อลิสแตร์เกลียดดีแคลน เมอร์เรย์

ไม่ใช่แค่เพราะอีกฝ่ายมาจากชนชั้นกลาง แต่ยังมีเรื่องอื่นๆ อีก

เช้าวันอาทิตย์เป็นวันที่ทุกคนต้องเข้าโบสถ์เสมอ เสียงออร์แกนดังคลอไปกับเสียงร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า สายตาของอลิสแตร์เหลือบมองไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ในแถวอีกฝั่งอย่างลืมตัว เขาเกลียดผมสีน้ำตาลเป็นลอนนั่น มันยาวและไม่เป็นระเบียบเอาเสียเลย ดูเหมือนดีแคลนจะรู้ตัวจึงหันมานิดๆ และใช้สายตาเหล่มองมาทางเขา ทำให้เขารีบเฉกลับมามองคอคนตรงหน้าทันที

อลิสแตร์เกลียดสายตานั่น เกลียดเวลาที่ดีแคลนยกยิ้มขึ้นตรงมุมปาก

เกลียดที่เอาแต่มองมันไม่หยุดจนจบพิธี

"คุณมองผมแบบนั้นจะยั่วกันเหรอ ออสบอร์น" เด็กหนุ่มผมน้ำตาลบอกหลังผลักร่างของเด็กหนุ่มอีกคนเข้าไปในตู้คับแคบของห้องสารภาพบาป มันแคบเกินไปสำหรับคนสองคน นั่นทำให้อลิสแตร์อึดอัด

"ทำไมฉันต้องมองคนชั้นต่ำแบบแกด้วย เมอร์เรย์" เขาพูดเสียงแข็งก่อนที่มันจะหายไปเมื่อถูกดีแคลนปิดปากด้วยจูบ สองมือของอลิสแตร์ผลักอกของดีแคลนทันทีแต่ก็ไม่ไวเท่ามือของอีกฝ่ายที่ตรึงเขาไว้ ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาพร้อมสัมผัสวาบหวามที่เกือบทำให้อลิสแตร์สติหลุด

"ผมชอบที่คุณปากดีแบบนี้ล่ะ มันทำให้คุณน่าอร่อยขึ้น" ดีแคลนหัวเราะในลำคอหลังถอนจูบออก ปลายลิ้นเลียบนริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบาชวนให้รู้สึกจั๊กจี้

อลิสแตร์ขบกรามแน่น ยังไงแรงของเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าดีแคลนอยู่แล้ว ทำให้เมื่ออีกฝ่ายเผลอผ่อนแรงที่ตรึงมือเขาลง เด็กหนุ่มก็กระชากแขนข้างหนึ่งออกเพื่อชกไปที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ดีแคลนเผยสีหน้าตกใจวูบหนึ่งก่อนใช้อีกมือกันกำปั้นเขาไว้อย่างทันท่วงทีแล้วจัดการบิดแขนไพล่หลังกระแทกร่างของอลิสแตร์เข้ากับผนังไม้จนทั้งห้องสั่นสะเทือน

“เมอร์เรย์!!” เขาตวาดในตอนที่ดีแคลนดึงมืออีกข้างของเขามาไพล่หลังก่อนจัดการเอาเนกไทเส้นบนคอมามัดมือเขาไว้ “อยากให้คนรู้ว่าเราอยู่ในนี้รึไง ออสบอร์น” เสียงปมกระตุกแน่นดังขึ้นหลังเสียงกระซิบนั้น อลิสแตร์รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดหลังคอในตอนที่ดีแคลนยื่นหน้าเข้ามาใกล้และขบกัดลงบนนั้น

ห้องนี้คับแคบเกินไปจนทำให้ขยับตัวลำบาก ยิ่งในสภาพแบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

เด็กหนุ่มผมทองลมหายใจกระตุกในตอนที่มืออีกฝ่ายล้วงเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตของเขา ปลายนิ้วร้อนลากผ่านหน้าท้องชวนให้รู้สึกไหวระริกเหมือนมีไฟลามไปตามเส้นเลือด

“ผมชักหิวแล้วสิ” เสียงทุ้มต่ำของดีแคลนกระซิบอยู่ข้างหู “แค่จูบของคุณมันไม่พอหรอก”

รู้ตัวอีกที อลิสแตร์ก็ถูกบังคับนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวในห้องนั้นแล้ว ดีแคลนคุกเข่าลงตรงกลางหว่างขาเขาก่อนจัดการปลดกางเกงของเขาออกอย่างรวดเร็วและใช้มือกอบกุมแกนกลางของเขาไว้ อลิสแตร์เบิกตากว้างเมื่อมือสากนั้นขยับรูดขึ้นลงก่อนที่ดีแคลนจะใช้ปากเข้าช่วย

“อึ่ก...” เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นหอบหายใจ รู้สึกถึงปลายลิ้นร้อนที่เล้าโลมอย่างชำนาญจนทำให้เขาเกือบหลุดครางออกมาอยู่หลายครั้ง มันทั้งน่าอายและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน เขาอยากถีบดีแคลนออกหากไม่ติดว่ามันกำลังใช้มือยึดต้นขาเขาไว้อยู่ “พระเจ้า ดีแคลน หยุด...” อลิสแตร์เค้นคำออกมาอย่างยากลำบากหลังพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ดีแคลนยกยิ้มขึ้นขณะใช้ปลายนิ้วโป้งลูบส่วนปลายนั้น

“อยากให้หยุดตอนนี้เหรอ ก็ได้”

อลิสแตร์สบถเมื่ออีกฝ่ายยอมหยุดจริง ๆ หยุดทั้งที่อารมณ์เขากำลังค้างเติ่งเนี่ย!!

“อึดอัดน่าดูเลยนะ อลิสแตร์” ดีแคลนหัวเราะสาแก่ใจให้สีหน้าของเขาในตอนนี้ นั่นยิ่งน่าโมโหเข้าไปใหญ่ ถ้ามือเขาไม่ได้ถูกมัด เขาจะชกให้ยิ้มโง่ ๆ นั่นกระเด็นหายไปจากหน้าเลย “เอ้า ๆ ไหวรึเปล่า” ดีแคลนยั่วเย้าอีกครั้งในตอนที่อลิสแตร์กัดปากแน่น เขารู้สึกอึดอัดจนเหมือนจะระเบิด แต่แน่ล่ะว่าเขาไม่มีทางปลดปล่อยได้แน่หากไม่ได้อีกคนช่วย

“ไอ้เวรเอ๊ย จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ” เขามองดีแคลนอย่างแข็งกร้าว ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มแห่งชัยชนะจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทันที “โอเค จะช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ ออสบอร์น” ดีแคลนโน้มเข้ามากระซิบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อก่อนใช้ฝ่ามือกร้านเข้าช่วยอีกครั้ง ทุกอย่างดำเนินไปจนกระทั่งเมื่อร่างของอลิสแตร์กระตุกเฮือกในตอนที่มันถูกปล่อยออกมาเต็มฝ่ามืออีกฝ่ายและหน้าท้องของเขา

ดีแคลนยกมือขึ้นลิ้มเลียขณะมองอลิสแตร์ที่นั่งหอบหายใจทั้งใบหน้าที่ยังคงแดงก่ำจากเลือดที่สูบฉีดไปทั่วทั้งหน้า ไม่มีภาพไหนจะน่ามองไปมากกว่านี้อีกแล้ว “ผมอิ่มแล้ว เรารีบออกไปก่อนจะมีคนมาดีกว่า” เขายื่นหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากขณะอ้อมมือไปแก้มัดให้ ซึ่งทันทีที่เป็นอิสระ อลิสแตร์ก็ถีบเขาออกจากตู้สารภาพบาปทันที

“เอาปากสกปรกของแกออกไปจากปากฉัน ไอ้ชั้นต่ำ”

ดีแคลนหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำพูดนั้นก่อนที่อีกฝ่ายจะดึงประตูปิดใส่และขังตัวเองอยู่ในนั้นพักใหญ่กว่าจะยอมออกมาในสภาพที่เรียบร้อยเหมือนเดิม โชคยังดีที่อาหารเช้ายังไม่หมดในตอนที่กลับไปถึงหอพักและอลิสแตร์ก็เก่งพอจะเก็บอาการเอาไว้อย่างแนบเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อลิสแตร์เกลียดดีแคลน

แต่ที่เกลียดกว่านั้นคือเกลียดที่หยุดคิดถึงมันไม่ได้เลย