"อะไรนะ?" พี่ถามย้ำมาตามสาย น้ำเสียงเก็บงำร่องรอยการกลั้วหัวเราะไม่มิด

"ผมเขียนหนังสือถึงพี่"

"จะแก้แค้นหรือ" เสียงพี่พร่าปลาย พร่าแต่นุ่ม หัวใจผมพาลคันยุบยิบ

อาการครั่นอกครั่นใจทำให้ผมลุกจากโต๊ะทำงาน ขาเตะเก้าอี้ตัวโปรดของพี่โครมจนเผลออุทานเสียงดัง พี่หัวเราะพลิ้วมาตามสาย ขณะที่ผมเดินงุ่นง่านออกไปยืนตรงระเบียง...มุมเดียวกับที่ชอบมายืนเป็นเพื่อนพี่สูบบุหรี่

"ตอนแรกน่ะใช่" ผมตอบตามจริง ความคิดแรกเริ่มเกี่ยวพันกับการเอาคืนนิดหน่อย ผมอยากเขียนเพื่อขังพี่ไว้ในตัวอักษร พี่จะไม่อาจโต้แย้งหรือขัดขืนใดๆ กับสิ่งที่ผมเขียนถึง

พี่จะถูกประกอบสร้างให้เป็นเช่นนั้นตลอดกาล

"เป็นการแก้แค้นที่โรแมนติกนะ" เสียงหัวเราะพี่พลิ้วตามโครงข่ายไร้สายมาอีกระลอก ผมยิ้มตาม ยิ้ม...คล้ายจะสมเพชตัวเอง

ผมเพิ่งตระหนักในวินาทีที่หันกลับไปมองในห้องพักแคบๆ ของตัวเอง ผมเห็นร่องรอยการมีอยู่ของพี่สถิตย์อยู่ในทุกตารางนิ้ว

ตรงโต๊ะทำงาน ตรงอ่างล้างจาน ตรงตู้เสื้อผ้า หรือบนเตียง ผมแทบจะเห็นพี่เดินไปมาในห้องก่อนจะโผล่หน้ามายิ้มแบบผู้ใหญ่ซนๆ ให้ผมตรงช่องประตูด้วยซ้ำ

แม้ว่าความจริงแล้ว...พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ในเวลานี้ก็ตาม

"แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว"

พี่ร้องอ้าว ส่วนผมถอนหายใจ กลุ่มก้อนพลังงานของพี่ยังคงลอยอวลในห้อง แอบแฝงเป็นวิญญาณในความทรงจำ

"กลายเป็นว่าที่ผมเขียนมันได้ ก็เพราะผมมีพี่"

.
"พี่รออ่านงานของเรานะ"