คืนนั้นเรากลับดึก

ร้านเบียร์ที่แวะเวียนไปทอดอารมณ์อยู่ไม่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้านัก แต่ตอนนั้นห้าทุ่มครึ่งแล้ว เรายังต้องขึ้น bts ไปเปลี่ยนลง mrt ที่สถานีสีลมอีกทอด

ผมมองเวลา คำนวณ แล้วก็ดึงมือพี่วิ่งขึ้นบันไดเลื่อน

"ยังพอทัน"

เราวิ่งและวิ่ง จากร้านเบียร์สู่สถานีบีทีเอส จากสถานีบีทีเอสผ่านทางเชื่อมไปถึงสถานีเอ็มอาร์ที เราวิ่งผ่านซิเคียวริตี้ การ์ด ที่ตะโกนบอกเราให้วิ่งเร็วขึ้น เราวิ่งเข้าไปถึงช่องขายตั๋วโดยสาร ผมถามเธอ ยังทันไหมครับ เธอวอ. ประสานงานก่อนจะพยักหน้า เก็บเงินและยื่นตั๋ว ผมขอบคุณเธอ บอกว่าขอให้คืนนี้เป็นคืนที่ดี เธอหัวเราะ ผมเห็นเห็นเธอหัวเราะตอนจับมือพี่วิ่งจากมา เราทะยานผ่านประตูกั้น วิ่งลงบันไดเลื่อนราวกับสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเป็นสนามแข่งของเรา

เราหยุดยืนหอบ หัวเราะ และยิ้มให้กัน พี่แก้มแดงจัด ตาพราวระยับ ซิเคียวรีตี้ การ์ดที่ชั้นใต้ดินมองเราแบบงุนงง ผมบอกเขา แต่มองพี่

เรามากันไกลครับ และเราเกือบพลาดรถไฟเที่ยวสุดท้ายไปแล้ว

.
รถไฟใต้ดินเที่ยวสุดท้ายอ้างว้างร้างไร้ผู้โดยสาร พี่และผมต่างหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศในตู้โบกี้ที่มีเพียงเราสองคนครอบครอง พี่ถ่ายไปเยอะ เก็บภาพตรงนั้นตรงนี้ผ่านเลนส์กล้องมือถือ ผมกดถ่ายเพียงรูปเดียวคือเงาสะท้อนของเราทั้งคู่บนกระจกประตู จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์

ใช้ดวงตาแทนเลนส์กล้อง ใช้สมองลั่นแทนการกดชัตเตอร์

ผมบันทึกสีหน้าและรอยยิ้มของพี่ไว้แล้วเป็นพันๆ รูป