อลิสแตร์ ออสบอร์นดูราวกับงานศิลปะ

ทั้งผมสีทองและดวงตาสีฟ้าคู่นั้น มันช่างลงตัวเมื่ออยู่บนใบหน้างดงามเหมือนรูปสลักหินอ่อนของเทวดา แต่เทวดาองค์นั้นก็ช่างเย่อหยิ่งอย่างเหลือร้ายและสูงศักดิ์จนเกินเอื้อม

เวลาที่พวกเขาสวนผ่านกันในโรงเรียน อลิสแตร์มักจะทำเหมือนกับเขาเป็นอากาศธาตุเสมอ ใครๆ ก็รู้ว่าอลิสแตร์เกลียดคนที่สถานะต้อยต่ำกว่าตัวเองยิ่งกว่าอะไร แต่หลายครั้งก็ยังมีคนสงสัยว่าทำไมดีแคลนถึงไม่เคยถือสาเวลาอลิสแตร์พูดจาถากถางและมองเขาอย่างเหยียดหยันเลย

ดีแคลนไม่เคยตอบคำถามนั้น

นั่นเพราะเมื่อถึงเวลาลับหลังคนอื่น คนที่โดนกดหัวลงก็กลับกลายเป็นอลิสแตร์เสียเอง

เสียงลั่นของโครงเตียงดังขึ้นทุกครั้งที่ดีแคลนขยับเข้าไปในร่างของเด็กหนุ่มที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหน้า จากมุมนี้เขาแทบไม่เห็นอะไรนอกจากกลุ่มผมสีทองเป็นประกาย แผ่นหลังที่เห็นสะบักชัดเจนและสะโพกมนได้รูปที่กำลังถูกเขากระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง

ใบหน้าของอลิสแตร์ซุกแนบกับเตียง นิ้วมือจิกเกร็งอย่างเสียวซ่านไปกับจังหวะอันดุดันของเขา กลิ่นหอมหวนของมะนาวคละคลุ้งในอากาศขณะที่กิจกรรมดำเนินไป ดีแคลนชอบกลิ่นนี้ของอลิสแตร์ เขาชอบที่จะซุกไซ้จมูกไปกับซอกคอและลิ้มเลียรสหวานจากผิวโชกเหงื่อของอีกฝ่ายอย่างกระหาย

เสียงครางอืออาของอลิสแตร์ดังปนไปกับเสียงหอบกระเส่าและเสียงกระทบกันของผิวเนื้อ อีกฝ่ายเอียงหน้ามาพอให้เขาเห็นว่าสีเลือดฝาดบนใบหน้านั้นดูเย้ายวนขนาดไหน นั่นยิ่งทำให้ดีแคลนรู้สึกมีอารมณ์มากขึ้น สองมือยึดจับเอวของคนตรงหน้าแล้วเร่งจังหวะยิ่งกว่าเดิม เขาชอบความรู้สึกเวลาอยู่ในร่างของอีกฝ่าย ความร้อนของร่างกายอลิสแตร์ที่ตอดรัดความแข็งขืนของเขาทำให้เขาครางต่ำออกมาอย่างพึงพอใจ

“ฉันเจ็บ เมอร์เรย์!” อลิสแตร์กัดฟันและเหวี่ยงแขนข้างหนึ่งมาด้านหลัง แน่ล่ะว่ามันไม่โดนเขาเลย “โทษที” เขาว่าและลดจังหวะรุนแรงลงเพื่อให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้หายใจบ้าง

“เปลี่ยนท่าดีไหมล่ะ?” คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบเพราะเขาจับอลิสแตร์พลิกกลับมาเผชิญหน้ากับตัวเองแล้ว ผมของอีกฝ่ายที่มักจะจัดทรงเรียบกริบอยู่เสมอบัดนี้กลับยุ่งเหยิง รอยแดงจ้ำบนลำคอยังคงเด่นชัดบนผิวขาวและแผ่นอกที่สะท้านขึ้นลง ทุกอย่างช่างสวยงามไม่ต่างกับงานศิลปะบนผืนผ้าใบ

ให้ตายสิ หมอนี่จะยั่วเขาไปถึงไหนกัน

“ฉันไม่อยากมองหน้าแก”

“แต่ผมอยาก”

อลิสแตร์สะดุ้งจิกปลายเท้าลงเมื่อเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้งอย่างเชื่องช้า ใบหน้าไร้ที่ติแดงก่ำด้วยอารมณ์วาบหวาม แล้วดีแคลนก็สังเกตเห็นว่าริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายแตกจนเลือดซิบจากความพยายามสะกดกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้

เมื่อเห็นดังนั้น ดีแคลนจึงโน้มลงมาเลียเลือดอย่างแผ่วเบาก่อนที่ปลายลิ้นจะผลุบหายเข้าไปในปากอีกฝ่าย รสหวานอมเปรี้ยวแผ่ซ่านไปทั่วลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดพันกัน และไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ อลิสแตร์ก็โอบแขนรอบคอเขาและจิกนิ้วลงบนแผ่นหลังด้วยความเสียวซ่านเช่นกัน

ปากบอกเกลียดกันแท้ ๆ... ดีแคลนนึกขันในใจหลังผละจูบออกแล้วประกบซ้ำอีกครั้งอย่างเร่าร้อน ฝ่ามือลากสำรวจไปตามร่างกายของคุณชายผู้เย่อหยิ่งขณะที่ท่อนล่างยังคงจังหวะหนักหน่วงสม่ำเสมอ

“อึ่ก ดีแคลน...”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อลิสแตร์หลุดเรียกชื่อของเขาออกมาระหว่างทำ แต่นั่นก็ช่วยเร้าอารมณ์ของดีแคลนได้อย่างมาก อุณหภูมิร่างกายร้อนระอุดุจไฟไล่ลามไปตามเส้นเลือด ปั่นป่วนราวพายุคลั่งจนกระทั่งเมื่อเขาปลดปล่อยมันออกไปพร้อมกับที่ร่างของอลิสแตร์กระตุกเฮือก น้ำขุ่นขาวไหลเยิ้มเปียกแฉะลงบนเตียง

เสียงหอบหายใจเหนื่อยดังอยู่พักใหญ่ก่อนดีแคลนจะถอนร่างออกอย่างอ้อยอิ่ง ปากพรมจูบตั้งแต่ลำคอลงไปจนถึงหน้าท้องที่เปรอะเปื้อนของอีกฝ่ายก่อนตวัดลิ้นเลียมันอย่างหิวกระหายโดยแทบไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะร้องท้วงหลังหมดแรงจากเรื่องเมื่อครู่ขนาดไหน

ทุกอย่างของอลิสแตร์เป็นเหมือนสิ่งเสพติดสำหรับดีแคลน

ทั้งเลือดเนื้อ กระดูกหรือแม้แต่สิ่งนี้

การทำแบบนี้คือไม่กี่ครั้งที่เขาจะได้รู้สึกถึงรสชาติอันหวานล้ำของอาหารที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัส

ไม่ว่าจะมองมุมไหน ความสนุกเพียงชั่วคราวของเขาก็มีแต่ได้กับได้

“ไปเอานั่นมาจากไหน” ดีแคลนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียงหันมาตามเสียงก่อนพบว่าอลิสแตร์กำลังจ้องเขาเขม็งอยู่ ใช่ว่าโรงเรียนเคร่งระเบียบแบบนี้จะไม่มีการลักลอบขายบุหรี่กันลับหลัง แต่ขืนบอกพ่อนักเรียนดีเด่นตรงหน้าไป ทั้งดีแคลนและคนอื่นคงได้ซวยกันหมดพอดี

“ทำไม จะเอาผมไปฟ้องอาจารย์เหรอ?” ดีแคลนเลิกคิ้วหลังพ่นควันออกมาก่อนคีบมันส่งให้อลิสแตร์ผู้ยกมือปัดมือเขาออกอย่างไม่ไยดีเหมือนทุกครั้ง

“ฉันไม่อยากให้น้ำลายสกปรกของแกมาโดนปากฉัน”

“หืม ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้คุณก็กินมันไปตั้งเยอะเนี่ยนะ?”

ประโยคนั้นทำให้อลิสแตร์ถลึงตาพร้อมกับเขวี้ยงหมอนใส่หัวเขาดังผัวะ ดีแคลนยกยิ้มสาแก่ใจ มองตามอีกฝ่ายที่เหวี่ยงขาลงจากเตียงไปหยิบกางเกงที่ถูกถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสวมใส่ “บ้าจริง แกทำกระดุมฉันขาดหมดเลย” อลิสแตร์บ่นอย่างหัวเสียหลังพยายามจะติดเสื้อเชิ้ตที่ถูกเขากระชากออกไปก่อนหน้านั้น

“เอาเสื้อคุณมาให้ผมแล้วใส่นี่แทนสิ” ดีแคลนว่าก่อนถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองส่งให้อีกฝ่าย อลิสแตร์คีบเสื้อของเขาเหมือนรังเกียจมันเสียเต็มประดาแต่ก็จำใจยอมใส่อย่างหมดทางเลือก ดีแคลนตัวสูงกว่าอลิสแตร์ เพราะงั้นเสื้อที่พวกเขาแลกกันจึงไม่พอดีตัวเท่าไหร่นัก

“ไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน ให้ตายสิ” เด็กหนุ่มผมทองพึมพำแบบจงใจให้เขาได้ยิน

“พูดเหมือนคุณไม่ชอบ”

“ใครมันจะไปชอบเรื่องพรรค์นี้กัน”

“ร่างกายคุณไง”

“ไอ้เวรนี่!”

“คุณกลับห้องไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมตามไป” ดีแคลนบอกหลังเอาเสื้ออีกฝ่ายมาสวม เขายังคงสูบบุหรี่ต่อจนเมื่ออลิสแตร์เข้ามาดึงมันออกจากปากเขาและเอาไปสูบอย่างหน้าตาเฉย

“ขมชะมัด รสนิยมแกนี่แย่นะ” อลิสแตร์แค่นเสียง ดวงตาสีฟ้าหลุบมองอย่างดูแคลนก่อนพ่นควันใส่หน้าเขาอย่างจงใจแล้วเดินหายออกไปจากห้อง ดีแคลนปรายตามองตามเทวดาผู้เย่อหยิ่งของเขาก่อนยกยิ้มขึ้นตรงมุมปากอีกครั้งแล้วจึงหยิบบุหรี่มาสูบต่อ

“อะไรก็หวานไม่เท่าคุณหรอก อลิสแตร์”