใจไว้ให้ดี

ต้องขอบคุณเขามากๆที่เข้าใจ

ทั้งนิสัยส่วนตัวและการทำงานของเราที่ไม่มีเวลาเหมือนคนอื่นเขา

บางทีเราก็หายไปเป็นวันๆ ไม่มีแม้แต่ข้อความส่งไปหา (นอน ไม่ทำอะไรเลย เราเหนื่อย)

เจอกันอย่างมากก็เดือนละ 3 ครั้ง ครั้งละไม่เกิน 24 ชั่วโมง

แถมเขาต้องขับรถฝ่ารถติดมาเจอเราเพื่อกินข้าวเย็นด้วยกัน

หรืออาจจะมีไปดูหนังรอบดึกด้วยกันบ้างในบางที

แปบเดียวก็ต้องโบกมือบ๊ายบาย

และในวันที่เขาเหนื่อยล้าเราก็ไม่ได้อยู่ข้างๆนั่งกุมมือให้กำลังใจ

สิ่งเดียวที่ทำได้คือมองหน้ากันผ่านจอโทรศัพท์เท่านั้น

เคยคิดว่าเขาสามารถไปหาสาวน่ารัก นิสัยดี มีเวลาให้ได้อีกเยอะแยะ

ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ...

แต่เวลาก็พิสูจน์ว่าเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนใจจากไปไหน

ยังคงยิ้มเขินเวลามาเจอเราที่ล็อบบี้โรงแรมต่อหน้าลูกเรือทั้งลำเหมือนเคย

ก็ต้องจับมือสู้กันต่อไปนะ!

บ๊ายบายกันบ่อยๆในวันนี้ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องจากกันไปไหนไกลอีก :)

เรานั่งเรือเฟอร์รี่โยกเยกข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของเกาะ

มองพระอาทิตย์ที่ค่อยๆทอแสงอ่อนลงทุกที

เราว่าเขาคงเหนื่อยกับการเดินมาราธอนมาตลอดวัน

เลยเอาหัวมาซบไหล่และหลับไปงีบนึง

แรกๆก็กุ๊กกิ๊กใจเต้นตึกตัก

ภาพในหัวคือนางเอกซีรี่ย์เกาหลีดีๆนี่เอง

แต่ก็แลกมาด้วยการนั่งตัวแข็งตลอดการเดินทาง

ไม่ขยับกระดุ๊กกระดิ๊กไปไหนเพราะกลัวเขาตื่นจนแขนชา

แถมลงเรือมาแล้วต้องแอบเช็คด้วยว่ามีน้ำลายเปื้อนไหล่รึเปล่า...

เฮ้อ...หนทางสู่ความกุ๊กกิ๊กก๊าวใจช่างยากเย็นเสียจริงๆ

พอถึงฝั่ง Tsim Sha Tsui ก็เจอกับมนุษย์นับล้านที่เดินชนกันไปมาเป็นโดมิโน

เสียงคนคุยกันเซ็งแซ่ประกอบกับเสียงจากลำโพงประกาศต่างๆ

และเสียงดนตรีจากเวที Music Contest ที่กำลังลีดกีต้าร์ประชันกันอย่างเมามัน

เราเดินเลียบริมน้ำไปเรื่อยๆ

กดกล้องถ่ายรูปกันคนละแชะสองแชะ

ถ่ายเรือสำเภาว่าเยอะแล้ว

แต่แอบถ่ายรูปเขามานั้นเยอะกว่ามาก

และในบรรดารูปที่แอบหยิบกล้องมาถ่ายเขาทั้งหมด

เราชอบรูปนี้ที่สุด

(น่อวววววววววววววว)

แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

เราเดินกลับไปจุดที่แสดงแสงสีเสียง

หามุมดีๆนั่งดูพระอาทิตย์ค่อยๆลับหายไป

อากาศเริ่มเย็นขึ้นทีละนิด ลมเริ่มแรงขึ้นทีละหน่อย

ไฟตามตึกสูงเริ่มเปิดและกระพริบวิบวับไปมา

และฮ่องกงก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มขึ้นเรื่อยๆ

เรานั่งจับมือกันมองภาพตรงหน้า

ขอบคุณมากนะ

ขอบคุณที่มาเที่ยวด้วยกัน

ขอบคุณที่ขึ้นเครื่องบินด้วยกันเป็นครั้งที่สอง

ใจจริงก็อยากจะตัดจบแค่นั้นแหละ

แต่เรามาเล่าความจริงอันโหดร้ายที่พบเจอต่อดีกว่า

หน้าที่แล้วคือเรื่องจริงแบบใส่ฟิลเตอร์การ์ตูนตาหวาน

มีความใส มีความโรแมนติกอิงแอบแนบชิดจับมือมองพระอาทิตย์ตก

ถ้าเอาตรงๆ เอาความจริงแบบไม่ปรุงแต่งที่เผชิญอยู่ตรงหน้า

คือลมมมม พัดตึ่ง ตึ่ง ตึ่งๆๆๆๆๆๆ ผ่านฮ่องกงเขตเมืองจีนนนน

หนาว

หนาวมาก

หนาวมากมาก

หลังจากซีนหวานแหววโรแมนติกนั้น อากาศก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ

เรานั่งเบียดกันห่อตัวเป็นกุ้งสู้ลมหนาวรอเวลาเริ่มการแสดงแสงสีเสียง

เล็งไว้แล้วว่าลุกจากตรงนี้ปุ๊บจะโดนคุณป้าข้างๆยึดพื้นที่ปั๊บเป็นแน่แท้ ก็เลยนั่งรอกันต่อไป

จนฟ้ามืด คนเริ่มหนาแน่นแต่ก็ไม่ทำให้อุ่นขึ้นแต่อย่างใด

อุณหภูมิลดลงฮวบฮาบจนเราทนหนาวไม่ไหวแล้ว จะแข็งตายอยู่แล้วจ้า

เลยตัดสินใจชวนกันลุกฝ่าคนเดินเข้าไปในห้าง

อารมณ์โรแมนติกดูไฟตึกกระพริบวิบวับเมื่อกี้นั้นมลายหายไปเสียสิ้น

หนาวก็หนาว หิวก็หิวแต่เก็บท้องไว้รอกินทีเดียว

ทำได้แค่เดินสปีดดูของในห้างเล่นเฉยๆ

เมื่อถึงเวลาแสดงจะเริ่มก็ค่อยๆเบียดตัวเองฝ่าฝูงชนเรือนแสนกลับมาที่เดิม

(มีโมเม้นต์จับมือ แต่ไม่ได้จับแบบกุ๊กกิ๊ก จับแน่นมากเพราะถ้ามือหลุดแปลว่าหลงกันล่ะทีนี้)

เพื่อจะมาพบกับความหนาวเย็น คนเยอะ ไฟยิงไปมาแบบปิ๊ดปิ๊วไม่อลังการใดๆ

และ...

แตกยับ แตกละเอียด แตกจนไม่ได้ยินเสียงเพลงใดๆ

จุดนั้นคือเฟล ภาพที่วาดฝันไว้หายวับไปกับสายลม

จูงมือกันออกมาขึ้นเรือเฟอร์รี่กลับไปอย่างหงอยเหงา

ฉากสุดท้ายในฮ่องกงจะจบแบบนี้กันจริงๆหรือนี่...

ยัง...ยังไม่จบ

เพราะฉากสุดท้ายของการขึ้นเครื่องบินด้วยกันเป็นครั้งที่สองของเรานั้น

ปิดฉากอย่างงดงามที่ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง เช็กแล็บก็อก

สารภาพว่าเรื่องนี้ความผิดของเราเองแหละ...

ด้วยความรีบร้อนกดซื้อตั๋วถูกและจองโรงแรมแบบไม่เช็คเวลาให้ดีก่อน

เครื่องบินกลับกรุงเทพของเรานั้นออกตอนตีห้า...

ซึ่งหมายความว่าเราต้องไปเช็คอินตอนตีสอง

และรถไฟใต้ดินฮ่องกงสาย Express ไปสนามบินให้บริการเที่ยวสุดท้ายตอนห้าทุ่มนิดๆ

เราไปถึงสนามบินตอนเที่ยงคืน วนเวียนหาของกินก็ไม่มีเพราะทุกร้านปิดหมดแล้ว

เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว ยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะหลังจากที่ลงจากเรือเฟอร์รี่

เราก็รีบกลับมาอาบน้ำ เก็บของที่โรงแรม ทำเรื่องเช็คเอาท์

ตอนนั้นเรากะว่าสนามบินมันต้องมีของกินชัวร์!

สรุปว่าทั้งเทอร์มินัลนั้นเงียบกริ๊บ...

มีแต่เซเว่นเป็นที่พึงพิงสุดท้ายที่ของกินร่อยหรอ

เราเลยเสี่ยงดวงเดินข้ามไปอีกเทอร์มินัลนึง

ก็ไปเจอร้านขายอาหารเวฟเล็กๆ มีซุป มีข้าวต่างๆซึ่งตัวเลือกหลากหลายวาไรตี้กว่าเซเว่น

เลยไปจัดข้าวกล่องกันมาคนละเซ็ต ซื้อน้ำเก๊กฮวยและนมถั่วเหลืองมาด้วย

จากนั้นก็หามุมเก้าอี้ยาวนอน

แอร์ก็เย็นเหลือเกิน หน๊าวหนาวประหนึ่งเลี้ยงเพนกวินและหมีขั้วโลกไว้ต้อนรับนักเดินทาง

นอนก็ไม่สบาย เก้าอี้ก็เย็นๆแข็งๆ เรานอนไม่หลับเลยนั่งไถมือถือ ฟังเพลง ต่อไวไฟฟรีไปเรื่อยๆ

เมื่อคิดแล้วน้ำตาก็พานจะไหล โทษตัวเองต่างๆนานาว่าไม่น่าเลย

เห็นแก่ตั๋วถูกแท้ๆเชียว ถ้าไปไฟล์ทตอนสายๆที่ต้องจ่ายเงินเพิ่มก็ได้นอนสบายอยู่โรงแรมแล้ว

เราหันไปหาเขาเพื่อจะขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

ปรากฎว่าชายหนุ่มข้างกายที่เราพาเขามาลำบากลำบนด้วยกันนั้นหลับ!

หลับสนิท หายใจลึกยาว มีกรนนิดๆด้วยเว้ย

เลยหยิบกล้องมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกในการนอนค้างที่สนามบินครั้งแรกของเราสอง

สัญญาว่าจากนี้ไปจะดูเวลาดีๆ คิดให้ถี่ถ้วนก่อนกดจอง จะไม่มีรอบต่อไปเป็นอันขาด

คือเราไม่ได้ห่วงเขา เพราะถ้าต้องมานอนที่สนามบินอีกก็มันใจว่าเขาคงหลับแน่

ห่วงแต่เรานี่แหละที่ไม่หลับเลยและกลายร่างเป็นซอมบี้

เดินขึ้นเครื่องแบบไม่ไหวแล้วและหลับยาวจนถึงกรุงเทพ ไม่กินอะไรทั้งนั้น

หลับตลอดเวลาที่นั่งรถกลับบ้าน และหลับทั้งวันจนตอนเย็น

หมดสภาพที่แท้จริง

เอาล่ะ... การขึ้นเครื่องบินด้วยกันเป็นครั้งที่สองของเราก็จบลงโดยสวัสดิภาพ

และสุดท้ายนี้ก็มีความในใจอยากจะบอกอีกนิดหน่อย (เขินจัง)

ทริปนี้เป็นทริปการมาเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกของเราสองคน

แถมได้นอนค้างที่สนามบินกันอีกต่างหาก เซอร์ไพร์สไปอีก

และก็เป็นการขึ้นเครื่องบินด้วยกันเป็นครั้งที่สอง

สนุกดีนะ ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าครั้งแรกเลย :)

บี๋รู้สีกดีที่ได้พาพี่อุ๋งไปกินของอร่อยที่บี๋ชอบและใฝ่ฝันอยากให้มากินด้วยกัน

ทั้งบะหมี่เกี๊ยวกุ้งที่ซดคนเดียวก็ไม่อร่อยเท่าไปแย่งบะหมี่เนื้อหมูเผ็ดๆของพี่อุ๋ง

และไดลองสั่งเกี๊ยวกรอบที่ถ้ามาคนเดียวก็จะไม่สั่งเพราะมันเยอะเกินไปกินไม่หมด

หรือจะเป็นทาร์ตไข่หกชิ้นที่กินคนเดียวก็หมดแหละ แต่ดีกว่าที่มีพี่อุ๋งมาแชร์ความอร่อยด้วยกัน

ถ้าเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินจะทำยังไง ถ้าสัญญาณรัดเข็มขัดดับลงแล้วต้องไปทำอะไรบ้าง

เพราะทุกวันบนเครื่องบินเป็นการไปทำงาน ไม่ใช่การพักผ่อน

จะได้พักก็ต่อเมื่อบี๋บินกลับมากรุงเทพในวันหยุด ซึ่งก็สลบตั้งแต่ถึงที่นั่งด้วยความเพลีย

เพราะเหนื่อยจากการทำไฟล์ทแล้วก็ต้องวิ่งไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องกลับบ้านให้ทัน

และมันก็เป็นการนั่งเครื่องบินคนเดียวอย่างคนเหงาๆ ยิ่งบ๊ายบายพี่อุ๋งเพื่อกลับมาทำงานยิ่งแย่ใหญ่

ไม่ใช่ขอบคุณเฉพาะที่ตีตั๋วมาเที่ยวฮ่องกงด้วยกัน

แต่ขอบคุณมากๆคอยดูแลและที่มีกันและกันในวันนี้