นิโคลัส คลาร์กคิดว่าความอดทนของเขากำลังจะพังลง

เรื่องมันเกิดขึ้นหลังเขาเลิกงานจากร้านพาราดีสและมาเจอโซอี้นั่งรออยู่หน้าห้องพัก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมานอนกับเขาโดยอ้างกับผู้ปกครองว่าไปนอนบ้านเพื่อน แต่ในครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ ตรงที่เธอกะมาเซอร์ไพรส์เขา

และเซอร์ไพรส์นี้ก็อาจถึงตายได้เพราะทั้งวันนี้ยังไม่มีเค้กชิ้นไหนตกถึงท้องเขาเลย

“เธอควรโทรมาบอกฉันก่อน”

“ถ้าบอกก็ไม่เรียกเซอร์ไพรส์สิ” โซอี้ยิ้มในตอนที่เขาวางจานพาสต้ากุ้งลงตรงหน้าเธอ บนโต๊ะอาหารนี้มีแค่จานของเธอแค่ใบเดียวเพราะสำหรับอีทเตอร์อย่างเขา อาหารทั่วไปก็มีรสชาติไม่ต่างกับกรวดทรายเท่าไหร่นัก

“น่าอร่อยจัง” แฟนสาวของเขายิ้มกว้างก่อนลงมือกินพาสต้า กลิ่นของชีสกับนมนั้นหอมหวน แต่ก็ไม่มีกลิ่นไหนหวานเท่าบลูเบอร์รี่จากตัวของโซอี้อีกแล้ว

นิคกลืนน้ำลายลงคอไปอีกอึกขณะมองโซอี้กินมื้อเย็น ความหิวกำลังตะกุยท้องเขาเหมือนสัตว์ร้าย ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่ารสชาติเลือดของแฟนสาวจะหวานแค่ไหนในตอนที่ได้ลิ้มลอง เนื้อของเธอจะนุ่มแค่ไหนในตอนที่กัดขย้ำ

“โอ๊ย” เสียงร้องของแฟนสาวดึงความสนใจของเขา ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามใช้มือแกะเปลือกกุ้งออกแล้วโดนส่วนคมของเปลือกบาดนิ้วเข้าให้ โซอี้ดูดเลือดที่ไหลซิบออกจากแผลก่อนเงยหน้ามองในตอนที่นิคดึงมือเธอไป “นิค?” เธอเรียกก่อนสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่เขาเอานิ้วเธอเข้าปาก

เลือดของโซอี้เป็นรสหวานอมเปรี้ยวเหมือนบลูเบอร์รี่ ความหวานนั้นแผ่ซ่านไปทั่วลิ้นในตอนที่เขาดูดเลือดจากแผล นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกหิวมากขึ้นไปอีก ดูเหมือนโซอี้จะรู้ดีจึงดึงนิ้วออกแล้วจับหน้าเขาไว้ “เธอจะกินฉันเหรอ?” เธอถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเปลี่ยนเป็นโอบแขนรอบคอเขาแทน

“วันนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน”

โซอี้ขยับยิ้มก่อนยื่นหน้าเข้ามาจูบเขาอย่างดูดดื่ม ร่างของเธอขยับแนบชิดขณะนิคจับเธอนั่งลงบนโต๊ะและแทรกตัวระหว่างขาของเธอ ปลายลิ้นร้อนไล่ลิ้มลองแฟนสาวจากปลายคางต่ำเรื่อยลงมา เขาสัมผัสได้ถึงชีพจรที่เต้นตุ้บอยู่บนลำคอของเธอขณะใช้ฟันขบกัดแผ่วเบาบนผิวนุ่มหยุ่น

สำหรับนิค ไม่มีขนมหวานชิ้นไหนน่าอร่อยเท่าแฟนสาวของเขาอีกแล้ว

“นิค...” โซอี้เรียกชื่อของเขาอีกครั้งในตอนที่เขาจับมือของเธอ ไล้ริมฝีปากไปตามนิ้วเรียวสวยก่อนจบลงที่นิ้วก้อย นิคไม่ได้มองสีหน้าของโซอี้ในตอนที่เขากัดข้อนิ้วแรกของเธอไป เลือดไหลท่วมออกมาจากปากแผลในตอนที่เขาเคี้ยวปลายนิ้วในปากดังกรุบ ดื่มด่ำกับรสชาติของเค้กก่อนกลืนลงคอไป

หากเป็นคนปกติคงกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและรีบหนีไปจากที่นี่แล้ว แต่ดูเหมือนโซอี้จะไม่เป็นแบบนั้น สีหน้าของเธอบิดเบี้ยวแต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกสุขสมอย่างน่าประหลาดในตอนที่เขากำลังจะกินนิ้วก้อยข้อที่สองของเธอ

“กินฉันอีกสิ ที่รัก” เธอยิ้มหวาน

และนั่นก็เป็นนิ้วแรกที่เขาได้จากโซอี้